 Beschrijving van het boek.
Nana staat aan het begin van een welgekozen leven als radio-documentairemaakster wanneer ze Hugo ontmoet. Hij schildert haar.
Maar vooral: kijkt naar haar zoals nooit iemand eerder naar haar keek. Zichzelf zien door Hugo's ogen - Nana's verlangen daarnaar is vanaf dat
moment bijna ondraaglijk. Ze begint een gepassioneerd spel met hem en lijkt hem steeds dichter te naderen. Maar nadert ze daarmee ook zichzelf?
Verliest ze zich niet juist in zijn blik, zoals ze zich ook verliest in die van haar vriend Werner die in haar een origineel maar kneedbaar meisje
ziet, in die van de psychiater die ze interviewt en aan wiens bizarre verlangens ze onthutsend gemakkelijk voldoet, in die van haar moeder die
haar verleden met Nana's vader verzwijgt?
Terwijl Nana een documentaire maakt over een schoonspringster die zichzelf
in een wondermooie valduik voor de trein gooit uit angst voor een leven waarin ze niets meer voelt, ontdekt ze dat voor haar het tegendeel geldt:zij voelt onhanteerbaar veel. Het verlangen naar haar vader, het verlangen
naar een blik die haar bevestigt, blijkt een gat te zijn dat niet door anderen te vullen is.
Originele invalshoek.
Goede titel. Deze kun je op verschillende manieren interpreteren. De diverse verhaallijnen komen mooi samen tot 1 geheel. Chiara schrijft
prachtige beeldende zinnen en het boek zit bijzonder goed in elkaar. Door
de creatieve beroepen die ze de hoofdpersonen toebedeelt en de typische manier van schrijven over seks en dood deed ze me aan Jan Wolkers denken.
Chiara gaat vrij ver in de verschillende scènes om te vinden wat ze zoekt.
Een absolute aanrader dus.
Fleur Guern
Ik ben er niet echt kapot van. Het is een boek dat niet echt heel slecht
is, maar zeker niet goed. Het heeft de pretenties van literatuur met zware
thema's als leven en dood en hoofdpersonen met interessant bedoelde
beroepen, ongetwijfeld vanuit het misverstand dat een kunstschilder per definitie een boeiender leven heeft dan een autohandelaar. Helaas: de
karakters blijven plat en clichématig, hun gedrag onbegrijpelijk, het verhaal is slecht uitgewerkt en de ontknoping ver gezocht. Met als gevolg
dat het de diepgang heeft van chicklit, maar zonder de luchtige toon en de
humor die daar bij hoort. Kort gezegd worden in "De valduik" twee vrouwenlevens aan elkaar gespiegeld: aan de ene kant de talentvolle
schoonspringster die "bang is voor een leven zonder gevoel" heeft en
"daarom" voor een trein is gesprongen. Aan de andere kant de talentvolle
journaliste die een documentaire over de schoonspringster maakt. Zij
"voelt onhanteerbaar veel" (omdat ze haar echte vader niet kent, is de
verklaring) en dat zou dan weer de reden zijn dat ze zich als een slavin
onderwerpt aan een psychiater (degene bij wie de schoonspringster onder behandeling was en die ze interviewt) en zich in een seksueel avontuur
stort met de schilder die haar portret maakt (omdat hij naar haar "kijkt
zoals nog nooit iemand naar haar keek") terwijl ze op het punt staat te gaan
samenwonen met haar vriend Werner (maar die wil zijn boeken op onderwerp bij elkaar in de kast zetten én een afwasmachine en is
'dus' saai). Er valt wel het een en ander af te dingen op de geldigheid van deze
psychologie van de koude grond maar het staat een schrijver vrij om er een
eigen logica er op na te houden (graag zelfs) als het maar overtuigt en dat doet Tissen niet. In tegendeel. Als de hoofdpersoon weer in een
verleidingspoging voor de schilder haar rok omhoog sjort en haar vingers
in haar slipje stopt en helemaal als ze zich in een voormalig abattoir laat vernederen door de psychiater werkt dat vooral op de lachspieren en
dat is vast de bedoeling niet geweest. Het enige positieve dat je er van
kan zeggen is dat Tissen een vlotte -maar oppervlakkige- stijl van schrijven heeft en het boek goed in elkaar zit: het leest makkelijk
weg, maar je bent het ook zo weer vergeten.
Hilde
|
Chiara Tissen leest
voor uit Valduik
Uitgeverij
van Oorschot
Boekgrrls
en de Debutanten 2005 Meisje Loos (2006)
|
