 Heeft iemand van jullie het boek Sneeuw van Orhan Pamuk gelezen? Ik
worstel me met veel moeite door elk hoofdstuk. Wat zie ik over het
hoofd?
Er zijn prachtige recensies, maar ik kan het niet echt boeiend vinden.
Misschien is iemand van jullie juist laaiend enthousiast. Steek me aan
met
dat enthousiasme. We hebben in mijn boekengroep dit boek uitgekozen, dus
ik "moet" het wel uitlezen!
Even een tussendoor verslagje van "Sneeuw",
Ben ongeveer op blz 100 en de dood van een vriendje van Ka, Necep, is
reeds aangekondigd. Ka en Necip zijn in de toiletten van een
feestzaaltje
in gesprek en we weten al dat (aangekondigde dood) dat Necip straks door
zijn hoofd geschoten zal worden. De reis naar Kars door die besneeuwde
wereld von ik heel sfeervol. Een paar keer worden er Ruissische
schrijvers
genoemd zoals Tsjechov en ik vind de sfeer ook nogal "Russisch" met die
mensen ondweg in de oude bus. Het verhaal ontwikkelt zich heel langzaam
tot op het moment dat de directeur doodgeschoten wordt en dan krijgt het
verhaal Kafka achtige proporties. Alles zweeft tussen realiteit en
onwerkelijkheid. Komisch vond ik de kijk van Ka op zijn eigen gedichten.
Zelf meent hij dat hij het "Licht"gezien heeft. Of zou het de Raki zijn?
Ik vind dat hij nogal een stevige drinker is en geen last heeft van
valse
bescheidenheid. Ik weet niet of je het leuk vind dat ik je al lezende
fragmentarisch op de hoogte hou. Ik kan op het eind ook een samnvatting
maken.
Juist leuk om "met je mee te lezen". Ik heb intussen het boek
uit. Deels toch wel met bewondering voor de manier om scherp observerend
de mensen te beschrijven, deels ook met ergenis om deze zelfde mensen.
Die
"russische sfeer"die jij noemt herken ik ook wel, maar wat me bij een
boek
als Oorlog en Vrede juist boeide in het trage verloop van het verhaal,
ergerde me soms hier. Misschien ligt het ook aan mij zelf en ben ik nu
minder in de stemming om langzaam te lezen? Ben benieuwd hoe jij dit
boek
verder zal vinden, hoor graag weer van je.
Ik heb dit boek nog niet zo heel lang geleden gelezen, het was het
eerste
boek van Ohran Pamuk wat is las en ik denk dat het ook wel even zal
duren
voor ik een tweede boek van hem lees (ik wil Istanbul nog wel een keer
lezen). Ik was zeker geboeid door het boek want als ik eenmaal aan het
lezen was kon ik het moeilijk op zij leggen, maar ik aarzelde ook vaak
om
te beginnen omdat ik de inhoud van het verhaal beklemmend vond. Toch
vond
ik het een mooi geschreven boek. Knap vind ik dat de schrijver
halverwege
het boek al vertelt hoe het met het hoofdpersonage afloopt en het toch
boeiend blijft. Maar er zit vast veel meer in dan ik gezien/ gelezen
heb,
die indruk heeft het tenminste bij mij wel achtergelaten.
Afgelopen zomervakantie heb ik dit boek gelezen (in het engels want
die versie was lichter, daar let je op tijdens wandelvakanties): hier
een
herhaling van wat ik toen schreef:
Ik heb deze vakantie snow gelezen. Ik vond het wel een mooi en
indrukwekkend boek. Inderdaad onwerkelijk. Ik vond het leuke eraan dat
je
geen enkel houvast meer hebt aan je eigen referentiekader van goed en
kwaad: de fundamentalist, de militair, de kunstenaar, de verwesterste
turk, de kunstenaar, de puber: allen spelen een goede en een kwalijke
rol
en ik kon me in allen wel en ook weer niet verplaatsen. Verwarrend. Ik
heb
me geirriteerd aan de slapheid van de hoofdpersoon die zich door
iedereen
laat manipuleren, geen invloed op z'n eigen leven heeft en zichzelf
vooral
erg zielig vindt. Maar ik hoef een hoofdpersoon niet perse sympathiek te
vinden om het boek leuk te vinden. Heeft iemand de troostelozen van
Ishiguro gelezen? Daar deed dit boek me een beetje aan denken. Een heel
andere omgeving en een heel ander verhaal, maar de onwerkelijke sfeer en
het feit dat de hoofdpersoon zonder eigen invloed door anderen door het
leven/verhaal wordt gestuwd lijkt er een beetje op. Beiden geen boeken
om
vrolijk van te worden. Maar beiden wel aanraders, wat mij betreft.
