Orhan Pamuk: Sneeuw

   

 

 

Orhan Pamuk: Sneeuw


Heeft iemand van jullie het boek Sneeuw van Orhan Pamuk gelezen? Ik worstel me met veel moeite door elk hoofdstuk. Wat zie ik over het hoofd? Er zijn prachtige recensies, maar ik kan het niet echt boeiend vinden. Misschien is iemand van jullie juist laaiend enthousiast. Steek me aan met dat enthousiasme. We hebben in mijn boekengroep dit boek uitgekozen, dus ik "moet" het wel uitlezen!

Even een tussendoor verslagje van "Sneeuw",
Ben ongeveer op blz 100 en de dood van een vriendje van Ka, Necep, is reeds aangekondigd. Ka en Necip zijn in de toiletten van een feestzaaltje in gesprek en we weten al dat (aangekondigde dood) dat Necip straks door zijn hoofd geschoten zal worden. De reis naar Kars door die besneeuwde wereld von ik heel sfeervol. Een paar keer worden er Ruissische schrijvers genoemd zoals Tsjechov en ik vind de sfeer ook nogal "Russisch" met die mensen ondweg in de oude bus. Het verhaal ontwikkelt zich heel langzaam tot op het moment dat de directeur doodgeschoten wordt en dan krijgt het verhaal Kafka achtige proporties. Alles zweeft tussen realiteit en onwerkelijkheid. Komisch vond ik de kijk van Ka op zijn eigen gedichten. Zelf meent hij dat hij het "Licht"gezien heeft. Of zou het de Raki zijn? Ik vind dat hij nogal een stevige drinker is en geen last heeft van valse bescheidenheid. Ik weet niet of je het leuk vind dat ik je al lezende fragmentarisch op de hoogte hou. Ik kan op het eind ook een samnvatting maken.


Juist leuk om "met je mee te lezen". Ik heb intussen het boek uit. Deels toch wel met bewondering voor de manier om scherp observerend de mensen te beschrijven, deels ook met ergenis om deze zelfde mensen. Die "russische sfeer"die jij noemt herken ik ook wel, maar wat me bij een boek als Oorlog en Vrede juist boeide in het trage verloop van het verhaal, ergerde me soms hier. Misschien ligt het ook aan mij zelf en ben ik nu minder in de stemming om langzaam te lezen? Ben benieuwd hoe jij dit boek verder zal vinden, hoor graag weer van je.


Ik heb dit boek nog niet zo heel lang geleden gelezen, het was het eerste boek van Ohran Pamuk wat is las en ik denk dat het ook wel even zal duren voor ik een tweede boek van hem lees (ik wil Istanbul nog wel een keer lezen). Ik was zeker geboeid door het boek want als ik eenmaal aan het lezen was kon ik het moeilijk op zij leggen, maar ik aarzelde ook vaak om te beginnen omdat ik de inhoud van het verhaal beklemmend vond. Toch vond ik het een mooi geschreven boek. Knap vind ik dat de schrijver halverwege het boek al vertelt hoe het met het hoofdpersonage afloopt en het toch boeiend blijft. Maar er zit vast veel meer in dan ik gezien/ gelezen heb, die indruk heeft het tenminste bij mij wel achtergelaten.



Afgelopen zomervakantie heb ik dit boek gelezen (in het engels want die versie was lichter, daar let je op tijdens wandelvakanties): hier een herhaling van wat ik toen schreef:


Ik heb deze vakantie snow gelezen. Ik vond het wel een mooi en indrukwekkend boek. Inderdaad onwerkelijk. Ik vond het leuke eraan dat je geen enkel houvast meer hebt aan je eigen referentiekader van goed en kwaad: de fundamentalist, de militair, de kunstenaar, de verwesterste turk, de kunstenaar, de puber: allen spelen een goede en een kwalijke rol en ik kon me in allen wel en ook weer niet verplaatsen. Verwarrend. Ik heb me geirriteerd aan de slapheid van de hoofdpersoon die zich door iedereen laat manipuleren, geen invloed op z'n eigen leven heeft en zichzelf vooral erg zielig vindt. Maar ik hoef een hoofdpersoon niet perse sympathiek te vinden om het boek leuk te vinden. Heeft iemand de troostelozen van Ishiguro gelezen? Daar deed dit boek me een beetje aan denken. Een heel andere omgeving en een heel ander verhaal, maar de onwerkelijke sfeer en het feit dat de hoofdpersoon zonder eigen invloed door anderen door het leven/verhaal wordt gestuwd lijkt er een beetje op. Beiden geen boeken om vrolijk van te worden. Maar beiden wel aanraders, wat mij betreft.

