|
Emma Tenant: "Sylvia and Ted" "A fictional re-creation of the turbulent courtship, marriage, and separation of poets Sylvia Plath and Ted Hughes." |
||
Op de radio vanmorgen een niet zo goede mening over het boek gehoord, en in de Volkskrant was men ook niet echt tevreden geloof ik. In de jaren zestig, zo rond Sylvia's dood was ik er zeer door gegrepen. en wat jaren later door de dood van Anne Sexton, goede vriendin van Sylvia, en ook al verliefd op de dood. En
dan nu de knuppel in het hoenderhok: (gniffel
gniffel...) en ik het maar nooit durven hardop te zeggen ... Applause for
that grrl! ;-) Het is voor veel mensen comfortabel om de wereld zwart-wit te zien, terwijl het er in werkelijkheid natuurlijk een van grijstinten is. Met wat ik van hem weet zou ik er niet bepaald om hebben gesprongen om een avondje met Ted uit te gaan. Een vent met tekortkomingen, maar een schurk geloof ik niet. Als je Hughes' eigen interpretatie achteraf wilt weten moet je zeker zijn "Birthday Letters" lezen. Ik kwam er veel ontroerends en angstwekkends in tegen, maar het straalt ook wel iets defaitistisch uit van "Ik had je wel willen helpen, maar niemand kon dat omdat je het niet toeliet". Hoe was het gelopen als Hughes het destijds anders had aangepakt? Meer moeite had gedaan haar te begrijpen, te helpen, een stukje van zichzelf weggecijferd had? Ik ben bang dat we er nooit achter zullen komen. Haar niet verlaten had voor een andere vrouw... maar goed, dat is allemaal speculatie. Ik vond de Birthday letters vaak onbegrijpelijk maar in ieder geval prachtig. De dode vader van Plath speelt zo'n onontkoombare rol, dat leven onmogelijk lijkt. Ik ben daarna (en weer) de gedichten uit Ariel van Sylvia Plath gaan herlezen. Denk er iets meer van te begrijpen nu, en het onontkoombare zware dat eruit spreekt vind ik niet mooier, maar lees ik nu toch ietsje anders.. Ik wil geen kant kiezen tussen wie goed deed en wie niet, het interesseert me ook te weinig; hun beider gedichten maken hen voor mij prachtdichters, en de mens erachter.. ach wie kent een ander nou echt? ik denk dat ze erg depressief was.Ik vond de " Bell Jar" ook prachtig. Ik las het pas na haar dood. Ze was in mijn feministische omgeving indertijd (seventies) geen icon. Misschien wel integendeel, want slachtoffer. Die zich wel verbaal verzette, dat wel. En ach, Hughes was een echte man. Die niet wist waar hij aan begon en hij was niet de enige. Het is maar een antwoordje. ;-)
Haar brieven aan haar moeder, dagboeken enz. Plath wou álles van 't leven en dat kon niet. Ik ben geen Plath expert, heb gewoon een soort algemeen gevoel dat me iedere keer bekroop tijdens de paar keer dat ik een boek van haar in handen heb gehad (nooit voor lang) van 'Mens, ga toch hardlopen of zo en val me niet lastig met je gezeur!' Maar ach, ik lees zowiezo niet vaak gedichten - er is zo veel troep in omloop, slechte poëzie is op een of ander manier nog erger dan slecht proza... (niet dat ik hiermee wil zeggen dat Plath slecht was, ik ken haar werk te weinig om daar echt wat zinnigs erover te zeggen) En boeken van depressievelingen zijn ook niet zo aan mij besteedt (Prozac Nation heeft me rAzend gemaakt ;-0 ... zal ongetwijfeld aan mijn onsympathieke rotkarakter liggen dan... Het ziet er gelukkig naar uit dat er geen hele grote knuppel in het hoenderhok terechtkwam. ;-) ik heb bij een discussie over een onderwerp als Plath en Hughes erg behoefte aan om hun werk van hun leven te scheiden. ik vind zowel Plath als Hughes goede dichters, Plath doet me meer, maar dat is inderdaad de invloed van wat ik weet van haar leven. Die invloed zal niet iedereen als positief ervaren. En bij het werk van Hughes werkt die invloed op mij weer niet positief. De brieven aan haar moeden en dagboeken hadden jullie op het oog. Omdat die zijn uitgegeven toen ze al dood was heb ik er moeite mee dat ze haar worden aangerekend. zou ze gewild hebben dat ze uitgegeven werden? ik betwijfel dat zeer. De brieven heeft haar moeder als een soort verdediging uitgegeven tegen de rol die haar in 'The Bell Jar' werd toegedicht. Sylvia kon toen geen commentaar meer geven. Of ze alles van het leven wilde vraag ik me ook af. ze zou nu ongeveer 70 geweest zijn. ze leefde in een heel andere tijd, die ik ook heb meegemaakt, al was ik bijna 10 jaar jonger. de jaren vijftig met hun verstikkende en hypocriete moraal. moeilijk om je dat voor te stellen in het heden. ik haal niet uit haar werk dat ze álles wou. ze wou niet zo heel veel meer dan ik indertijd. maar ze zocht het misschien niet op de slimste plek. ;-) Toch geven de Letters Home een heel ander beeld dan haar dagboeken, die ook uitgegeven zijn. ik had het idee dat ze de schijn nogal ophield tegenover haar moeder. Dat idee had ik ook, en haar moeder ook, natuurlijk. :-( Ik denk dat Plath heel erg ziek was. In de jaren vijftig kon ze dat misschien beter verhullen dan tegenwoordig. Wij weten meer, herkennen een ziekte misschien eerder, en er is meer en betere hulp, denk ik. ik zou met Plath niet hebben willen ruilen, en met haar moeder ook niet. Ben eigenlijk benieuwd hoeveel van ons boekies de brieven en de dagboeken etc ook nog in de boekenkast hebben staan. Wat ook meespeelt volgens mij: de positie van vrouwen is nu anders dan toen. Ik heb alles, zover ik weet. inclusief wat biografieën
Samengevat
|
relevante links:
|
||
Boekgrrls |
|