Toevallig ben ik een paar dagen geleden begonnen met het lezen van dit
boek van Pahmuk. Dat speelgoeddingetje op de voorpagina trok me aan,
"Sneeuwertje"wordt dat genoemd in het boek. Ik ben nu op pagina 93 en
het
verhaal komt langzaam op gang. De reis naar de besneeuwde stad Kars
wordt
wel mooi beschreven vind ik, het heeft qua sfeer iets ouderwetserigs,
zoals in 19de eeuwse Russische romans (Tsjechof? De verteller noemt die
naam . Er is sprake van meisjes die zelfmoord plegen en de hoofdpersoon,
een dichter die jarenlang in Duitsland gewoond heeft komt als journalist
onderzoek doen naar dez\e verschijnselen. Ook komt hij in contact met
een
gescheiden vrouw, een vreemd fenomeen in een gemeenschap die in snel
tempo
aan het islamiseren is. Met opzet heb ik niet veel verslagen van
recensenten gelezen omdat ik echt het boek op mijn eigen manier wil
lezen.
Er is inmiddels iemand vermoord, de directeur van een lerarenopleiding
en
ik voel al wel aan dat er allerlei onheil op komst is??? Als ik het uit
heb zal ik een verslagje insturen . Met vriendelijke groet van Ans (die
eindelijk eens weer heerlijk aan het lezen is)
Ben inmiddels gearriveerd op pagina 235 en dus precies op de helft van
het
boek. Ja wat zal ik zeggen. Er is sprake van een zeer breed en diep
uitgesponnen verhaallijn, maar dat hadden we al opgemerkt. Echt een
ouderwets boek om uren te zitten lezen achter de kachel. (vriend is ziek
en ligt te bed dus ik heb alle tijd om bij de verwarming te kruipen). Er
is sprake van een verteller (leeftijdgenoot van Ka) die jaren later
terug
gaat om het gebeurde te verifieren. In welk jaar ongeveer zou het
verhaal
dan spelen? Je moet heel geconcentreerd lezen om de plot nog een beetje
helder te houden voor jezelf. Spel en werkelijkheid lopen door elkaar.
Bovendien ziet Ka de werkelijkheid als een droom. Bij gemartelde mensen
ziet hij niet de personages maar een soort kleur: KARMOZIJN. En die
gedichten? Ongegeven door goddelijke inspiratie of Raki??? Jammer dat we
de gedichten niet te lezen krijgen. Over de kwaliteit kunnen we dus
niets
zeggen. Waarom die Ka zo ongelooflijk naief is zal ik verderop in het
verhaal wel vernemen. Er is een groot contrast tussen de onnozelheid van
Ka en de grimmigheid tijdens de coupe. Verder is er ook sprake van een
coupe op het toneel en tegelijkertijd een echte coupe. Op pagina 200
realiseerde ik me dat er opas een dag en een nacht verstreken zijn sinds
de aankomst van Ka in Kars. Alles vervaagt in mijn ogen, theater en
kunst
en het echte leven kun je bij wijze van spreken onderling verwisselen.
De
acteur (tevens leider van de coupe?) memoreert dat Hegel de eerste is
geweest die opmerkte dat geschiedenis en theater uit dezelfde elementen
zijn opgebouwd. Zou dit een wezenlijk element zijn in het boek? En
waarom
komt die zwarte hond met de witte vlek op zijn kop telkens opdraven?? Ik
begrijp niet waarom IPek zo respectvol omgaat met de egocentrische Ka. O
ja , ik merkte ook nog op dat de sneeuw op veel verschillende manieren
beschreven is. Soms is de sneeuw stil en vredig en zelfs vrolijk en
lichtgevend en later dalen er treurige dikke vlokken neer. De sneeuw als
metafoor? (Ken jij trouwens dat Deense boek: Smilla's gevoel voor
Sneeuw)
Ik moet er nog over nadenken. Ja en wat me ook opvalt dat er sprake is
van veel humor. Ik zit vaak te glimlachen. Aan het eind van het boek zal
ik denk ik wel een beter gestructureerd commentaar kunnen geven.
