Edgar Drake is pianostemmer en al jaren gelukkig getrouwd met Katherine.
Ze hebben geen kinderen. Drake is Erard-specialist, een bijzonder
pianomerk, ooit in Parijs begonnen.
De flaptekst:
De piano behoort toe aan Anthony Caroll, een arts in het Britse leger die
er nogal onorthdoxe methoden op na houdt om de vrede met de vijandige
vorsten in de zuidelijke Shan-staten te bewaren - door zijn liefde voor
poezie, muziek en studie met hen te delen. Voorlopig zorgt deze aanpak
voor rust in het gebied, maar tegelijkertijd roept die bij Carolls
superieuren vragen op over zijn loyaliteit. Op zijn reis naar Birma - via
Europa, de Rode Zee en India - ontmoet Edgar profeten, dieven, soldaten en
verhalenvertellers. Eenmaal op de plaats van bestemming ontmoet hij een
fascinerende vrouw, die net zo ongrijpbaar blijkt te zijn als Caroll. Op
de machtige rivieren en in de verlaten steden van Birma krijgt Edgar te
maken met meer mysteries dan hij zich ooit had kunnen voorstellen.
Genoeg over het verhaal. Dat moet je gewoon lezen. Het is heerlijk.
In de manier waarop hij het heeft opgeschreven is nog wel te zien dat het
Mason's eerste boek is. Hoe verdeel je namelijk je feitjes en weetjes in
een roman? Wat mij betreft niet door tussenzinnen als '...en doordat Edgar
zich een reisverhaal herinnerde (...) vermoedde hij dat dit gaung-baungs
waren (..)' (blz.113). Tja. En Edgar herinnert zich nogal wat uit de
reislectuur die hij tot zich heeft genomen. Of uit zijn stempraktijk. Maar
met de vertaling van Lilian Schreuder en in het drukproces zijn ook een
paar rare dingen gebeurd. Op blz. 195 bijvoorbeeld: 'De plak had iets
eenzaams wat hem van zijn stuk bracht, en hij wilde graag nog meer vragen,
over wat ze zei, waar ze voor bad, waarom ze hier was gestopt en niet bij
een van de andere talloze pagodes.' Aah, na vier keer lezen drong het tot
me door dat het plEk moest zijn. Er zitten tal van dit soort
slordigheidjes in, nooit helemaal duidelijk of het slordigheid is in het
vertaalwerk of in de correctieronde. Zinnen als 'de percussie van zijn
voetstappen' zijn gewoon lelijk. Er is echter een echt groot probleem:
gaat het in De Pianostemmer nu om een piano of een vleugel? Er is geen
consequent gebruik. Dat irriteerde mij.
Dat daargelaten, vond ik het een heerlijk verhaal. Als Mason nog een
beetje doorwerkt aan de manier waarop hij het opschrijft, kijk ik vol
verlangen uit naar zijn volgende boek. Ik hoop dat er dan veel
hoofdpersonen zijn als 'de man met een verhaal' en veel passages over hoe
je in een nieuwe omgeving met andere ogen rond moet kijken en hoe er
anders naar je wordt gekeken: "Terwijl ze daar bij elkaar zaten,
passeerden Shan-families hen op weg naar de rivier om er te vissen, te
wassen of te spelen in de ondiepe gedeeltes, en als ze het paar al
opmerkten, dan zeiden ze niets. Het is niet meer dan vanzelfsprekend dat
een bezoeker gastvrij wordt ontvangen; de rustige man die is gekomen om de
zingende olifant te repareren is verlegen, en loopt met de houding van
iemand die onzeker is over de wereld. Wij zouden hem ook wel gezelschap
willen houden om hem het gevoel te geven dat hij welkom is, maar wij
spreken geen Engels. Hij spreekt geen Shan, maar hij probeert het wel, hij
zegt 'som tae-tae kha'als hij langs ons loopt op het pad, en 'kin waan'
als hij het eten van de kok lekker vindt. 'Som tae-tae kha' betekent 'dank
u'. Iemand zou hem dat moeten vertellen, want we weten allemaal dat hij
denkt dat het 'hallo' betekent."
yvonnep
|
Daniel Mason graduated from Harvard
College with a degree in biology. The following year he spent
researching malaria on the Thai-Myanmar border, and upon his return to
the United States he began medical school at the University of
California at San Francisco. He has also written his first novel, The
Piano Tuner.
(Een interview
met de schrijver)
The writing is stunning, as vivid,
memorable and curry-rich as the colors of a Burmese bazaar. The book
begins thus: "In the fleeting seconds of final memory, the image
that will become Burma is the sun and a woman's parasol. He has wondered
which visions would remain--the Salween's coursing coffee flow after a
storm, the predawn palisades of fishing nets, the glow of ground
turmeric, the weep of jungle vines."
(meer bij Literature,
Art and Medicine Database)
|