"Ja
grrlies, dit boek is er eentje met fysieke hindernissen die eerst
overwonnen moeten worden voordat je eigenlijk iets zinnigs over de inhoud
kan zeggen..."
De wijze woorden van een standvastige grrl. Want bij het laatste maandboek van 2004, De vernuftige edeleman van La Mancha Don Quichot (van
Miguel de Cervantes Saavedra), werd bijna meer over vorm, versies,
uiterlijk en andere aanverwante zaken gemaild dan over de inhoud van het
boek. Misschien komt dat doordat er al zoveel over Don Quichot bekend
is... Maar je kent een verhaal pas als je het zelf hebt gelezen -- zeker
als het gaat om een klassieker als Don Quichot. Zo werd al snel duidelijk
dat dit boek te pas en te onpas wordt aangehaald door mensen die het _niet_ hebben
gelezen. Quichots bekendste wapenfeit, het gevecht met de windmolens, blijkt bijvoorbeeld al vroeg in het boek slechts een kleine
rol te spelen.
Het verhaal van Don Quichot:
"De vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha is een ridderroman van
ná de riddertijd (1605/1615), die in de 'eigen' tijd speelt. Ridderromans
waren begin 17e eeuw erg populair in Spanje en Cervantes schreef in
reactie daarop een persiflage met een held die zoveel ridderromans heeft
gelezen dat hij gek wordt. In een ridderloze tijd trekt ridder Don Q. ten
strijde tegen onrecht. Of is hij niet gek maar een idealist?
"Grrls! Wisten jullie ook altijd dat Don Quichot zo volkomen gEk
was?!? Ik had altijd zo'n vaag
romantisch idee dat hij een dappere strijder was - iemand die konstant tegen
het onrecht vocht, ook al had dat niet zoveel zin. Nix hiervan! Hij is
een volslagen idioot die totaal psychisch gestoord is geworden na
jarenlang niets anders gedaan te hebben dan ridders-romans gelezen te
hebben! Hij vecht niet zozeer tegen onrecht als tegen ... wat hij in zijn
dwaasheid als onrecht ziet. Maar ja, hij is gek, dus eigenlijk is hij
gewoon een soort hooligan die overal onschuldige mensen in elkaar slaat
omdat hij zich verbeeldt dat die mensen zijn idealen beledigen. En die
dappere dienstknecht Sancho Panza - hij is ook eigenlijk maar een luie
zwijn die niet met Don Quichot meegaat wegens de eer, nee, hIJ wil alleen
zo snel mogelijk met zo min mogelijk werk een mooie betrekking krijgen als
governeur van een veroverde eiland/koninkrijk, zoals zijn gekke heer hem
zo mooi beloofd heeft. Tjaaaa... alweer een kinderdroom in diggelen! Of
heb ik het gewoon nooit goed begrepen? Blijkbaar niet dus. Of komt er
toch een hele omzwaai in het verhaal later? Ik ben er zeer benieuwd naar
en lees dus gretig verder."
En er werden meer ontdekkingen gedaan.
DQ *bedenkt* gewoon zijn Grote Liefde (want "een dolende ridder
zonder liefde was immers als een boom zonder loof of vruchten"):
"Wanneer ik als straf voor mijn zonden of mijn geluk hier een of
andere reus tegenkom, zoals dolende ridders gemeenlijk overkomt, en ik
vel hem in één treffen, of klief zijn lichaam doormidden, of overmeester
hem na veel vijven en zessen waarna ik hem dwing tot overgave, zou het
dan niet mooi zijn iemand te hebben naar wie ik hem als geschenk kan
toesturen [..]?""
