In de pers vergeleken met 'De naam van de roos' van Umberto Eco en vijf sterren in de Detective- en Thrillergids van de VN, dus redenen
genoeg voor dit boek om op mijn wensenlijstje terecht te komen. En
toen ik in de boekhandel ook nog eens tegen een goedkope uitgave
aanliep, kon ik er echt niet meer omheen.
Het boek zet sterk in. Rome, 1683. In herberg 'De Schildknaap' sterft
iemand onder verdachte omstandigheden. De Bargello vreest dat het de pest
is en sluit de herberg voor twee weken hermetisch af van de buitenwereld.
Niemand mag er meer uit of in. De mensen in de herberg zijn dus helemaal
op elkaar aangewezen. Maar bijna niemand blijkt te zijn voor wie hij zich
uitgeeft en vrijwel iedereen heeft een verborgen agenda. Alle ingredienten
voor een spannend verhaal zijn dus aanwezig.
Helaas komt het boek zijn belofte niet na. Het grootste probleem van het boek vind ik dat het nogal
gekunsteld is. Het schijnt dat Monaldi en Sorti (twee historici) tijdens
archiefonderzoek op een document zijn gestuit dat belastend is voor de toen heersende paus Innocentius XI. De plot van het verhaal is de
onthulling uit dat document. Maar ze hebben er een driedubbele raamvertelling voor nodig om het allemaal een geloofwaardig sausje te
geven. De buitenste laag van die raamvertelling is iemand in onze tijd die
het manuscript van de twee schrijvers gelezen heeft en aan de paus
rapporteert dat alles door historisch onderzoek gestaafd wordt. En passant
wijst hij ook nog op een aantal spitsvondigheden in het manuscript. En hier gaan de schrijvers echt te
ver: het is wel erg koketterend om op je eigen spitsvondigheden te gaan
wijzen. Hoewel het verhaal zelf, zoals gezegd, een sterke basis en een goede plot
heeft, wordt er te veel vaart uit gehaald door ellenlange uitwijdingen over de meest uiteenlopende
onderwerpen, varierend van de Europese politiek in 1683 tot astrologie en
geneeskunde. Ook hier lijken de schrijvers ons te willen imponeren met hun
kennis.
Laatste storend puntje is de vertaling. De vertaler heeft er ongetwijfeld een hele kluif aan gehad om een goede vertaling te
vinden voor de vele historische termen van onder meer geneeswijzen, kruiden en
gerechten. Maar helaas is taalvaardigheid niet zijn sterkste kant, waardoor er regelmatig een houterig proza
ontstaat. Mij leidt dat erg af van de inhoud. Kortom, als 'Imprimatur' de helft dunner was
geweest, ontdaan was van de raamvertellingen en beter vertaald was, was het beslist
een heel sterk boek geweest. Maar in deze vorm overheerst bij mij toch
teleurstelling.