"Vijf uur 's middags. Straks zal het exact vijf uur 's middags zijn in de
kille novemberregen, als de bestelauto van boekverkoper Vollard
(Etienne)
die met hoge snelheid over de weg raast, in volle vaart een klein meisje
aanrijdt dat zich plotseling voor zijn wielen gooit."
Zo begint het mooie maar tragische boek, dat de Prix du livre Inter 2003
heeft gewonnen, een prijs die bepaald wordt door de luisteraars van
Radio
France Inter.
Vollard is een grote, dikke boekverkoper, maar niet alleen dat: altijd
al
heeft hij boeken verslonden, en hij gaat gebukt onder de last van het
niet
kunnen vergeten van al die teksten. Als kind werd hij gepest, hij was
een
stil kind.
Het meisje Eva dat hij aanrijdt, is een eenzaam, stil meisje, door haar
moeder steeds weer meegenomen, nergens is ze thuis. Ze raakt in coma na
de
aanrijding, en zal nooit meer spreken.
Haar moeder Thérèse heeft geen rust, Altijd en overal wil ze
ervandoor. Haar
verantwoordelijkheidsgevoel ten aanzien van Eva is net groot genoeg om
Eva
te laten leven. Nu haar dochter in coma ligt, voelt Thérèse zich
machteloos,
en ze verlaat zich helemaal op die grote dikke man, die zich schuldig
voelt,
en naast het bed van Eva gaat zitten, en de teksten uit zijn hoofd aan
haar
vertelt.
Alles speelt zich af in de bergen La Grande Chartreuse, die bedreigend
zijn
en tegelijk bevrijdend. De Franse titel van het boek is "La petite
Chartreuse", het kleine meisje, massief en ontoegankelijk als de
berg, en de
bevrijding van de dikke man.
Wat zou het mooi geweest zijn als het meisje gereageerd had op de
eenzame
man, maar ze kwijnt weg. Hij betekent niets voor haar, terwijl zij op
dat
moment alles voor hem betekent.
Want ze neemt de woorden uit zijn hoofd, hij voelt wat het is om kind te
zijn, om een kind te hebben.
"Geeft wie echt kinderen heeft zich wel rekenschap van dit banale
wonder
waarbij de wereld steeds vernieuwd wordt? Voelen ze wel hoe sterk dit
bescheiden, verbaasde en speelse 'ja' is waardoor ze verder kunnen, het
'ja'
dat boven het ergste trilt als een vonkje nieuwe hoop?"
Mooi..
Marjo
Dit lijkt
me een prachtig boek. Dank je wel.
hoe
bizaar... van zo'n begin denk _ik_ meteen, 'Vast een vrEselijk boek!' Te
veel dreary 'Girlfriend in a Coma' liedjes van Morrisey gehoord in mijn
tienertijd wellicht..? Ik weet (en ben uiteraard blij dat) smaken
verschillen, maar toch ben ik heel
benieuwd hoe zo'n openingszin je het idee geeft dat je 'een prachtig
boek' te pakken hebt. Wat is er nu aantrekkelijk aan zo'n
melodrama? Mis ik iets?
Dit stukje begintekst pakt mij meteen..waarom?
Er wordt duidelijk iets vreselijks aangekondigd.
Ik wil weten wat er precies gebeurt. Is het onontkoombaar? Wie is dat meisje
dan? En wie is Vollard? Is het opzet? Een stommiteit? Waarom zijn ze daar precies op dat moment?
en dus lees ik geïntrigeerd door.
Dit is ook zo'n boek waarbij je voor je uit blijft staren, en eens diep
zucht, als je het uit hebt..Péju en Claudel zijn alletwee Franse schrijvers!
Er was er nog een dit jaar, al is-ie dan meer Canadees" Gaetan Soucy, met
Het meisje dat teveel van lucifers hield. Ook al zo mooi. Een pre voor de
Franse literatuur..