Vol
verwachting aan deze laatste Coetzee begonnen en enigszins teleurgesteld
uitgelezen. Een man van 60 wordt aangereden. Het gevolg is dat een been
tot boven de knie wordt geamputeerd. Hij is boos en wil geen prothese.
Hulp wil hij eigenlijk ook niet, maar dat moet echt. De eerste
thuiszorgverpleegkundige behandelt hem totaal infantiel en de tweede
wordt hij verliefd op. Deze vrouw is getrouwd, heeft een man en drie
kinderen; ze komen uit Kroatië en het boek speelt in Australië. Dan komt
Coetzee weer met Elisabeth Costello op de proppen. Ze is een soort alter
ego; staat ongevraagd op de stoep en bemoeit zich met zijn gevoelens. De
hoofdpersoon (Paul Rayment) is dikwijls door haar geïrriteerd; nou ik
ook. De rol van Marijana en haar gezin begreep ik soms niet. Dan kwam ze
gewoon niet meer, dan ineens weer wel. Paul probeert het gezin a.h.w. te
adopteren door de studie voor de zoon te gaan betalen en een dreigende
rechtzaak tegen de dochter met veel geld af te kopen. Zijn rol in dat
gezin loopt iets anders af dan je zou denken, gelukkig maar. De man was
me vrij onsympathiek en onvolwassen. Het boek krijgt, zoals alle
Coetzee's, lovende recensies: komisch, filosofisch, ironisch enz. Ik
vond het knap geschreven, maar niet echt boeiend. Alsof Coutzee er niet
zo veel zin in had deze keer. Graag jullie mening
ik
heb een poosje terug net zo gereserveerd als jij over dit boek
geschreven, hoewel ik over een aantal eerdere boeken enthousiast was. De
titel vond ik mooi. Beetje weinig voor een heel boek.
Dreutel
dreutel..
Ben het met je eens.. dacht dat het aan mijn onrust lag, (ben ik
online??) Maar heb 'm weggelegd voor nog 'ns. Die Elisabeth weet van
geen wijken.
Ik
was ook niet erg weg van het verhaal, maar heb het toch ademloos gelezen.
Vreemd. Normaal heb ik het niet zo op mooischrijvers zonder interessant
verhaal, maar Coetzee is ook geen tierelantijnenschrijver. Eerder sober
juist. Maar zo precies. Zo treffend. Prachtig! Pluim voor de vertaler
ook, want ik heb het in het Nederlands gelezen, alleen maar omdat ik die
boeken van Cossee zo heerlijk in de hand vind liggen. Ik heb ervan
genoten, ondanks de vervelende man en zijn oninteressante verhalen. Raar,
maar waar.
Het
begin vond ik steengoed. Al na een paar bladzijden beleefde ik de
revalidatie mee van een oudere man na een verkeersongeluk. Het verhaal
is niet eens in de ik-persoon verteld; wel in een ik-achtig 'hij'.
Zat er op te wachten dat er weer een hond binnen zou stappen in het
verhaal en ja hoor, hier komt zijn eerste hondenvergelijking: Hij ziet
zichzelf zo: "Als minnaar meer een soort hond eigenlijk: geen
omschrijving waar hij blij mee is maar wel passend. Een prettige man om
tegenaan te kruipen op een kille avond; het soort vriend waar je in
gedachten verzonken mee naar bed gaat, om je later af te vragen of het
echt is gebeurd.''
Het Joegoslavische gezin is goed getekend en zijn door verliefdheid
verblinde visie op hen ook, maar voor mij werd het doorbijten toen
Elisabeth Costello maar niet van het toneel wilde verdwijnen. Moet zij
zijn geweten voorstellen? Dat las ik ergens, zou er zelf niet op zijn
gekomen. Ik heb het gevoel dat ik teveel aan de oppervlakte ben gebleven.
Iemand wel daaronder gedoken? Tell me more, tell me more.
Het
is alweer een maand geleden dat ik Coetzee las, en het boek is terug
naar de bibliotheek, maar ik was wel enthousiast. Coetzee brengt in dit
verhaal allerlei interessante thema's naar voren: ouderdom, ziekte,
afhankelijkheid, de balans opmaken van je leven, het belang van familie
en kinderen (en dan zal ik nog wel wat vergeten zijn). Ook de rol van
Elisabeth Costello is om over na te denken. Ze wordt wel Pauls alter ego
genoemd, maar is ze dat wel? Ze is toch ook een schrijfster, en een
romanpersonage uit een eerder boek. Ik ga het boek zeker nog een keer
lezen.
