Al eerder gemaild dat ik dit boek heb aangeschaft, maar nu
ook werkelijk gelezen. Vier vrouwen uit Engeland gaan in april naar een kasteeltje in
Italië. Twee dames rond de 30 gaan zich bezinnen op hun dorre, saaie huwelijken, een
andere nog alleenstaande vrouw gaat om een "conclusie" te verbinden aan het tot
nu toe geleefde leven en "hoe nu verder?" en de oudere dame in het gezelschap
wil alleen het kwakkelige weer in Engeland ontvluchten en rustig genieten van haar
herinneringen.
Het is kostelijke leeskost, vanwege de conversaties en gedachtengangen en de reacties
van de dames op elkaar. Het is allemaal wel erg gedateerd (misschien daarom ook wel zo
komisch) en de metamorfoses die de 4 ladies doormaken in één maand tijd , geinitieerd
door het Italiaanse landschap, elkaars gezelschap en gasten zijn nogal onwaarschijnlijk.
Maar goed, het was vermakelijk om te lezen.
Ik ben bang nogal veel te verklappen, dus hieronder verder.
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Lotty die in Engeland een zeer verlegen typetje is, verandert onder de Italiaanse zon
in een spontane meid die er alles uitflapt wat haar te binnenschiet (dat maakt haar tot
een van de leukste karakters) en geheel tot leven komt. Ze blijkt opeens alles te
"zien" (iets tussen intuïtie en paranormale gave in) en is helemaal vervuld van
liefde. Het krijgt af en toe iets gemaakts en geëxalteerds. Na wat inkijkjes in haar
huwelijk, denk je als meid van deze tijd: dat huwelijk stelt niets meer voor, kom, punt er
achter. Maar nee: Lotty nodigt manlief al na 1 dag uit om ook van de atmosfeer te komen
genieten terwijl ze juist naar Italië ging om haar dorre huwelijk te ontvluchten. In de
loop van het boek kom je erachter dat manlief haar gebruikt als middel om contact te
leggen met rijke vrouwen als potentiele clienten voor zijn advocatenpraktijk. Je denkt nog
dat kan nooit lang goed gaan, maar jawel hoor, Lotty is zo vervuld met liefde dat ze met
het knijpen in haar oorlelletjes (ja echt!) al tevreden is.
"Hij liefkoosde haar zowaar. Mellersh (haar man) had nooit veel geliefkoosd, want
hij was van nature een koele man, maar de invloed die van San Salvatore uitging, zo
veronderstelde Lotty, was van dien aard dat hij in de tweede week soms in allebei haar
oren kneep, het ene na het andere, in plaats van maar een en Lotty, verbaasd over de zich
snel ontwikkelende toegenegenheid, vroeg zich af wat hij, als hij in dit tempo doorging,
in de derde week zou doen wanneer haar voorraad oren op zou zijn".
Rose, die in Londen nogal verwijderd van haar man leeft, en zich heeft gestort op de
kerk en liefdadigheid, heeft het in Italië iets moeilijker. Een pikant detail is dat haar
man door het schrijven van biografieën over minaressen van deze en gene niet
onverdienstelijk de kost verdient en met dat feit kan Rose niet leven. In de tweede week
van haar verblijf kan de metamorfose bij haar echter ook niet uitblijven en het verlangen
om iets aan haar boezem te drukken (bij voorkeur haar man) welt op. Dus begin derde week
wil zij toch ook haar man uitnodigen om de Italiaanse sfeer te komen opsnuiven en ze wil
het uitpraten en goedmaken. Na nog wat omwegen is manlief gekomen en zij stort zich
letterlijk aan zijn borst. Eind goed, al goed.
Lady Caroline, van adel, is van een adembenemende schoonheid. Haar schoonheid en
lieftalligheid zijn zo overweldigend dat zelfs haar kwaadheid daar niet doorheen barst.
Ja, dit komt heel onwaarschijnlijk over, ik ben van mijn leven nog nooit zo iemand
tegengekomen. Coroline heeft geheel andere problemen: iedereen (en vooral mannen) worden
zo overdonderd door haar schoonheid dat ze als vliegen om de stroop blijven hangen. Deze
inbeslagnames is ze zo kots -en kotsbeu. Ze wil rust en nadenken "hoe nu
verder?". Schoonheid als handicap, zullen we maar zeggen. Maar Caroline komt
langzamerhand ook tot andere inzichten, al is het pas in de laatste week. Ze definieerd
zichzelf dan als: "iedereen met een beetje scherpe blik zou haar zien zoals ze was:
een verwende verzuurde, argwanende en zelfzuchtige oude vrijster " (28 jaar mind
you!, maar tja in die tijd was dat zo).
Dit soort omwentelingen doen nogal onwaarschijnlijk aan maar ja, allerlei noodgrepen
worden toegepast want we moeten hoe dan ook richting Happy End.
Mevrouw Fisher, is een oudere dame van stand, gesteld op goede manieren, kickt op haar
contacten met bekende overleden auteurs, gesteld op privacy en met de jonge generatie
duidelijk wat moeite heeft. Ze is nogal verzuurd. Haar confrontaties met met de spontane
Lotty zijn leuk om te lezen. Maar mevrouw Fisher gaat aan het eind van de roman ook voor
de bijl. In het gezelschap van de juiste man, ontdooit zij ook zienderogen, en wordt een
beminnelijk mild omaatje.
In het begin denk je nog een vrij progressieve roman (1922) voor die tijd in handen te
hebben. Twee vrouwen die zonder het medeweten van hun man op reis gaan en hun dorre
huwelijk ontvluchten. Maar helaas..........het eindigt allemaal zo suikerzoet. Zoals al
gezegd: de roman wordt gered door de komische dialogen, gedachtengangen en interacties van
de vrouwen. Ik ben benieuwd naar de verfilming van deze roman in 1994 (toch 3
oscarnominaties en 2 Golden Globe Awards). Wat is er overeind gebleven van de
oorspronkelijke roman? en ben natuurlijk benieuwd of de man van Lotty (in 1994) verder
gaat dan het oorlelletje. Op naar de bib voor de video.