Cindy Hoetmer: Het beest in Daisy



Het boek begint: "Mannen gaan altijd weg. Dat is niet erg, je voelt er niks van." Sander is de zoveelste man die haar heeft gedumpt. Hij zei dat ze lui was, onzeker en passief. Dat ze haar leven vergooide en dat hij daar genoeg van had. Ze neemt het hem niet eens kwalijk, want hij heeft gelijk. Nou ja, ze vindt zichzelf niet lui, want ze heeft een baan, maar verder vindt ze eigenlijk ook wel dat er niet veel met en aan haar te beleven valt. Daisy treurt nog steeds over haar eerste grote liefde Jay, al was zijn verdwijnen het beste wat haar had kunnen overkomen. Jay was haar eerste vriendje, hij trok haar mee in de wereld van kraakpanden en drugs. Ze raakte haar ouders kwijt, de school, en de moed om opnieuw te beginnen.

Nu, jaren later heeft ze een baan en woonruimte, maar zonder Jay is er geen lol meer in haar leven. Het enige vaste punt is haar vriendin Colette. De vriendin die zelf nooit iets meemaakt, en zich laaft aan Daisy's avonturen. En die er steeds is als Daisy het te bont maakt.

Literaire chicklit denk ik dat je dit kunt noemen. Het is goed geschreven, er wordt niet gezeurd, er zit humor in en niet al te veel expliciete seks.
 

Marjo van T.


 

 

> Literaire chicklit denk ik dat je dit kunt noemen. Het is goed
> geschreven, er wordt niet gezeurd, er zit humor in en niet al te veel expliciete seks Aardig debuut. >zei Marjo van T.

Dit is een van de weinige debuten die ik ronduit slecht vond. Reviaanse chicklit staat op de achterkant, grotere belediging naar Reve toe kan je niet bedenken. Reviaans omdat er een brute, dominante man en veel drank in voorkomt?

Het is een verhaal over een vrouw die alles met zich laat doen, vriendje dumpt haar en ach nou ja, ze stelt ook niet veel voor dus waarom zou ze treuren, hij heeft gelijk. Dan gaat ze een relatie aan met een arrogante man die haar vreselijk behandelt en het (seksuele) beest in haar los wil maken. Op het eind ziet ze Jay en wordt er even tussen neus en lippen zijn verdwijning verklaard. .

Het verhaal is slap, totaal niet spannend, heeft soms humor maar zeker geen Reviaanse humor. Samenvattend: veel drugs, drank, feestjes en seks en dat is het. Ik zal niet gauw zo over een boek schrijven en zeker een debuut niet snel afkraken maar dit boek is echt drie keer niets.

Dettie


Ik (1967) ben een laatbloeier. Toen ik een jaar of zesentwintig was begon ik met schrijven. Samen met mijn vrienden Danny en Marieke (nu samen met Erwin de Experimental Jetset) maakten we een blaadje. Zij waren allebei grafisch vormgever (ik trouwens ook, maar zij waren ECHT goed) en we deden alles met z’n drieen. Bedenken, schrijven, illustreren, vormgeven, kopiëren en nieten. Het blaadje heette PHK, het is ongeveer drie keer verschenen. We werden een soort cult-hit. Het schrijven ging soepel en mensen raadden me aan er eens iets mee te doen. Ik stuurde mijn stukken naar Blvd. waar Frank Bierens na een paar weken steggelen mij een kans durfde te geven. Vervolgens schreef ik ongeveer acht jaar een column in Blvd. Ik overleefde Frank en nog een heleboel hoofdredacteuren.
(meer op de schrijfsters website: Cindy Hoetmer)


De Debutanten bij de Boekgrrls

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 19/06/06  Eisjen

Terug naar top pagina