"Ik dook maar es even in stokouwe info. Had in m'n hoofd dat D.Q
bedoeld zou
zijn als protest tegen de zedeloze ridderromans die destijds populair
waren. Tja, 't ligt er maar aan, wie wat betoogt vanuit welke 'overtuiging',
natuurlijk. Nou las ik dat 't boek in eerste instantie zou
zijn opgezet als parodie. De basis zou 'm zitten in de toen immens
populaire Amadis- romans. En dan vooral de oermoeder van die verhalen, de
Amadis van Gallie, populair in Spanje/Portugal al in de 14e eeuw. Daar
gaat 't ook in hfst. 6 over, waar die Amadis-boeken worden gespaard van
de boekenfik. In mijn tekst: "...want naar ik heb ik horen zeggen, is
dit de eerste ridderroman die in Spanje gedrukt werd". Exact dezelfde info
stond die info. Waarin ook werd gesteld dat D.Q in de tweede helft een
meer zeer serieuze rol zou krijgen. Maar zover ben ik nog langes niet."
"Op mijn flaptekst staat "Aangelokt waarschijnlijk door het grote
succes van
DQ bracht iemand die zich Alonso Fernandez de Avellaneda noemde, zogenaamd
een vervolg op deze roemruchte avonturen. Cervantes was hierover zo boos
dat hijzelf een tweede deel deel schreef dat in 1615 verscheen, een jaar
voor zijn dood". (Dl I verscheen in 1605)."
Ongeveer de helft van de grrls die aan Don Quichot begonnen heeft het
uiteindelijk ook uitgelezen. Wat viel tegen? De mogelijkheid om je in het
boek te verliezen.
"De paar pagina's die ik wel gelezen heb vind ik wel vol humor en zelfspot
maar... ik weet niet of ik nu echt in de stemming ben om zovEEL achter elkaar van zo iemand te
lezen."
"Afijn, ik heb inmiddels een behoorlijke hekel aan die
kerel, ondanks zijn goede bedoelingen!"
"Ik ben bijna de moed aan het
opgeven, ik worstel me er maar doorheen.. momenteel bij hoofdstuk 20. Het boeit me
wel, maar pakt me niet en dan is het lastig doorlezen als dat alleen gefragmenteerd
kan. Ik
wil het graag uitlezen, ik wil gewoon weten hoe het afloopt en wat er nog
meer gebeurt, maar af en toe... pfff!"
"Het leest wel makkelijk weg vind
ik, maar het is niet makkelijk om je
erin 'te verliezen'. Ik heb al heel wat avonturen achter de rug maar ben
pas op pg 100 dus ik hoop niet dat het gewoon nog 1000 pgs op dezelfde
voet doorgaat... "
Obstakels waren verder het gewicht en de omvang van het boek, taalgebruik en lay-out. Het gevolg was: "Zelf heb ik Don Quichotte
inmiddels gillend terzijde gegooid"
Een hulpmiddel om het eind te halen bleek toch vooral het afzien van
ander leesvoer.
"Een ander boek pak ik nog maar
niet, want dan loopt Don Q. het risico dat
ik hem nooit meer oppak, met zijn domme Sancho P. en ik wil het wel
allemaal gelezen heb. De laatste keer dat ik met zoveel wilskracht me door
een boek moest werken, was nog op de middelbare school, met W.F. Hermans
Donkere Kamer van Damocles, al lag dat waarschijnlijk meer aan de docent.
brrr... krijg nog de bibbers van hem. Kan dus ook nooit meer Hermans met
plezier lezen :-("
"Ik ben ook eindelijk
begonnen, maar goed doorstomen wordt bemoeilijkt doordat ik gisteren ook begonnen ben in de nieuwe van
Dorrestein. ONmogelijke keuze: welke pakken, welke wegleggen. Me vermaken met Don Q.
(ik lees ook die nieuwe vertaling van BvdP) of snel verder lezen in
Dorrestein!"
"Kijk, da's precies waarom ik naast Don Q geen ander boek lees, ook al
valt die ridder niet mee te zeulen in de trein ;-) Mijn methode zou in
dit geval dus zijn: snel Dorrestein uitlezen en je daarna braaf beperken
tot Cervantes ;-)"
En de prenten van Gustave Doré uit 1863 maakten het boek voor sommigen ook
aantrekkelijker.