Overigens
ben ik toch gaan googelen: ik zocht Kars op de kaart van Lonely planet,
de
woorden kemalisten, islamisten (weer iets anders dan islamieten) en nog
zo het een en ander. Het boek verschaft je wel een inzicht in de
topografie en de geschiedenis van Turkije en Kurdistan. Enfin, ik lees.
.
> Tja, die gedichten, ben jij er erg nieuwsgierig naar of bestaan ze
> alleen in Ka's door de raki benevelde verbeelding?
Wat die gedichten betreft wordt ik eigenlijk een beetje op het
verkeerde been gezet. Ik kan het afdoen als rijmseltjes die uit het
benvelde rijm van Ka ontspsruiten, of is het anders en is Ka werelijk
een
derwisj, een soefi mysticus en is er sprake van een goddelijke
inspriratie? Weet niet, wat Ka er zelf over zegt is zoooo simpel!!!
> >
>
> > Dat spel van realiteit en theater vond ik wel heel leuk in dit boek.
>
Bijvoorbeeld de krantenberichten die al voor de gebeurtenissen worden >
geschreven en dan ook nog waar worden!
Ja dat is heel grappig he, gebeurtenissen worden aangekondigd terwijl
nog
niet bekend is wat er zich gaat ontwikkelen.
|
Orhan Pamum: Winnaar Nobelprijs voor de Literatuur 2006Het is winter, in een van God verlaten stadje in het uiterste oosten van
Turkije staan de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur en die beloven
erg spannend te worden vanwege een op de spits gedreven
hoofddoekjesaffaire (Chirac, let op). Kerim Alakusoglu (kortweg Ka), een
Turkse dichter die na twaalf jaar eenzaamheid in Frankfurt even op adem
hoopt te komen in zijn geboorteland, besluit naar het verre Kars af te
reizen. Om de verkiezingen te verslaan, ja, en om de zelfmoord van de
sluierdraagsters te onderzoeken, ja, maar vooral om er een vrouw te
zoeken.
(meer bij
8weekly)
Terwijl in de vorige meestal historische romans van de Turkse schrijver
Orhan Pamuk de thema's versluierd aanwezig zijn, speelt zijn zevende
roman in de hedendaagse tijd en erin neemt hij geheel open stelling in
zijn politieke meningen. Het belangrijkste thema van de schrijver is het
zoeken naar een balans van Turkije tussen oost en west, tussen een
moderne maatschappij en een islamitische achtergrond. De problemen van
mensenschending, de Koerden en de grote invloed van de militairen in
Turkije maken zo'n zoektocht naar een eigen identiteit alleen maar
moeilijker. Het tegenwoordige wereldwijde probleem van de opkomst van
radicale moslimpartijen maakt de boel er niet makkelijker op.
Hotel boekenlust
Landkaart
Turkije waarbij je het deelte waar Kars ligt, Georgische en Armeense
grens, in kunt zoemen (J1)
A talk with Orhan Pamuk
The embattled Turkish writer speaks
out in his Paris Review interview.
TheParisReview.org
Turkije
Kurdistan
Het soefisme (ook wel tasawwoef) is een mystieke traditie die zijn
oorsprong heeft in de islam. Een aanhanger van het soefisme heet een
soefi. De soefi's vormen mystieke broederschappen of zusterschappen.
Soefi komt vermoedelijk van soef, wat wol betekent in het Arabisch. De
eerste soefi's droegen grove wollen kleding als blijk van hun soberheid
en armoede. Als beschrijvende term verschilt het weinig van derwisj ('bedelaar')
en fakir ('arme').
Meer bij
Wikipedia
Anton Tsjechov
Anton Pavlovitsj Tsjechov (Taganrog, 29 januari 1860 – Badenweiler, 15
juli 1904) was een Russische toneelschrijver en arts.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Anton_Tsjechov
Kazuo Ishiguro staat bekend om zijn ingehouden vertelstijl, over de hele
wereld bekend geworden door zijn roman The Remains of the Day, die
succesvol verfilmd werd. Ook Laat me nooit alleen is geen verhaal van
uitgesproken gevoelens. Maar juist deze afstand zorgt er voor dat het
verhaal onderhuids doorsuddert en je niet loslaat.
8weekly
|