Toevallig ben ik een paar dagen geleden begonnen met het lezen van dit boek van Pahmuk. Dat speelgoeddingetje op de voorpagina trok me aan, "Sneeuwertje"wordt dat genoemd in het boek. Ik ben nu op pagina 93 en het verhaal komt langzaam op gang. De reis naar de besneeuwde stad Kars wordt wel mooi beschreven vind ik, het heeft qua sfeer iets ouderwetserigs, zoals in 19de eeuwse Russische romans (Tsjechof? De verteller noemt die naam . Er is sprake van meisjes die zelfmoord plegen en de hoofdpersoon, een dichter die jarenlang in Duitsland gewoond heeft komt als journalist onderzoek doen naar dez\e verschijnselen. Ook komt hij in contact met een gescheiden vrouw, een vreemd fenomeen in een gemeenschap die in snel tempo aan het islamiseren is. Met opzet heb ik niet veel verslagen van recensenten gelezen omdat ik echt het boek op mijn eigen manier wil lezen. Er is inmiddels iemand vermoord, de directeur van een lerarenopleiding en ik voel al wel aan dat er allerlei onheil op komst is??? Als ik het uit heb zal ik een verslagje insturen . Met vriendelijke groet van Ans (die eindelijk eens weer heerlijk aan het lezen is)


Ben inmiddels gearriveerd op pagina 235 en dus precies op de helft van het boek. Ja wat zal ik zeggen. Er is sprake van een zeer breed en diep uitgesponnen verhaallijn, maar dat hadden we al opgemerkt. Echt een ouderwets boek om uren te zitten lezen achter de kachel. (vriend is ziek en ligt te bed dus ik heb alle tijd om bij de verwarming te kruipen). Er is sprake van een verteller (leeftijdgenoot van Ka) die jaren later terug gaat om het gebeurde te verifieren. In welk jaar ongeveer zou het verhaal dan spelen? Je moet heel geconcentreerd lezen om de plot nog een beetje helder te houden voor jezelf. Spel en werkelijkheid lopen door elkaar. Bovendien ziet Ka de werkelijkheid als een droom. Bij gemartelde mensen ziet hij niet de personages maar een soort kleur: KARMOZIJN. En die gedichten? Ongegeven door goddelijke inspiratie of Raki??? Jammer dat we de gedichten niet te lezen krijgen. Over de kwaliteit kunnen we dus niets zeggen. Waarom die Ka zo ongelooflijk naief is zal ik verderop in het verhaal wel vernemen. Er is een groot contrast tussen de onnozelheid van Ka en de grimmigheid tijdens de coupe. Verder is er ook sprake van een coupe op het toneel en tegelijkertijd een echte coupe. Op pagina 200 realiseerde ik me dat er opas een dag en een nacht verstreken zijn sinds de aankomst van Ka in Kars. Alles vervaagt in mijn ogen, theater en kunst en het echte leven kun je bij wijze van spreken onderling verwisselen. De acteur (tevens leider van de coupe?) memoreert dat Hegel de eerste is geweest die opmerkte dat geschiedenis en theater uit dezelfde elementen zijn opgebouwd. Zou dit een wezenlijk element zijn in het boek? En waarom komt die zwarte hond met de witte vlek op zijn kop telkens opdraven?? Ik begrijp niet waarom IPek zo respectvol omgaat met de egocentrische Ka. O ja , ik merkte ook nog op dat de sneeuw op veel verschillende manieren beschreven is. Soms is de sneeuw stil en vredig en zelfs vrolijk en lichtgevend en later dalen er treurige dikke vlokken neer. De sneeuw als metafoor? (Ken jij trouwens dat Deense boek: Smilla's gevoel voor Sneeuw) Ik moet er nog over nadenken. Ja en wat me ook opvalt dat er sprake is van veel humor. Ik zit vaak te glimlachen. Aan het eind van het boek zal ik denk ik wel een beter gestructureerd commentaar kunnen geven. Overigens ben ik toch gaan googelen: ik zocht Kars op de kaart van Lonely planet, de woorden kemalisten, islamisten (weer iets anders dan islamieten) en nog zo het een en ander. Het boek verschaft je wel een inzicht in de topografie en de geschiedenis van Turkije en Kurdistan. Enfin, ik lees.