"[..] eigenlijk is het alleen al voor de mooie plaatjes de moeite waard
geweest tot nu toe"
"de vele illustraties van Doré zijn ook zeker een verrijking - je zou
denken dat een boek met veel plaatjes sneller weg zou lezen, maar als je
vaak stil moet staan (letterlijk soms in het bos...) om ze goed te
bekijken dan schiet dat toch niet zo veel op..."
Verder waren er ook veel enthousiaste reacties:
"Ik lees nu met tussenpozen steeds een of twee
hoofdstukken, en geniet ervan. Ik had min of meer flauwe ridderverhaaltjes verwacht
omdat ik het me zo herinnerde uit schooluitgave voor Spaans. Maar in die
uitgave was kennelijk de hele prachtige schrijfstijl van Cervantes
verloren gegaan. Nu ik de volledige versie lees, begrijp ik eindelijk
waarom het boek zo beroemd is geworden: de humor en de spot druipen ervan
af, in mooi geboetseerde zinnen."
"het taalgebruik is inderdaad prachtig allemaal - ik heb echt het
idee dat de schrijver de grootste lol heeft gehad om dit allemaal op te
schrijven."
"ik geloof dat dit boek toch wel zowat de hele maand
december in beslag gaat nemen - erg snel schiet ik er niet mee op,
hoewel ik
het nu wel overal mee sjouw. Maar het blijft wel genieten. Op een of
andere vaag manier doet het me aan De Toverberg van Thomas Mann denken...
niet zozeer het boek/verhaal/schrijfstyle zelf, maar meer mijn reactie
erop. Ik geniet op hetzelfde soort manier (hmm, _erg_ vaag inderdaad...)
Het doet iets met mijn manier van denken - gisteren zag ik Bush op tv en
ineens ging een licht bij mij branden - hij is _ook_ een Don Quichot
figuur!! Als een gek aan het vechten tegen wat hij als onrecht ziet,
maar de mensen die hij 'redt' hebben alleen maar ellende van zijn reddings
aktie... Blair achteraan hobbelend als een hebberige Sancho Panza."
"De oubollige hoofdstuktitels vond ik in het begin erg leuk, zoals
deze [voor het hele boek] representatieve: "Over het ongekende en ongehoorde avontuur dat door iedere vermaarde ridder ter wereld met
minder gevaar tot een einde was gebracht dan nu geschiedde door de
dappere Don Quichot van La Mancha". Later werden de titels helaas minder
creatief en teveel van hetzelfde."
"nou, ik moet zeggen dat er een stukje is over een gevangene die ik een
beetje langdradig vond en waarin ik af en toe dacht hoe leuk het zou zijn
al Don Quichot weer lekker dwaas gauw op het toneel zou verschijnen... ik
_miste_ hem echt in dat verhaal - het was zo _saai_ zonder hem en zijn
geweldadige gekte... ;-o Maar er komt inderdaad later wat meer 'lijn' in
het verhaal als diverse mensen uit diverse vertellingen samen komen en
een plan maken om Quichot... maar nee, ik moet misschien nu niet
verklappen hoe deel 1 afloopt"
"dat
'saai' verhaal over de gevangene die door toeval werd bevrijd
uit een moorse gevangenis - dat is gebaseerd op een echte gebeurtenis in
de leven van Cervantes zelf. Trouwens, Deel 2 begint echt geweldig. Ik
geloof niet dat de term 'post-modern' toen uitgevonden was, maar als dit
geen p-m stukje is dan heb ik het _echt_ niet goed begrepen (ook goed
mogelijk trouwens! ;-) Don Quichot ontmoet een pas afgestudeerde student
die hem komt vertellen over een boek dat is verschenen over De Avonturen
van Don Quichot. Jawel! Over zijn eigen belevenissen uit Deel 1! Quichot vraagt hoe dat boek ontvangen werd
(ijdel is ie natuurlijk wel)
en de student vertelt hoe geweldig iedereen het vindt, maar wel met een
paar kanttekeningen. Onvolkomenheden in het verhaal (kleinigheden over
verdwenen ezels en geld die ineens zonder uitleg weer opdook en dat soort
'continuity' foutjes). Quichot vraagt aan Sancho Panza hoe dat zat en
krijgt uiteraard een uitleg waar mogelijk - en waar er geen uitleg
mogelijk was, ach dan was het toch zeker de fout van de onbekende
opschrijver van hun avonturen?! Briljant! Ik word er helemaal blij van
zulke vondsten, schrijvers die refereren naar hun eigen verzinsels in een
verhaal."
