Toch, ondanks alle twijfels, een positief gevoel aan overgehouden. Maar
ik begrijp ook volledig de grrls die het boek niet de moeite vond om uit
te lezen. Voor mij waren er een hoop herkenbaren dingen in het verhaal (altijd leuk ;-) en ik heb zowiezo al jAren een milde obsessie met cello
speelsters dus wat dat betreft was het echt een boek voor mij. Maar ik moest vaak ook irritaties onderdrukken. Even een stukje uit een mail van
Jop hieronder plakken waarin ze een recencist citeert:
'Ook schuwt Douwesz het cliché niet. Mensen gaan nooit zitten, maar zijgen neer op stoelen, ze
lopen niet maar reppen zich, en als ze lachen proesten ze. Toch leg je het
boek niet weg, want op den duur overwint de compassie met de tobbende ikfiguur de ergernis over de stijl.'
Zo voelde ik het ook precies. Voor mij was een van de irritantste stijl tics haar neiging om mensen te laten
'brommen'. 'Bromt zij', 'bromde hij' - om de haverklap 'bromde' iemand
iets uit. En wat de sex scenes betreft... tja, we hebben het wel vaker over gehad dat dit natuurlijk heel moeilijk is om goed te doen, maar
oh, wat zijn ze hier tenenkromend. Wat dat betreft zeker geen goede 'reclame'
voor de damesliefde... Maar gelukkig waren er niet al te veel van.
Wat ik wel leuk vond was hoe ze regelmatig een film beschreef zonder de titel
erbij te noemen - als ik dan de film herkende en na een graai in mijn geheugen ook de bijpassende titel te voorschijn kon halen was dat zo'n
heerlijk gevoel - net zoiets als wat de puzzelgrrls regelmatig moet meemaken geloof ik ;-) Vooral het stukje tegen het einde over de film
'When Night is Falling' vond ik mooi gekozen. (Dit is trouwens een van de
weinig echt aanbevelenswaardig lesbofilms die ik ooit gezien heb, prachtig
beelden, mooi verhaal.) Ach ja, eigenlijk moet ik onder een verklapper vertellen 'hoe het afloopt'. Dat zal ik dan straks doen, eerst een paar
citaten uithalen. Voor de grrls die het eindstreep niet haalden misschien
toch leuk om de afloop te weten, de grrls die het boek nog willen lezen kunnen beter de verklapper _niet_ lezen want dan is de spanningsboog (die
toch al best flauw is) helemaal weg. Goh, ik klink niet echt super positief, maar toch heb ik best genoten en ben blij dat ik dit boek uit
heb. Het is zo'n lekker ouderwets _verhaal_ met solide karakters, eenbest mooie afgeronde vorm en, ondanks alle getobber tussendoor een soort
positieve boodschap.
-----
Een regenbui op een zomeravond is het mooiste wat er is [...] een lucht van ijzer.
-- 'Het probleem is veeleer dat ik veel te positief over mezelf
denk. Ik kan gewoon niemand vinden die het met me eens is.' (hihi - humor
heeft ze tOch wel ;-)
-- 'Te veel inhoud voor een hoofd, te veel liefde voor een hart. Zoiets,' probeerde ik. 'Aan een symfonieorkest een koor
toevoegen, om de zeggingskracht te vergroten. En vervolgens minutenlang
slechts de hoorns laten klinken.' zei ze. Ik bleef middenop de weg stilstaan. 'Mahler', verduidelijkte ze.
-- 'Heb je Twee Vrouwen van Mulisch wel eens gelezen?' [...] 'Je kan wel merken dat die man zelf niet
lesbisch is.' Ik schoot in de lach
-- Je kon je slechts gelukkig voelen als je wist wat ongeluk was.
-- De knoop houdt ook al strik je je veters raar.
-- Stilstaan bij je eigen doen en laten is geen doel op zich, maar een middel, de opstap naar begrip van het grote geheel.
-- Ik moest niet te lang meer blijven. Ik wist niet hoe lang mijn pantser het nog hield.
-- Ook ergens tegenaan schoppen is een vorm van contact.
-- Wensen en idealen zijn subversiever dan incidenten.
-- 'Het grappige met Judith is, hoe meer we tegen elkaar kunnen zeggen, hoe minder dat nodig is. Ze heeft
heel veel cello zitten spelen bij mij en ik heb 2 boeken uitgelezen.
Stilte heeft ook zijn voordelen.' (ik wil hierbij mijn eerder vermelde visies van hoe mijn hemel eruit zou moeten zien reviseren, er moet een
cello spelende vrouw bij ;-) -- Ik dacht aan Judith, die muziek maakte, een hand aan de strijkstok, de ander op de snaren. Te zijn waar de cello
was, onder haar vingers tot leven te komen. Haar nabijheid was echter geen
onverdeeld genoegen. Ze wekte te veel verlangen op.
-- Doordat de patiënt met jou meemaakte dat het anders kon gaan tussen twee mensen dan hij
gewend was, kon hij oude patronen loslaten en niet tot bloei gekomen vaardigheden ontwikkelen.
-- Francien had gelijk, verliefd worden op Judith was uitzichtloos. Muziek maken. Boeken lenen. Een dag wandelen.
Dat kon allemaal. Naar de rest was het gissen.
++++++ oja, en nuuuuuu, de verklapperrrrrrrr r r r r r r r r r r
r
r
r
r
r
r
r
r
r
r
jawel, jawel - ze gaan uit Eindelijk een soortement toekomst tegemoet.
Judith blijft akelig lang tussen Idske en Roel heen en weer pendelen, op
een gegeven (vrij schokkend!) moment roept ze tegen beide dat ze ermee wil
stoppen. Na een tijdje ziet ze ze allebei toch weer, hevige vrijpartijen
met Idske en dan vertellen dat ze alsnog van plan is op vakantie te gaan
met Roel. Dat kinderwens... En dan, na alweer een 'definitief afscheid'
komen ze elkaar in het laatste hoofdstuk weer tegen, Judith vertelde dat
dat vrijen met Roel toch op het laatste moment niet doorging (ze wilde het
echt niet meer met een man) en dat ze een afspraak gemaakt heeft bij de KI
kliniek. Ik vrees een vervolg boek ;-) (dat ik natUUUrlijk ook nog wil
lezen...)