Hillery and Pierce du Pré: A Genius in the Family
I wrote een paar dagen geleden bij de loekgrrls, tijdens een discussie over de film van dit boek, 'Hilary & Jackie':
> ik ben trouwens net begonnen in het boek en de eerste paar pagina's gaan over haar begrafenis. Ze ligt op de Joodse begraafplaats bij Golders Green in London. Eigenlijk verbaas ik me dat ze deze scene niet opgenomen heb in de film, het was erg krachtig, haar zus die ineens schrok dat ze de bloemen uit de tuin vergeten was en paniekerig naar een bloemist rende om een roos voor Jackie te halen. Het gebeurd me niet vaak dat ik al op de tweede pagina van een boek zit te snikken...
elma
die straks een cd met cello muziek op gaat zetten en tegen de verwarming gaat liggen lezen/eventueel verder snikken ;-o<
nou dat snikken valt wel mee tot nu toe. Boek leest als een trein, maar - o wacht even, eerst moet ik misschien vertellen waar dit over gaat, voor de mensen die noch boek noch film kennen (hier moet 'nog' ineens wel met 'ch' toch? Of alleen één van de 2??) Het is het levensverhaal van de beroemde en jong aan ms gestorven cellogrrl Jacqueline du Pré, verteld door haar zus (en ook een beetje door haar broer, maar Hilary is duidelijk het meest aan het woord.)Nou ja, het leest erg snel weg ook al hebben ze allebei last van wat Marion Keyes waarschijnlijk een 'serious irony deficiency' zou noemen. Af en toe lijkt het wel een parodie van ieder Enid Blyton boek over idyllische kindertijden dat ik ooit gelezen heb. Erg veel over picknicken en héééérlijk eten na buiten gespeeld te hebben in de frisse frisse lucht om een gezonde eetlust op te wekken. Heel veel verse home-made scones en clotted cream en thee en zilveren theepotten en sneeuwwitte tafellakens. Ik verwachtte steeds dat Jennifer Saunders en Dawn French op zou duiken compleet met 'lashings and lashings of ginger beer' ;-)) Ja, sorry, het zal ongetwijfeld aan mijn cynische kijk op de wereld liggen, maar ik vind het moeilijk te geloven dat zulke kindertijden echt bestaan buiten de bekende boeken. En ook al is het wel 100% waar allemaal, één of 2 van zulke uitjes had genoeg geweest om het algemeen idee te geven. Dat herhaalde opstapeling van alle clichés zonder de minste besef te hebben dat ze bezig zijn clichés te spuiten wordt een beetje vermoeiend na een tijdje. Eigenlijk liggen de talenten van Hilary en Piers duidelijk ergens anders dan bij het schrijverskunst, maar ach... tOch is het een prachtig boek, ondanks dit alles. (Ik voel nu een beetje alsof ik in een kamer de vloer aan het schilderen ben en heb mezelf helemaal in de hoek 'ingeschilderd'... Hoe kom ik hier uit met enige geloofwaardigheid...?)
Eh... het verhaal van dit hele bijzonder familie blijft fascinerend, ondanks (of misschien juist dankzij...?) de klungeligheid en de naiveteit van de 2 vertellers. En Hilary, ondanks de jaloezie die af en toe door sommige van haar illustrerend verhalen schijnt, houdt duidelijk ontzettend veel van haar zusje. Zij was zelf ook een erg getalenteerde musicus, maar naast een ster als Jackie was zelf een beetje kunnen schitteren niet meer echt een optie. Ze heeft haar geluk gevonden (aieaaghhhh, ik ga ook spontaan Hilary/Piers type uitdrukkingen gebruiken hiero! ;-o) in haar familie leven. 4 bloedjes van kinderen gemaakt, 2 buitenhuizen (Frankrijk en Engeland) ongetwijfeld volgestouwd met scones en picnic kleedjes...
------- paar dagen later - boek uitgelezen... hmm, wat moet ik hier van maken...? Ik ben in ieder geval blij dat ik eerst de film heb gezien en pas daarna het boek gelezen, want anders had ik me geïrriteerd aan de vele 'fouten' in de film, terwijl de film op zich heel mooi gemaakt is. Dat gedoe met Jackie en de man van Hilary ging toch ietsje anders dan in de film. In de film lijkt het alsof het Hilary is die Kiffer smeekt om naar bed te gaan met Jackie 'so that she has proof that somebody really loves her'. In het boek wordt Hil pas achteraf geïnformeerd dat het al gebeurd is. Sorry hoor, ik zal wel een preutse trut zijn maar ik vond het allemaal vrij belachelijk gaan - 'We had to give Jackie what she wanted - it was the only way to help her get better'. (Ze had een soortement zenuwinzinking rond die tijd.) Jackie was eigenlijk altijd een verwende troela - letterlijk nIEmand had ooit nee tegen haar gezegd. Ik denk dat ze later in haar leven een hoop minder psychische problemen had gehad en meer van haar succes gewoon had kunnen _genieten_ als het woord 'nee' wat eerder in haar leven geïntroduceerd was (om alweer een beetje Hema psychologie tegenaan te gooien). De fysieke problemen die later kwamen door haar ziekte waren natuurlijk van een heel andere order. Diep triest allemaal dat zo'n musicaal talent zo kort aan haar top heeft kunnen blijven.
Oja, weer iets in de film die klopte niet. Dat 'spontaan' muziek sessie met Danny aan de piano en nog een paar strijk instrumenten erbij, waar ze ineens 'You Really Got Me' van The Doors samen spelen. Volgens Hilary, Jackie 'loathed' pop muziek vanaf haar vroege jeugd al, dus dat lijkt me heel onwaarschijnlijk dat dat ooit gebeurd is in het echt (jammer eigenlijk - prAchtig scene in de film, en het klinkt geweldig ;-) Nou ja, eind verdict over het boek - eh... ik lees niet zo heel veel biographies maar deze lijkt me toch best een uniek exemplaar van het soort. Zoals de schrijvers zelf zeggen voorin: 'These are our memories. This book is not a biography nor an account of Jackie's career. It is simply what happened. We offer the reader the story of our family, from within.' Literair gezien is het weinig waard. Maar zo'n intieme kijkje in de binnenwereld van zo'n (vaak vrij gestoord) familie blijft toch fascinerend. En die moeder vind ik een ware heldin. Zonder haar had Jackie nooit zo ver kunnen komen. Ik heb eigenlijk (ondanks de vele irritaties) best genoten. Er schiet me ineens wat te binnen over het boek 'Strikt' - ik weet ineens bijna zEker dat Minke whatsername zich heeft laten inspireren voor de openingsscene in het verhaal door de scene in de film waar Jackie in een telefooncel probeert haar zus te bellen terwijl de cello achter haar op de grond ligt...
elma
relevante links:
-
website van José Sánchez-Penzo, een fan.