De schrijver vertoont zich ook nog in zijn eigen verhaal.
"Iedere dag liet hij iemand ophangen of op een paal spietsen of de
oren afsnijden; en dit om zo'n nietige reden, of zelfs om niets, dat de
Turken zelf toegaven dat hij het zomaar deed, uit moordlust jegens het
hele mensdom. De enige die een potje bij hem kon breken, was een Spaanse
soldaat, een zekere Saavreda die hij, al had hij dingen uitgehaald die de
mensen daar jaren zullen heugen en al het mogelijke gedaan om de vrijheid
te verwerven, nooit sloeg of liet slaan en zelfs geen kwaad woord
toevoegde; bij het geringste van het vele dat hij uitvrat, vreesde ieder
van ons dat hij zou worden gespietst en daar was hij zelf ook meer dan
eens bang voor; en ware het niet dat de tijd het niet toelaat, dan zou ik
u menig staaltje van deze soldaat kunnen vertellen, waarmee ik u trouwens
heel wat beter zou vermaken en doen opkijken dan met het verhaal over
mijn eigen belevenissen."
En er is een ik-figuur die soms opeens de lezer aanspreekt en al meteen in de inleiding
verschijnt. De grrls vroegen zich af wie dat was.
"Ik heb het inderdaad zo opgevat dat het de schrijver zelf is, in
mijn uitgave leek dat vrij vanzelfsprekend. De motivatie om het boek te
schrijven, een paar aanvangssonnetten aangeleverd door een vriend et
voilá."
"Het achtste hoofdstuk eindigt halverwege een
verhaal: eerst moesten de
windmolens verslagen worden, daarna benedictijnen, en dan staan Don
Quichot en een Biskajer met opgeheven zwaarden tegenover elkaar.
Clifhanger! Want: de (eerste) schrijver van het verhaal heeft niets méér
kunnen vinden. De tweede auteur gelukkig wel, zodat het boek met het
negende hoofdstuk verder gaat. Volgens de voetnoot hierbij is de tweede
schrijver Cervantes, en de eerste de schrijver aan wie Cervantes ons wil
doen geloven dat hij zijn gegevens ontleent. Dit, om de draak te steken
met schrijvers van ridderromans die de zaken zo voorstellen, alsof ze hun
stof aan oude schrijvers danken."
Over het tweede deel van DQ werd gezegd:
"Vonden jullie de sfeer / de avonturen daarna ook
anders van karakter? Van spontane vechtpartijen kwam 't nauwelijks meer;
zelfs de leeuw draaide onze held z'n kont toe - waarvoor natuurlijk weer
een prachtige interpretatie werd gegeven. DQ werd braver, Sancho vond 'k
eigenlijk almaar leuker, spitsvondiger worden. 'Gekker' ook. DQ verloor
langzaam z'n ridderschapsallure, hield af en toe een stichtelijke preek,
verloor een gevecht en daarmee z'n dolende status. Zogezien zit er
natuurlijk wel een fraaie lijn in 't verhaal - want hij sterft keuriger
en vromer dan ik had gehoopt! Heel zielig vond 'k de pestpartijen aan 't
hertogelijk hof (doorgefladderd). Ik was kennelijk aan die leuke gekken
gehecht geraakt."
Sommige grrls raakten wel heel erg in de ban van Don Quichot...
