Het overkomt me zelden dat ik tijdens het lezen van een boek continu zwalk
tussen niks en misschien toch wel en een luide lach. En het is me echt
nog nóóit overkomen dat ik na het uitlezen van een boek nog steeds niet
wist wat ik er nu eigenlijk van vond.
Het boek waarbij dat nu wel is gebeurd, is 'Mijn horizontale leven' van de
Amerikaanse stand-up comedian Chelsea Chandler. De ondertitel, Een
verzameling one-night stands, wordt op de achterkant door haarzelf zo
toegelicht: 'Het is het onverschrokken verslag van de hysterie die kan
ontstaan tussen een man en een onder invloed verkerende, extraverte vrouw
gedurende een eenmalige seksuele ontmoeting.' Waaraan zij, voor wie nu nog
niet doorheeft welke kant het opgaat, toevoegt: 'Ik hou van mannen, en ik
hou vooral van veel mannen.'
Chelsea Chandler ontmoet haar mannen meestal in bars. Ze houdt van
alcohol, en soms iets te veel. Zoals die nacht op het cruise schip waar ze
vier uur lang over de railing stond te kotsen terwijl de vriendelijke Rico
eerst haar haar vasthield om er vervolgens een elastiekje om te doen. De
schrijfster neukt uit pure geiligheid maar heeft daarbij wel haar voor- en
afkeuren. Een man die zijn lichaamshaar wegscheert - da's dus niks en
daarbij moet je snel zorgen dat je weg komt. Een pikkie met het formaat
van een cocktailworstje hoeft niet uit liefdadigheid te worden
geplezierd. Een te grote penis is trouwens ook een no-no. Een dwerg is in
een staat van behoorlijke dronkenschap nog wel iets waarmee Chelsea
Chandler in bed kan belanden (om zich de volgende dag af te vragen of ze
er sex mee heeft gehad). Een man die eenmaal bij hem thuis zich ontpopt
als een maso ('ik wil dat je mij slaat') kan een harde pets in z n gezicht
krijgen waarna onze heldin de benen neemt. Maar een andere man die
tijdens het neuken plots gaat spanken mag na een 'wat krijgen we nou,
zoiets spreek je toch vantevoren af' weer wel zijn gang gaan. En dit is
dus nog maar een kleine selectie uit de 'stands' .
Chelsea Chandler schrijft vlot en haar boek leest lekker weg. Sommige van
haar verhalen zijn hilarisch, ook door de manier waarop ze niet schroomt
zichzelf te kakken te zetten. Andere verhalen zijn weer vreselijk
irritant. Door haar kijk-mij-eens-leuk-zijn-manier van vertellen. En
door hoe ze afgeeft op veel mensen in haar omgeving.
Gisteren, toen ik het boek uitlas, wist ik het dus écht nog niet, of mijn
oordeel nou positief of negatief was. Nu ik het al schrijvend op een rij
zet overheerst positief . Want al wilde ik de schrijfster af en toe met
haar kop tegen de muur slaan omdat ze het bloed onder mijn nagels uit
haalde, ik moet toegeven dat ik niet vaak een boek lees waarbij ik zo
regelmatig hardop zit te lachen.
Jeanne Doomen
|
Chelsea Handler
Vassalucci (2005), 192 blz. ISBN 90 5000 831 3
|