Al tijden dacht ik "ik wil toch ook eens wat lezen uit onze
filosofische afdeling''. In de bieb even gekeken via de computer wat er
ook al weer zo bij ons op stond en De Foucault Hallucinatie gevonden.
Van de achterkant:
''Een Engelse student uit Cambridge wordt door zijn vriendin naar
Frankrijk gestuurd om Paul Michel te vinden, een Franse schrijver die
een bijzondere relatie had met de bekende filosoof MIchel Foucault.
De zoektocht begint in een Parijs archief, en eindigt in een
psychiatrische inrichting te Clermont-Ferrand, waar het eens zo
glamoureuze enfant terrible van de Franse Letteren Paul Michel zit
opgesloten.
Tijdens een hallucinerend verblijf aan de Franse zuidkust, waar de
student heen en weer wordt geslingerd tussen de uitzinnige levenslust en
doodsangst, komt hij tot een bijzarre ontdekking."
Het verhaal van de liefde van je leven. Meeslepend, warm, sensueel,
spannend en verbijsterend als het over en uit is.
Allereerst de enigszins hilarische verhouding die de student met zijn
vriendin, die nooit anders aangeduid wordt als ''de germaniste'', heeft.
Beiden zijn bezig met een proefschrift. Zij over Schiller en hij over
Paul Michel. Zij wijst hem erop dat je verliefd hoort te zijn op je
onderwerp om in staat te kunnen zijn om erover te schrijven en forceert
de student er min of meer toe om naar Paul Michel, op zoek te gaan.
Eenmaal in Frankrijk raakt hij door de nooit verstuurde brieven van
Paul Michel aan Michel Foucault, die hij in de archieven van de
universiteit in Parijs mag lezen (na eerst weer door allerlei Fransen
afgeblaft te zijn .....zijn die Parijsenaars ooit aardig tegen
buitenlanders?), zo geobsedeerd dat hij ZIJN Onderwerp UIT de
psychiatrische inrichting MOET krijgen en vertrekt naar Clermond Ferrand.
Wat dan volgt is de in toenemende mate spannende en hoogst sensuele
ontwikkeling van een relatie tussen de student (22 jaar oud) en Paul
Michel (46 jaar). Nooit eerder ervaren dat een homosexuele relatie in de
literatuur ook op mij als sensueel overkomt. Niet dat er nou ook maar
iets in detail beschreven wordt (daar heb ik zowiezo gruwelijk de pest
aan, net als in films....) maar je voelt het, tussen de woorden, tussen
de zinnen (dat is tenminste erotiek) en onder die warme zon van Zuid
Frankrijk waarvan het lijkt alsof hij op jou schijnt. Toen ze voor het
eerst in elkaars armen lagen, wat zo subtiel, zo teder, zo afstandelijk
en zo ontroerend wordt beschreven, had ik zoiets van "dit is de
mooiste liefdesscene die ik ooit gelezen heb''......en dan gaat het over
twee mannen.....
Voor een dochter van een homosexuele vader een openbaring!
De germaniste in het boek is ook de dochter van een homosexuele vader en
heeft daar zo'n bijzondere, open, band mee, dat ik regelmatig
dacht ''had dat maar gekund...." Mijn vader was veel te veel
verstrikt en verstikt in de opdracht "normaal'' te wezen. Het hele
boek was voor mij dromen en genieten.
Het einde, was intens triest, maar ook intens mooi.
Als ik weer eens in het zuiden van Frankrijk ben, wil ik het weer
lezen (dan in het Engels, want helaas was de originele versie uitgeleend
in de bieb) en hoop ik, dat ik onder die warme zon ook ergens een huis
tegen zal komen met daarop een muzieksleutel, een notenbalk en de noten
do mi si la do re.........
v
e
r
k
l
a
p
p
e
r
Domicil' adoré (''geliefde woning'')