"Verder schijnt de dappere gekke ridder ook zijn intrede gedaan te
hebben in mijn
dromen - ik herinner me zelf niets van, maar een aantal nachten
geleden werd
ik wakker in een soort ravage. Wekker, leeslamp, boeken, alle dingen die
normaal op het tafeltje naast mijn bed zijn waren over de vloer verspreid
en de tafel lag onderste boven ernaast. Alsof ik een soort aanval tegen
ze had uitgevoerd, net zoals Quichot tegen de windmolens... Of zijn er
toch eindelijk spoken bezig in mijn spookhuis?? Of ben ik 'gewoon' gek
aan het worden? Nah, ik vind zelf de gekke ridder theorie voorlopig de
mooiste ;-)"
Er waren nog een aantal verwijzingen naar andere boeken. Twee grrls lazen
de caolybag Quixote van Graham Greene, en er bleek een link te zijn naar
City of Glass van Paul Auster.
"Een boeiende roman met als thema
o.m. 'taal' en 'identiteit', lijkt me zo. Waar ik op doel is het
volgende. De hoofdpersoon,
die optreedt onder de geleende naam 'Paul Auster' - prive-detective - ,
ontmoet de 'echte' Paul Auster, schrijver. Die is bezig met een essay
over 'de echte schrijver van DQ'. Ik vat zijn ideeen even puntsgewijs
samen op de belangrijkste statements. * C doet erg z'n best de lezer ervan
te overtuigen dat hij niet de schrijver
is van DQ, maar dat 't een vertaling is uit een arabisch manuscript. *
Hij claimt dat DQ's avonturen echt zijn: een waarschuwing tegen ... * Wie
was dan de getuige van die avonturen en wie schreef ze op? Getuige was
natuurlijk Sancho Panza. Maar die kon lezen noch schrijven, maar wel heel
goed vertellen. Dus ging 't verhaal naar de barbier en de priester. Zij
gaven 't weer door aan Simon Carasco uit Salamanco, die 't in 't Arabisch
vertaalde. * Waarom al die moeite? Om DQ te genezen van z'n gekte, nadat
't verbranden van de boeken niet had geholpen.
Het getheoretiseer gaat nog een potje verder. DQ deed maar alsof.
"Would it
be possible, he wondered, to stand up before the world and with the
utmost conviction spew out lies and nonsense? To say that windmills were
knights (.... ) and persuade others to agree with what he said, even
though they did not believe him?"
Leuk toch? Ik moet nog zwaar nadenken over evt. nadere overeenkomsten
tussen beide teksten. Maar die lagen' zitten er in elk geval in."
"De hoofdpersoon (hij-figuur) is Daniel Quinn, 35 jaar. DQ - dat zal toch
geen toeval zijn dus!"
Door City of Glass werd er natuurlijk gediscussieerd over de 'echtheid' van Don
Quichot.
"Dat het boek een vertaling zou zijn van een gevonden arabisch
manuscript, staat er bij mij in ieder geval ook in. En de gedachte
dat het verhaal dan van Sancho Panza afkomstig zou zijn, is wel grappig.
Wat betreft de echtheid van Don Quichots gedrag wordt in mijn 'geleerde'
(nou, ja) inleiding een verband gelegd met het geestelijk leven van de
tijd waarin Cervantes leefde (genoemd worden Contra- Reformatie en
Renaissance, en ook nog het humanisme van Erasmus; toch wel geleerd,
dus), en wordt gesteld dat het boek niet alleen gaat over idealisme
versus realisme, maar ook over relativisme: ieder gaat z'n eigen weg,
omdat iedereen de dingen anders bekijkt. En dat sluit dan, lijkt me, weer
mooi aan bij de opmerking dat je bijvoorbeeld Bush als een moderne Don
Quichot kunt zien: hij kijkt immers op geheel eigen wijze tegen de wereld
aan ;-)"
Het maandboek van december 2004 werd gelezen vlak voordat het 400e
jubileumjaar 2005 begon. DQ was daardoor ook elders 'hot' en zo had het
lezen van Don Quichot nog wat positieve staartjes: een reisbestemming (Spaanse les?), uitje naar een voorstelling en de gewoonte om voortaan in
Boekgrrlsmails _ook_ de vertaler te noemen. Over vertaling en uitspraak
werd onder meer het volgende gezegd:
"Nederlanders spreken het uit als 'Don
Kie-Sjot', en dat vind _ik_
nou zo raar. Mijn vraag is dus: waarom die rare nederlands
vertaling? Namen hoor je toch niet te vertalen? De oorspronkelijke naam
is Don Quijote. En hoe spreek je dat uit in het Spaans?"
