Enchanted April: Elizabeth von Arnim


knipoogtrans.gif (7302 bytes)

Al eerder gemaild dat ik dit boek heb aangeschaft, maar nu ook werkelijk gelezen. Vier vrouwen uit Engeland gaan in april naar een kasteeltje in Italië. Twee dames rond de 30 gaan zich bezinnen op hun dorre, saaie huwelijken, een andere nog alleenstaande vrouw gaat om een "conclusie" te verbinden aan het tot nu toe geleefde leven en "hoe nu verder?" en de oudere dame in het gezelschap wil alleen het kwakkelige weer in Engeland ontvluchten en rustig genieten van haar herinneringen.

Het is kostelijke leeskost, vanwege de conversaties en gedachtengangen en de reacties van de dames op elkaar. Het is allemaal wel erg gedateerd (misschien daarom ook wel zo komisch) en de metamorfoses die de 4 ladies doormaken in één maand tijd , geinitieerd door het Italiaanse landschap, elkaars gezelschap en gasten zijn nogal onwaarschijnlijk. Maar goed, het was vermakelijk om te lezen.

Ik ben bang nogal veel te verklappen, dus hieronder verder.

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

Lotty die in Engeland een zeer verlegen typetje is, verandert onder de Italiaanse zon in een spontane meid die er alles uitflapt wat haar te binnenschiet (dat maakt haar tot een van de leukste karakters) en geheel tot leven komt. Ze blijkt opeens alles te "zien" (iets tussen intuïtie en paranormale gave in) en is helemaal vervuld van liefde. Het krijgt af en toe iets gemaakts en geëxalteerds. Na wat inkijkjes in haar huwelijk, denk je als meid van deze tijd: dat huwelijk stelt niets meer voor, kom, punt er achter. Maar nee: Lotty nodigt manlief al na 1 dag uit om ook van de atmosfeer te komen genieten terwijl ze juist naar Italië ging om haar dorre huwelijk te ontvluchten. In de loop van het boek kom je erachter dat manlief haar gebruikt als middel om contact te leggen met rijke vrouwen als potentiele clienten voor zijn advocatenpraktijk. Je denkt nog dat kan nooit lang goed gaan, maar jawel hoor, Lotty is zo vervuld met liefde dat ze met het knijpen in haar oorlelletjes (ja echt!) al tevreden is.

"Hij liefkoosde haar zowaar. Mellersh (haar man) had nooit veel geliefkoosd, want hij was van nature een koele man, maar de invloed die van San Salvatore uitging, zo veronderstelde Lotty, was van dien aard dat hij in de tweede week soms in allebei haar oren kneep, het ene na het andere, in plaats van maar een en Lotty, verbaasd over de zich snel ontwikkelende toegenegenheid, vroeg zich af wat hij, als hij in dit tempo doorging, in de derde week zou doen wanneer haar voorraad oren op zou zijn".

Rose, die in Londen nogal verwijderd van haar man leeft, en zich heeft gestort op de kerk en liefdadigheid, heeft het in Italië iets moeilijker. Een pikant detail is dat haar man door het schrijven van biografieën over minaressen van deze en gene niet onverdienstelijk de kost verdient en met dat feit kan Rose niet leven. In de tweede week van haar verblijf kan de metamorfose bij haar echter ook niet uitblijven en het verlangen om iets aan haar boezem te drukken (bij voorkeur haar man) welt op. Dus begin derde week wil zij toch ook haar man uitnodigen om de Italiaanse sfeer te komen opsnuiven en ze wil het uitpraten en goedmaken. Na nog wat omwegen is manlief gekomen en zij stort zich letterlijk aan zijn borst. Eind goed, al goed.

