Sayed Mansour: Het grijs tussen groen en blauw


Yoosief hoort dat zijn zoon een moord gepleegd heeft. Hij wil het niet goedpraten, maar geeft aan dat hij het misschien wel begrijpen kan. Niet alleen is hij zelf nooit een goede vader voor zijn zoon geweest, zegt hij, maar hij heeft zelf ook ooit een man vermoord.

"ik moet juist geen medelijden met mijn kind hebben, hij wilde altijd een man zijn, laat hem dan een man zijn en verantwoordelijkheid dragen voor zijn eigen daden. Ik heb ook moeten lijden. Ik was zefs bijna dood, voor ik mijzelf wist te zuiveren. Als ik ga proberen hem te helpen, dan ontneem ik hem de kans om op eigen kracht het goede pad te vinden."

Veel meer dan aangever van het verhaal is de zoon niet, Yoosief gaat het verhaal vertellen van zijn eigen leven, van de moord die hij gepleegd heeft en de les die hij geleerd heeft. Hij vertelt hoe hij ooit een grote vis binnenhaalde, en toen zo dronken werd dat hij een stommiteit beging. Daarna moest hij vluchten, en dat was moeilijk: hij had geen eten en geen onderdak. Op een dag ontmoet hij Yasmine, en dan ontdekt hij de ware liefde. En hij ontdekt dat hij niet de machoman hoeft uit te hangen om een eervol man te zijn.

"mijn duivel was ik kwijt, ik was een mens geworden. maar hoe moest ik daarmee omgaan? Had ik die duivel eigenlijk niet heel hard nodig?"

Misschien zou je dit boek een tweede keer moeten lezen om het goed te kunnen begrijpen. Mansour vergelijkt mensen met dieren en bomen, maar het is niet altijd even duidelijk of hij met 'hond' dan de viervoeter bedoelt, of de mens. Dan moet je weer teruglezen, en dat houdt de boel maar op. Er zijn verhalen, vergelijkingen, naast beschrijvingen van heel praktische dingen.

Zeker geen saai boek. Dat grijs uit de titel heeft diverse schakeringen.


Marjo van T.

 

 

"Wat mijn zoon gedaan heeft, daar ben ik niet tevreden over, daar wil ik duidelijk over zijn. Als ik dat zou ontkennen, dan zou ik oneerlijk zijn, tegen mijzelf en tegen iedereen.Laat ik mezelf voorstellen. Ik heet Yoosief en ik ben een oude visser. De zee is altijd mijn beste vriend geweest. Tegenwoordig ben ik een rustig man. Als je mij nu ziet, zou je nooit geloven dat ik min of meer hetzelfde heb gedaan als hij."

Zo begint het verhaal van Yoosief. Zijn zoon heeft iemand vermoord, net als hij ooit in een ver verleden gedaan heeft. Door dit nieuws over zijn zoon komen de herinneringen aan die tijd weer boven.Het verbaast Yoosief dat het nieuws hem zo aangrijpt. Hij zegt in zichzelf

"Hè toe, Yoosief, verdriet is niets voor jou, je hebt je halve leven zonder hart geleefd. Houd je soms toch van je kind? Waarom deed je dan net of je niets hoorde toen het nieuws bekend werd?
Een vadergevoel heb ik nooit gekend, ik geef toe dat hij mijn kind is, dat wel, maar daar hield het tot nu toe wel mee op.
Waarom komt de oude Yoosief opeens weer tot leven? Waarom wil hij me er weer mee confronteren? Was het niet genoeg hem het leven te schenken? Moet ik me ook nog afvragen wat voor vader ik was?"

Dit zet eigenlijk meteen de toon van het boek. Yoosief is een mán. In het begin is het wennen zoals hij over zijn medemens praat. Iedereen is een hond of een ezel. Hij zelf was altijd een ezel maar wilde niet tot de honden behoren. De honden zijn vals, achterbaks, alleen op eigen voordeel uit. Hij wilde een wolf zijn, maar was een ezel. Dat kinkt allemaal nogal cryptisch maar in het verhaal wordt heel duidelijk gemaakt wat dit alles betekent.

Yoosief is een echte man, hij zuipt en niet een klein beetje maar grote hoeveelheden, hij is enorm sterk, hij neemt elke vrouw die hij krijgen kan. Maar... kom niet aan zijn vrouw, hoe slecht hij haar zelf ook behandelt, zij is een heilige, een engel.

Yoosief is visser, en een goede visser, omdat hij zo sterk is kan hij de grootste vissen binnenhalen. Op een dag weet hij een enorme vis de baas te worden. Hij is de held en viert deze vangst uitbundig met véél drank. Deze vangst komt hem echter duur te staan en leidt uiteindelijk tot een door hem gepleegde moord.

Yoosief vlucht naar zee, zijn vriend, en houdt zich schuil in de bossen aan de rand van de zee. Deze periode van eenzaamheid en angst komt naar boven als Yoosief het nieuws over zijn zoon verneemt en Yoosief vertelt ons zijn verhaal. Het is een verhaal van gekte, euforie, angst, depressie, vreugde maar vooral een verhaal van zichzelf ontdekken, zonder drank, in alle eenzaamheid. Het verhaal van een ontmoeting met een mysterieuze vrouw, Yasmine, die hem helpt en zijn leven verandert.

Het knappe van dit verhaal is dat de schrijver het heden en verleden naadloos in elkaar kan laten overlopen. Hij weet een sprookjesachtige sfeer op te roepen om daarna weer tot de harde werkelijkheid terug te keren. Hij laat je boos worden op Yoosief die erg bot en hard over vrouwen kan praten maar tegelijk laat hij zien dat Yoosief een enorm respect voor vrouwen heeft. Dit is eigenlijk een boek dat niet na te vertellen is maar dat je moet lezen.
Een bijzonder verhaal, een ongrijpbaar verhaal, een sprookjesachtig verhaal, een realistisch verhaal.


Dettie
 


Sayed Mansour is afkomstig uit Egypte en woont sinds 1985 in Nederland.

Paperback, ISBN 9059140443 uitgeverij Fagel, 158 pagina's

De Debutanten bij de Boekgrrls

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 27/03/06  Eisjen

Terug naar top pagina