Het is heel lang geleden dat ik zo verschikkelijk heb gelachen boven een
boek. Voor een deel omdat het herkenbaar was, maar voor het overgrote
deel omdat Brusse in staat is het probleem "zwanger willen
worden en het lukt niet" zo ongelooflijk droog komisch te
presenteren. Het probleem helemaal gezien vanuit het standpunt van de
man, maakt het nog eens extra interessant. Vanuit de vrouw gezien
ken je het maar al te goed. Van jezelf, van vriendinnen om je heen etc.
Werkelijk de tranen liepen me over de wangen van het lachen terwijl ik
in de zon de pagina's verslond. Toen mijn echgenoot verbaasd kwam
informeren waarom ik toch in mijn eentje zo vreselijk zat te lachen, kon
ik niet eens uit mijn woorden komen en was pas lanzaam in staat hem het
e.e.a. te vertellen en ook bij hem verscheen toen een grote grijns op
zijn gezicht.
Brusse vertelt in een fictieve roman hoe het leven van de ik-persoon,
die net als Peter Brusse journalist is is Londen, verloopt vanaf
het moment dat zijn vrouw zegt: "ik wil een kind". Hij
is eigenlijk nog niet zo ver maar Syl's wens moet vervult gaan worden.
En dan komt het hele verhaal eruit op een fantastisch komische manier. Totdat het zo lang heeft geduurd en ze van alles en nog wat geprobeerd
hebben en Sylvia verzucht: "ik hou van koken, maar als elk
recept mislukt gaat de lol er wel vanaf". En dan verandert ook de
sfeer van het boek. De verhouding tussen de twee verandert en het boek
wordt grimmiger.
Tijdens het hele boek krijg je ook al het nieuws van de jaren zestig
over je heen, want het verhaal speelt zich af tijdens de 'roaring
sixties'. Van de
Vietnamdemonstraties, het fotomodel Twiggy, de ontwerpster Mary Quant,
het Profumo schandaal met Christine Keeler, de strijd tussen
protestanten en katholieken in Ierland en de vrije sex. Alles passeert de revue op een uiterst smakelijke manier gepresenteerd.
Ik wil niet vertellen hoe of het afloopt en wat er allemaal
ondernomen wordt, want misschien verklap ik dan gewoon te veel. Het is
een boek voor iedereen die met dezelfde problemen heeft gekampt, of nog
kampt en voor iedereen die wil weten hoe het leven dan verloopt.
Een absolute aanrader en ik zou zeer benieuwd zijn wat voor discussies
het uit zou lokken op de mailinglijst, vandaar dat ik het nomineer voor
onze volgende leeslijst.
Van de blurb:
In de jaren zestig was
swinging London the most exiciting city in the
word. Een enthousiaste breuk met vastgeroeste ideeën en oude tradities,
uitbundige creativiteit, drugs, de Beatles, Biba, de ontdekking van de
pil, de legalisering van abortusen en - voor het eerst in de
geschiedenis - seks als zorgeloos volksvermaak. Tegen deze achtergrond
speelt zich het oermenselijke verhaal af van een jonge verslaggever en
zijn vrouw die graag kinderen willen, maar ze niet krijgen. Dat willen
ze nou net op het verkeerde moment. De tijdsgeest zit niet mee.
Maatschappelijk betrokken mensen voelen zich schuldig aan de
overbeolvking van de wereld en femistes roepen; baas in eigen buik.
Het uitblijven van nageslacht stelt hun huwelijk zwaar op de proef en
brengt ze in conflict met hun omgeving elkaar en zichzelf. Maar op de
lijdensweg zijn er ook hilarische ontmoetingen met artsen vol goede
bedoelingen en anderen die willen 'helpen'.
In deze luchtige en ontroerende roman concentreert Peter Brusse zich
niet alleen op het boze verdriet van de vrouw, maar vraagt hij zich ook
met vrolijke zelfspot af wat zoiets belachelijks als mannelijkheid
betekent.
Als smaakmaker enkele citaten:
-----
'U bedoelt, mijn onderbroek is te broeierig.'
'Ja, zoals ik zei, een strakke onderbroek werkt onvruchtbaarheid in de
hand.'
Ik luister en denk: een strake slip voor de veilige wip. Ik zal het een
vriend vertellen. Hij schrijft reclameteksten.
-----
Sylvia, zelf enig kind, zag zich voorbestemd als moeder van veel
kinderen, hoe meer, hoe liever; de zoete inval, het grote huis met lange
tafels voor spelletjes en feestelijk eten, verjaardagen, Sinterklaas,
een grote keuken om met elkaar de afwas te doen en de belevenissen van
de dag te vertellen.
-----
'Hij kan zich toch aftrekken? Of krijg je dan geen goed zaad.'
'Dat zou ik niet willen beweren. Maar als katholiek beschouw ik
maasturberen als zonde. De man mag zijn zaad niet verspillen. En tot
zonde kan ik uw echtgenoot niet aanzetten.'
-----
De professor is tevreden, 'De koude baden en de luchtige onderbroeken
(de VLINDERNETTEN - Eisjen) hebben kwaliteit en mobiliteit aanzienlijk
verbeterd.'
'Dank u. Dat is fijn om te horen. Het geeft de burger moed,' reageer ik
beleefd.
'Toch mogen wij niet verwachten dat uw zaadcellen tegen alle stromen
oproeien.'
'Dus is het klote, als ik het zo mag zegen.'
-----
'Ik heb weer iets heel bijzonders meegebracht,' (...) je kunt het nooit
raden. Oorlogsspeelgoed, voor in bed. Een gepatenteerde zaadschieter.
Kan niet missen, altijd raak,'
-----
We vullen het pistool zonder knoeien en met volle zelfbeheersing lossen
we samen, hand in hand, als Romeo en Julia, het beslissende schot; 'het
genadeschot', onze eigen, intieme crime passionel.
-----
Kijk naar die arme vrouwen. Kijk naar die lijven, ongezond en uitgewoond.
Konden we de pil maar uitdelen in plaats van brandbommen. En abortus als
het niet anders kan. Die arme kinderen, die jonge, weerloze meisjes,
allemaal fucking raped. Zolang de Kerk de baas blijft zal de Ierse vrouw
in slavernij onderworpen blijven. De bevrijding van de vrouw is
belangrijker dan de eenwording van Ierland.
Eisjen