"Ja, hallo, en dat van een volk dat Van Gogh uitspreekt als Ven
Goooo. Je durft wel moet ik zeggen! :-) "
"ja he! ;-)
trouwens, het zijn Amerikanen die van Gogh zo raar uitspreken, niet
Britten, en zEker geen Schotten natuurlijk..."
"Tis gewoon een beetje vernederlands zodat het voor ons uit te
spreken bleef. Net als dat Don Kie-Yo-Tie voor de engelstaligen
uitspreekbaar blijft, want de enige juiste uitspraak is natuurlijk
Don Kie Cho Teh(scherpe g, die wij natuurlijk weer wel uit kunnen
spreken) Als we nou toch de puntjes op de i gaan zetten."
"dat dacht ik ook al, daarom snap ik niet dat
'donkeyshot' rariteit van
de nederlanders, want als er een volk is die keelgeluiden kunnen maken
zijn die dat wel."
"Ik reageer even
(wellicht ten overvloede, ik loop 210 mailtjes achter!) op de vraag hoe de Spanjaarde Don Quijote
uitspreken: Don Kie-go-te. Met een harde g of ch. Als je de j laat staan in het
nederlands krijf je Don Kij-go-te dus het schrijven als Don Qui-cho- te is
eigenlijk niet zo gek, alleen zijn wij het op z'n Frans gaan uitspreken,
met ch als sj van chocola ipv als ch van charisma.
Het boek wordt in het Spaans 'El Quijote' genoemd. Net zoals wij het
hebben over 'de Max Havelaar'...
Trouwens, mijn lerares Spaans vertelde dat ze de vertaling van B. vd Pol
(die ik lees), goed vindt, met uitzondering van de eerste zin, waarin de
schrijver vertelt in het Nederlands dat hij zich de naam van het
desbetreffende plaatsje niet meer *kan* herinneren. In het Spaans staat
daar dat hij zich de naam van het plaatsje niet meer *wil* herinneren. En
dat is natuurlijk wel een heel ander iets!"
"In mijn vertaling staat inderdaad 'niet wens te herinneren'.
Vanuit mijn vroegere Spaanse lessen interesseert me deze vraag: heeft dat
nu te maken met het oorspronkelijke Spaans, wellicht een subjonctiefvorm
die ook gemakkelijk verkeerd wordt vertaald, of staat er in het Spaans
gewoon iets als 'no me gusta' of 'no quiero' of zoiets, en is 'niet
kunnen' dus écht niet op z'n plaats?"
"De Quijote begint met "En un lugar de la Mancha, de cuyo nombre no
quiero acordarme, (...)". Er staat dus 'wil' en niet 'kan'. Maar het gaat
hier natuurlijk niet om een vergissing van Barber van de Pol, maar om een
antwoord op de vraag: wat zou Cervantes hier in het Nederlands geschreven
hebben als dat zijn moedertaal was? Stel dat je een verhaal begint over
een dorp dat je niet met name wilt noemen. Ik kan me heel goed
voorstellen dat je dan komt op zoiets als: 'waarvan de naam me nu niet
te binnen wil schieten'/'waarvan ik me de naam niet kan herinneren'.
Knipoog inbegrepen."
"Nou
ja, niet 'kan', maar 'wil', lijkt me. Want dan zit er, net als in de
Spaanse versie, humor in, volgens mij. Ik kan me wel voorstellen dat je
hier op komt, maar ik vind dat je dan meer iets feitelijks verklaart,
zonder de humor van Cervantes."
