Watertanden, een toepasselijke titel. Maaike Kroesbergen laat de lezer
'watertanden' naar haar verhaal, zoals ze de hoofdpersoon laat
watertanden naar de man van haar dromen. En dan heeft ze ook nog een
ontstoken kies, die ze moet geregeld moet spoelen..
Lee ziet een foto in de krant, van afgeslachte ganzen. Het is vooral de
naam van de fotograaf die haar opvalt. Ze kent die man.
"De krant in mijn handen begon te trillen. Dit moment had vanaf
de dag dat ik ging studeren en Ossenfoort verruilde voor Amsterdam
naar me liggen loeren, tien jaar lang. Ergens heb ik steeds geweten
dat ik er niet zomaar mee weg zou komen. Dat ik eens 'weerom'
geroepen zou worden. Al hield ik mezelf ondertussen hardnekkig voor
dat teruggaan geen oplossing kon zijn. Mijn ouders woonden toch ook
niet zonder reden alweer jaren in het westen. '-import zal hier
nooit oarde'n', zei de buurvrouw vroeger om de haverklap. Haar
stugheid was spreekwoordelijk, maar als ze wat zei, trof ze de
spijker op zijn kop. Een gebeeldhouwd gezicht, een gebeitelde blik.
Regelrecht was zij als een oerkei uit de klei getrokken, ik had
alleen wat modder onder mijn nagels gekregen. Maar vanwege die
zwarte randen moest ik terug. Omdat die zich niet zomaar lieten
wegpoetsen."
Verderop zegt ze "in veertien dagen kun je tien jaar afleggen". Ze gaat
terug naar Ossenfoort, zwerft door het dorp dat aan alle kanten bedreigd
wordt: door de moderne tijd, door projectontwikkelaars, die monumenten
slopen of verbouwen, en door de bizarre moord op ganzen. Lee zelf voelt
zich bedreigd door de herinneringen die loskomen. Ze verwelkomt het feit
dat men haar niet meteen herkent, en laat de dorpelingen denken dat ze
een journaliste is die wil weten wat er met die ganzen aan de hand is
Maar intussen is ze op zoek naar die ene man, met wie ze Lolita 'speelde'.
Ze is weer helemaal terug in die zomer, toen haar seksuele gevoelens
ontwaakten. Ze was verslaafd aan boeken en aan die man.
Ik vind het een prachtig boek. Een mooi verhaal, dat door de opbouw nog
spannender is geworden. Ergens in het boek vertelt Kroesbergen van alles
over de kunst van het schrijven, over stijl. Ze is neerlandicus, en wil
dat laten weten. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daaraan storen,
maar ik heb er geen moeite mee. Ook niet als ze een personage ergens
laat zeggen "Boeken hoor je niet te lenen, maar te kopen". Ze past het
mooi in in het verhaal. Het enige dat misschien wat ongeloofwaardig is,
is dat ook de man in kwestie haar niet herkent, ook niet als ze al een
hele dag intensief(!) met elkaar opgetrokken hebben. Maar zelfs dat zij
haar vergeven..
Marjo van T.
|
Uitgeverij Augustus
222 pagina's
ISBN 904570322X
Uitdagende legpuzzel, met een knipoog naar Nabokov
Eén van de wetenschappelijke bijdragen die Maaike Kroesbergen als
Neerlandica aan haar vakgebied heeft geleverd, draagt de titel: 'Waar
verleden en heden kruisen. Over de hedendaagse historische roman.' Zes
jaar na die publicatie heeft ze, onder meer met haar aldus verworven
wijsheid, haar eigen roman gesmeed. Watertanden is een hedendaagse roman
met historische fundamenten. Kroesbergen behandelt een historische
speurtocht van een hedendaags meisje, en kruist heden met verleden langs
een handig in elkaar gevlochten vertelstructuur.
(meer bij
Recensieweb)
De Debutanten bij de Boekgrrls
|