.
> Tja, die gedichten, ben jij er erg nieuwsgierig naar of bestaan ze > alleen in Ka's door de raki benevelde verbeelding?

Wat die gedichten betreft wordt ik eigenlijk een beetje op het verkeerde been gezet. Ik kan het afdoen als rijmseltjes die uit het benvelde rijm van Ka ontspsruiten, of is het anders en is Ka werelijk een derwisj, een soefi mysticus en is er sprake van een goddelijke inspriratie? Weet niet, wat Ka er zelf over zegt is zoooo simpel!!!

> > > > > Dat spel van realiteit en theater vond ik wel heel leuk in dit boek. > Bijvoorbeeld de krantenberichten die al voor de gebeurtenissen worden > geschreven en dan ook nog waar worden!

Ja dat is heel grappig he, gebeurtenissen worden aangekondigd terwijl nog niet bekend is wat er zich gaat ontwikkelen.




 


Orhan Pamum: Winnaar Nobelprijs voor de Literatuur 2006

Het is winter, in een van God verlaten stadje in het uiterste oosten van Turkije staan de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur en die beloven erg spannend te worden vanwege een op de spits gedreven hoofddoekjesaffaire (Chirac, let op). Kerim Alakusoglu (kortweg Ka), een Turkse dichter die na twaalf jaar eenzaamheid in Frankfurt even op adem hoopt te komen in zijn geboorteland, besluit naar het verre Kars af te reizen. Om de verkiezingen te verslaan, ja, en om de zelfmoord van de sluierdraagsters te onderzoeken, ja, maar vooral om er een vrouw te zoeken.
(meer bij 8weekly)


Terwijl in de vorige meestal historische romans van de Turkse schrijver Orhan Pamuk de thema's versluierd aanwezig zijn, speelt zijn zevende roman in de hedendaagse tijd en erin neemt hij geheel open stelling in zijn politieke meningen. Het belangrijkste thema van de schrijver is het zoeken naar een balans van Turkije tussen oost en west, tussen een moderne maatschappij en een islamitische achtergrond. De problemen van mensenschending, de Koerden en de grote invloed van de militairen in Turkije maken zo'n zoektocht naar een eigen identiteit alleen maar moeilijker. Het tegenwoordige wereldwijde probleem van de opkomst van radicale moslimpartijen maakt de boel er niet makkelijker op.
Hotel boekenlust


Landkaart Turkije waarbij je het deelte waar Kars ligt, Georgische en Armeense grens, in kunt zoemen (J1)


A talk with Orhan Pamuk
The embattled Turkish writer speaks
out in his Paris Review interview.
TheParisReview.org

Turkije

Kurdistan


Het soefisme (ook wel tasawwoef) is een mystieke traditie die zijn oorsprong heeft in de islam. Een aanhanger van het soefisme heet een soefi. De soefi's vormen mystieke broederschappen of zusterschappen.

Soefi komt vermoedelijk van soef, wat wol betekent in het Arabisch. De eerste soefi's droegen grove wollen kleding als blijk van hun soberheid en armoede. Als beschrijvende term verschilt het weinig van derwisj ('bedelaar') en fakir ('arme').
Meer bij Wikipedia


Anton Tsjechov
Anton Pavlovitsj Tsjechov (Taganrog, 29 januari 1860 – Badenweiler, 15 juli 1904) was een Russische toneelschrijver en arts.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Anton_Tsjechov

Kazuo Ishiguro staat bekend om zijn ingehouden vertelstijl, over de hele wereld bekend geworden door zijn roman The Remains of the Day, die succesvol verfilmd werd. Ook Laat me nooit alleen is geen verhaal van uitgesproken gevoelens. Maar juist deze afstand zorgt er voor dat het verhaal onderhuids doorsuddert en je niet loslaat.
8weekly


 

 

Laatste keer bijgewerkt: 13/10/06  Eisjen

Terug naar top pagina