Gisterenmiddag een hEErlijk paar uren doorgebracht - lange wandeling door
zonnige licht-besneeuwde velden met als gezelschap de hond en bovengenoemd boek.
130 bladzijden, flinke lettertype, vlotte schrijfstyle. Af
en toe een leespaus inlassen om te grinniken als ik zag hoe een haas weer de hond in de
maling nam door 50 meter voor hem uit te lopen. Banquo ziet niet erg ver met zijn zwakke
lichtblauwe ogen, maar ruikt die beestjes wel en gaat dus heel opgewonden maar langzaam en
voorzichtig de geurspoor volgen terwijl de haas huppelt vrolijk voort, af en toe achterom
kijkend van - 'Sukkel, schiet nu een beetje op anders speel ik niet meer met je!'
Afijn - boekje. Eindelijk weer een 'neutral' boek gelezen.
Nix herkenning, nix meejanken, nix van dat alles. Een boek om te lezen met een bijna
konstant vaag grijns van genot. Een schrijfster met een grandioos gevoel voor humor en
zelfspot, die tegelijkertijd een reeks haarscherp observaties neerzet over de verschillen
tussen westers en oosters denken.
Ik weet niet hoeveel van dit boek autobiographisch is maar
ik vermoed best veel als ik lees dat de schrijfster (ik geloof een belg) geboren was in
Japan. Haar ervaringen als werknemer in een Japans bedrijf - meer verhaal is er niet;
eigenlijk zou iedereen die zich interesseert voor Japan en/of kantoorkultuur (hey! iets
voor Het Buro lezers wellicht!) dit juweeltje moeten lezen. Het geheel heeft een soort...
Bridget Jones geschreven door Voskuil effect... ;-)
Is vorig jaar vertaald uit het Frans - schijnt Nothomb's
achtste roman te zijn - is er iemand die al iets anders van haar gelezen heeft? Prachtig
boek. Kan helemaal geen enkele negatief ding bedenken om erover te zeggen... nee, niet
eens dat het te kort is. Precies goed. Of nee... wacht... ik vraag me wel een beetje af -
wat zou een japanese vinden van dit boek? Is het toch misschien maar een karikatuur van
hoe de west over Japan denkt? Zou het een Japanse irriteren zoals Girl in Hyacinth Blue
blijkbaar zoveel Nederlandse grrls irriteerde? Hebben we geen Japan kenners die iets
zinnigs hierover kunnen zeggen?
Enkele citaten:
"De hoeveelheid geld die omging bij Yumimoto, ging het
menselijk begrip te boven. Naarmate de nullen zich aaneenregen, verlieten de bedragen de
wereld van de getallen voor die van de abstracte kunst."
---------
'Kom nou, Yumimoto heeft me juist in dienst genomen om mijn kennis van uw taal!' 'Mij een
zorg. Ik gebied u om voortaan geen Japans meer te verstaan.' 'Onmogelijk. Geen mens kan
zo'n bevel opvolgen.' 'Alle bevelen kunnen opgevolgd worden. Dat zou eindelijk eens tot de
geest van de westerlingen moeten doordringen.'
-------
individualisten - de ultieme belediging
--------
Niet alle Japanse vrouwen zijn mooi. Maar als een Japanse mooi is, dan kunnen de anderen
het wel schudden.
--------
'als je gezicht enige emotie verraadt, ben je ordinair'
-------
Ik zou eigenlijk dit boek voor willen stellen voor ons volgende leeslijst - lijkt me
ideaal - kort, makkelijk aan te komen (denk ik, vrij nieuw en ligt ook al in de bieb) en
met veel discussie punten - veel over de positie van de Japanse vrouw in de maatschappij,
+ de overbeheersend belang van werk enzovoort.
haha, ik hou van Het Bureau en ik vind Bridget Jones erg grappig, maar dit is
m.i. toch weer heel iets anders. Ik ben er wel net zo enthousiast over, echt heel erg van
genoten. Maar wat ik me nou ook de hele tijd afvroeg: is het echt allemaal zo extreem, dat
kan toch haast niet - dus toch enigszins een karikatuur?
De verhouding tussen ondergeschikten en ietsje hoger
geplaatste collega's daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen, maar dat je helemaal
niets ter verdediging mag aanvoeren als je ten onrechte van een fout beticht wordt... Zo
onrechtvaardig, en op die manier valt er toch niet te werken. En al die dingen zoals
zweten is uiterst onfatsoenlijk, warm of niet. Maar misschien klopt het toch ook wel;
overdreven (in onze ogen) gevoeligheid voor gezichtsverlies en blanken die men vindt
stinken e.d., dat is in meer Aziatische landen zo.
Ergens in het boek staat een relaas van een aantal
bladzijden over wat vrouwen in Japan van het leven mogen verwachten: niet veel, en rijk of
arm, mooi of lelijk, dit wordt er met de paplepel ingegoten. Gelukkig worden verwachten ze
in geen geval volgens A.Nothomb. Hoogste percentage zelfmoorden ter wereld, het geeft te
denken...
> eigenlijk zou iedereen...dit
juweeltje moeten lezen
Mee eens!
> haha, ik hou van Het Bureau en ik vind Bridget Jones erg
grappig, maar dit is m.i. toch weer heel iets anders.
ja ok ok, dit was toch maar een hEEEL vaag generalisatie om
een beetje een idee te geven van hoe ik het ervaren heb,
Boek kwam van de vrouwenbieb, die momenteel hEEL veel
lekkere nieuwe boeken heeft liggen - zo jAmmer dat er zo weinig gebruik van gemaakt is...
ik moet er ook vaker aan denken om langs te gaan http://www.vrouwenbibliotheek.nl/
(en hier endeth the Domgrrl sterreklame blok)
> Maar wat ik me nou ook de hele
tijd
afvroeg: is het echt
allemaal zo extreem, dat kan toch haast niet - dus toch enigszins een karikatuur?
dat zoveel mensentalent totaal verspild werd door
trots en eren kwesties leek mij op een gegeven moment niet zo 'Japans efficient' en dus
kwam het bij mij toen ik er later goed over na ging denken een beetje onlogisch over. Maar
tijdens het lezen zat ik zo mee te leven met alles dat gebeurde dat ik er totaal in
geloofde.
> Ergens in het boek staat een
relaas van een aantal bladzijden over wat
vrouwen in Japan
van het leven mogen verwachten
dat is een hele sterke stuk ja...zou het echt zO erg
zijn? Een soort... moderne versie van psychologische voetbinden lijkt het dan bijna...
Samenvattingen mails
Eisjen