Lady Caroline, van adel, is van een adembenemende schoonheid. Haar schoonheid en lieftalligheid zijn zo overweldigend dat zelfs haar kwaadheid daar niet doorheen barst. Ja, dit komt heel onwaarschijnlijk over, ik ben van mijn leven nog nooit zo iemand tegengekomen. Coroline heeft geheel andere problemen: iedereen (en vooral mannen) worden zo overdonderd door haar schoonheid dat ze als vliegen om de stroop blijven hangen. Deze inbeslagnames is ze zo kots -en kotsbeu. Ze wil rust en nadenken "hoe nu verder?". Schoonheid als handicap, zullen we maar zeggen. Maar Caroline komt langzamerhand ook tot andere inzichten, al is het pas in de laatste week. Ze definieerd zichzelf dan als: "iedereen met een beetje scherpe blik zou haar zien zoals ze was: een verwende verzuurde, argwanende en zelfzuchtige oude vrijster " (28 jaar mind you!, maar tja in die tijd was dat zo).

Dit soort omwentelingen doen nogal onwaarschijnlijk aan maar ja, allerlei noodgrepen worden toegepast want we moeten hoe dan ook richting Happy End.

Mevrouw Fisher, is een oudere dame van stand, gesteld op goede manieren, kickt op haar contacten met bekende overleden auteurs, gesteld op privacy en met de jonge generatie duidelijk wat moeite heeft. Ze is nogal verzuurd. Haar confrontaties met met de spontane Lotty zijn leuk om te lezen. Maar mevrouw Fisher gaat aan het eind van de roman ook voor de bijl. In het gezelschap van de juiste man, ontdooit zij ook zienderogen, en wordt een beminnelijk mild omaatje.

In het begin denk je nog een vrij progressieve roman (1922) voor die tijd in handen te hebben. Twee vrouwen die zonder het medeweten van hun man op reis gaan en hun dorre huwelijk ontvluchten. Maar helaas..........het eindigt allemaal zo suikerzoet. Zoals al gezegd: de roman wordt gered door de komische dialogen, gedachtengangen en interacties van de vrouwen. Ik ben benieuwd naar de verfilming van deze roman in 1994 (toch 3 oscarnominaties en 2 Golden Globe Awards). Wat is er overeind gebleven van de oorspronkelijke roman? en ben natuurlijk benieuwd of de man van Lotty (in 1994) verder gaat dan het oorlelletje. Op naar de bib voor de video.

(Al heel snel weet J@cqh te melden hoe of die video was.)

Heb nu net de film achter de kiezen. Dit is voor mij de eerste keer dat ik zoiets doe. Eerst boek lezen en dan direct daarna de verfilming. Tuutuutuuut, wat gaat het snel en ik mis een hoop details, vooral gedachtengangen, waar ik in het boek zo van genoten heb. De roman blijft qua inhoud zeker overeind, ondanks enige wijzigingen, en het eind van de film is zelfs sterker en geloofwaardiger dan het boek.

Het is moeilijk om zo'n film op zichzelf staand te kunnen beoordelen als je het boek nog zo in je hoofd hebt. Je gaat dan letten op details in de verhaallijn, weet waar ze afgeweken hebben van het boek. Ik herkende tot mijn vreugde letterlijke dialogen uit het boek, maar ik miste ook veel. Dat zijn vnl. de gedachten die de personen in het boek hebben (en wat ook voor mij de kracht en humor was van het boek), was ook benieuwd hoe ze dat in de film opgelost hadden. Het is alsof je een onderzoek doet naar de keuzes die de regisseur gemaakt heeft. Waarschijnlijk doe je daarmee de film geen recht. Alles bijelkaar geef ik toch de voorkeur aan de film in mijn hoofd n.a.v. het lezen van het boek ;-).

Groeten,
J@cqhtranswurmli.GIF (2800 bytes)

relevante links:

 

 

 

 

(Meer relevante links toe te voegen, of commentaar? Laat me het even weten: eisjen@boekgrrls.n)

Boekgrrls

 

Laatste keer bijgewerkt: 26/03/02  Eisjen

Terug naar top pagina