J.M. Coetzee: De Langzame Man


Vol verwachting aan deze laatste Coetzee begonnen en enigszins teleurgesteld uitgelezen. Een man van 60 wordt aangereden. Het gevolg is dat een been tot boven de knie wordt geamputeerd. Hij is boos en wil geen prothese. Hulp wil hij eigenlijk ook niet, maar dat moet echt. De eerste thuiszorgverpleegkundige behandelt hem totaal infantiel en de tweede wordt hij verliefd op. Deze vrouw is getrouwd, heeft een man en drie kinderen; ze komen uit Kroatië en het boek speelt in Australië. Dan komt Coetzee weer met Elisabeth Costello op de proppen. Ze is een soort alter ego; staat ongevraagd op de stoep en bemoeit zich met zijn gevoelens. De hoofdpersoon (Paul Rayment) is dikwijls door haar geïrriteerd; nou ik ook. De rol van Marijana en haar gezin begreep ik soms niet. Dan kwam ze gewoon niet meer, dan ineens weer wel. Paul probeert het gezin a.h.w. te adopteren door de studie voor de zoon te gaan betalen en een dreigende rechtzaak tegen de dochter met veel geld af te kopen. Zijn rol in dat gezin loopt iets anders af dan je zou denken, gelukkig maar. De man was me vrij onsympathiek en onvolwassen. Het boek krijgt, zoals alle Coetzee's, lovende recensies: komisch, filosofisch, ironisch enz. Ik vond het knap geschreven, maar niet echt boeiend. Alsof Coutzee er niet zo veel zin in had deze keer. Graag jullie mening


ik heb een poosje terug net zo gereserveerd als jij over dit boek geschreven, hoewel ik over een aantal eerdere boeken enthousiast was. De titel vond ik mooi. Beetje weinig voor een heel boek.

Dreutel dreutel..
Ben het met je eens.. dacht dat het aan mijn onrust lag, (ben ik online??) Maar heb 'm weggelegd voor nog 'ns. Die Elisabeth weet van geen wijken.


Ik was ook niet erg weg van het verhaal, maar heb het toch ademloos gelezen. Vreemd. Normaal heb ik het niet zo op mooischrijvers zonder interessant verhaal, maar Coetzee is ook geen tierelantijnenschrijver. Eerder sober juist. Maar zo precies. Zo treffend. Prachtig! Pluim voor de vertaler ook, want ik heb het in het Nederlands gelezen, alleen maar omdat ik die boeken van Cossee zo heerlijk in de hand vind liggen. Ik heb ervan genoten, ondanks de vervelende man en zijn oninteressante verhalen. Raar, maar waar.

Het begin vond ik steengoed. Al na een paar bladzijden beleefde ik de revalidatie mee van een oudere man na een verkeersongeluk. Het verhaal is niet eens in de ik-persoon verteld; wel in een ik-achtig 'hij'.

Zat er op te wachten dat er weer een hond binnen zou stappen in het verhaal en ja hoor, hier komt zijn eerste hondenvergelijking: Hij ziet zichzelf zo: "Als minnaar meer een soort hond eigenlijk: geen
omschrijving waar hij blij mee is maar wel passend. Een prettige man om tegenaan te kruipen op een kille avond; het soort vriend waar je in gedachten verzonken mee naar bed gaat, om je later af te vragen of het echt is gebeurd.''

Het Joegoslavische gezin is goed getekend en zijn door verliefdheid verblinde visie op hen ook, maar voor mij werd het doorbijten toen Elisabeth Costello maar niet van het toneel wilde verdwijnen. Moet zij zijn geweten voorstellen? Dat las ik ergens, zou er zelf niet op zijn gekomen. Ik heb het gevoel dat ik teveel aan de oppervlakte ben gebleven. Iemand wel daaronder gedoken? Tell me more, tell me more.


Het is alweer een maand geleden dat ik Coetzee las, en het boek is terug naar de bibliotheek, maar ik was wel enthousiast. Coetzee brengt in dit verhaal allerlei interessante thema's naar voren: ouderdom, ziekte, afhankelijkheid, de balans opmaken van je leven, het belang van familie en kinderen (en dan zal ik nog wel wat vergeten zijn). Ook de rol van Elisabeth Costello is om over na te denken. Ze wordt wel Pauls alter ego genoemd, maar is ze dat wel? Ze is toch ook een schrijfster, en een romanpersonage uit een eerder boek. Ik ga het boek zeker nog een keer lezen.


 

 


Coetzee eerder besproken bij de grrls
 

Boekgrrls

Laatste keer bijgewerkt: 12/12/05  Eisjen

Terug naar top pagina