Net klaar met het lezen van Lighthousekeeping van Jeanette Winterson. Wat
een heerlijk boek. Voor niet-Engels-lezers: ik heb het boek ook ergens zien voorbijkomen in de aanbiedingsfolders, de Nederlandse vertaling zou
dus dit najaar verschijnen.
Nadat haar alleenstaande moeder verongelukt, wordt de tienjarige Silver ondergebracht bij Mr. Pew, een blinde die de vuurtoren van Cape Wrath
onderhoudt. Hij brengt haar de kunst (en het belang) van het vertellen van
verhalen bij. Dat verhalen vertellen neemt een heel centrale plek in in het boek. Pews verhalen worden de hare, die ze doorvertelt en die een
integraal deel uitmaken van het boek, dat eigenlijk één grote verhalenverzameling is.
Een daarvan is het negentiende-eeuwse verhaal van een priester, Babel Dark, een fascinerend personage, met twee gezichten en een heus
dubbelleven. Charles Darwin en Louis Stevenson komen eraan te pas, wat interessante filosofische zijsprongetjes oplevert.
Winterson heeft altijd gezegd dat ze met haar vorige boek (The.PowerBook)
een cyclus had afgerond. Tijd voor iets nieuws dus, zou je denken. Dat zie
ik niet echt in dit boek, maar dat is voor mij geen bezwaar. Veel bekende
elementen: de thema's liefde en geschiedenis, wezen, de grenzen van het
verlangen, roodharige vrouwen, de referenties aan het vertellen van verhalen (remember The Passion: 'Trust me. I am telling you stories.')...
En ook stilistisch zit het op dezelfde lijn - alleen wordt een en ander coherenter en meer chonologisch verteld. Alweer de ene na de andere
prachtige zin / reflectie / paragraaf / allusie... Voor mij is dit Winterson op haar best: prachtig geschreven fragmenten (want
'fragmentarisch' is ze), die je alleen al door hun taalschoonheid in verrukking brengen, maar die ook een mooi en verrassend verhaal vertellen.
Ik lees altijd met een potlood in de hand, in dit boek werden voortdurend
streepjes in de marge getrokken. Enkele 'smaakmakers':
'A beginning, a middle and an end is the proper way to tell a story. But I
have difficulty with that method.' (zeer kenmerkend voor Wintersons eigen
manier van schrijven)
''Why can't you just tell me the story without starting with another story?' 'Because there's no story that's the start of itself, any more
than a child comes into the world without parents.''
Tot zover haar stijl.
'How were you born, Pew? Unexpectedly, child. My mother was gathering clams on the sea edge when ea
handsome rogue offered to tell her fortune. As such a thing didn't happen
every day, she wiped her hands on her skirt and held out her palm. Did he
see riches, or a great house, or a long life, or a quiet hearth? He couldn't be sure of any of that, no, but he did foresee a fine child born
within nine months of this day. Really? Well, she was very perplexed by that, but the fine rogue assured her that the very same thing has
happened to Mary, and she has given birth to Our Lord. And after that they
took a walk along the beach. And after that she forgot all about him. And
after that, his fortune-telling came true.'
'But today, when the sun is everywhere, and everything solid is nothing but its own shadow, I know that the real things in life, the things I
remember, the things I turn over in my hands, are not houses, bank accounts, prizes or promotions. What I remember is love - all love - love
of this dirt road, the sunrise, a day by the river, the stranger I met in
a café.'
Argh, terwijl ik zo door het boek blader, raak ik alweer betoverd door al
die prachtige passages. Mooi mooi mooi.