De versies van Don Quichot die door de grrls werden gelezen ("diep
adem halen..."):
* De Geestrijke Ridder Don Quichot van de Mancha vertaald, ingeleid en
toegelicht door JWF Weremeus Buning en CFA van Dam (met de Prenten van
Gustave Doré), 812 pg, 1941. Een heerlijk ouderwets heel dikke pil, met
veel z/w illustraties, en pagina's die opgesplitst zijn in 2 columns ipv
de gebruikelijke volle pagina setting.
* Copyright bewerking naar de
vertaling van mr. C.L. Schuller tot Peursum Uitg. Foresta - Groningen.
622 pagina's zonder datum en ISBN- nummer. Een keurige uitgave, prettige
leesletter, met de gravures van Doré en zonder sonnetten. Prachtig
archaïsch taalgebruik * Vertaling van Barber van der Pol uit 1997 die de
Martinus Nijhoffprijs won, 1195 pg, met gravures van Doré.
* Vertaling
van Barber van de Pol ZONDER plaatjes.. een versie van bijna 1000
pagina's dik.
Don Quichot tegen Sancho Panza: "Hoe bestaat het dat je al die tijd dat
je met mij doolt niet hebt gemerkt dat alles wat met dolende ridders te
maken heeft doet denken aan hersenschimmen, dwaasheden en stommiteiten,
en anders in elkaar zit dan je denkt?"
En twee zijpaadjes:
- - - Gedicht van Willem M. Roggeman - - -
Uit: Het nut van de poëzie, Uitgeverij P. 2003
De ridder der droefenis
Don Quijote wenkt een windmolen,
hij daagt hem uit in de strijd perk
en paal te stellen aan de lichtende zee, d.i.
het schuim en de schade aan zijn schaduw.
Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam
losmaakt van het vasteland dat knarsetandt.
Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken.
En Sancho houdt zijn christelijke adem in.
Hij speelt met de namen van de sterren.
Hij voorspelt al wat geschiedenis wordt
en haalt het paars uit al het paarlemoer.
De goden zuchten en blozen.
Zijn uitgedoofd lichaam dwaalt nog door
het landschap van La Mancha zonder licht.
Zonder, denkt hij bedroefd, moet
de vergrotende trap zijn van zon.
- - - Songtekst van The Impossible Dream uit de musical Man of La
Manch (1965) - - -
"Ik wilde De vernuftige edelman van La Mancha Don Quichot graag lezen
toen ik ontdekte dat een van mijn favoriete nummers, The impossible dream
van Carter USM, over dit boek gaat." Het nummer is al door vele artiesten
gecovered. Wie een stukje wil beluisteren van de oorspronkelijke Broadway
cast: http://tinyurl.com/8nqrg (klik op 'luister' bij The impossible
dream). Maar je kunt ook de Elvisversie (?) als mp3 te beluisteren via
http://tinyurl.com/9dczg.
The impossible dream
To dream the impossible dream
To fight the unbeatable foe
To bear with unbearable sorrow
To run where the brave dare not go
To right the unrightable wrong
To love pure and chaste from afar
To try when your arms are to weary
To reach the unreachable star
This is my quest, to follow the star
No matter how hopeless, no matter how far
To fight for the right, without question or pause
To be willing to pass into hell for a heavenly cause
And I know, if I'll only be true to the glorious quest
That my heart lies peaceful and calm
When I'm laid to my rest
And the world will be better for this
That one man scorned and covered with scars
Still strove with his last dance of courage
To reach the unreachable star
This is my quest, to follow the star
No matter how hopeless, no matter how far
To fight for the right , without question or pause
And to dream the impossible dream
The impossible dream
The impossible dream
The impossible
Gnoe
|
Hidalgo: de metafysische antiheld Don Quichotte
Koninklijke Bibliotheek
Dossier 400 jaar Don Quichot
"Don Quichotte, dat ben ik"
De Groene
Alwin van der Ee:
Dwaas
dolende ridder
|