Autobiografisch boek. De auteur Bianciotti werd geboren in
Argentinië. Hij ging op z'n 25ste naar Parijs en werkte eerst voor
uitgeverijen voordat hij later zelf auteur wordt. Hij schrijft over zijn
eigen leven. Dit boek is 3e deel van zijn levensrelaas.
Voor het eerst, na 40 jaar, gaat hij terug naar Argentinië en ontmoet
-inmiddels beroemd- al zijn broers en zussen weer. Ze zijn van
eenvoudige komaf. Hij gaat terug naar zijn geboortehuis en ontmoet daar
oude man die verhaalt en waardoor ook oude verhalen naar boven komen. In
die verhalen ontmoeten we andere figuren die inmiddels dood zijn. Hij
beschrijft zijn broers en zussen zeer gedetailleerd (in letterlijk en
figuurlijk (emotioneel) opzicht en zeer liefdevol, ondanks dat je de
indruk krijgt dat hij met de ene zus of broer meer heeft dan de ander,
maar eigenlijk spreekt hij die voorkeur ook weer niet uit.
Hij heeft een paar optredens in Argentinië met een grote schare
bewonderaars en de familie op de 1e rij. Ook ontmoet hij een vriend uit
het klooster van vroeger, die hem vraagt hem na zijn dood in Argentinië
te begraven. Wat volgt is dan een relaas over het dorp in Italië, waar
zijn ouders oorspronkelijk vandaan komen, en waar hij -in een spontane
opwelling- zegd begraven te willen worden. Daar komt hij dan weer op
terug en omkleedt dat met argumenten.
Het verhaal gaat dan een beetje schoksgewijs over naar andere auteurs
en vrienden die dood zijn. Hij koketteert een klein beetje teveel met
hun vriendschap, dat is een klein beetje storend. Zoals het relaas over
zijn aanwezigheid bij de dood van Hugo Borges. Te intiem, dat had voor
mij niet gehoeven. En dan zijn gesprek met Yourcenar over Borges, ook
Yourcenar sterft 2 maanden later.
Slotconclusie; prachtig boek! Vooral het 1e deel over zijn familie en
zijn jeugd, vond ik echt schitterend. Het 2e deel over beroemde auteurs
had wat anders gekund. Maar voor degenen die smullen van prachtig
gestileerde zinnen en waar het eigenlijk meer om de zinnen gaat dan om
het verhaal: LEZEN!!! En achteraf: tjonge: het gaat wel erg veel over
overleden personen......., maar al lezende stoort dat in het geheel
niet. Hij deed mij een beetje denken aan mijn favoriete schrijver
Javier Marias, maar die is een meester in het beschrijven van
emoties, gedragen, houdingen, veronderstellingen ........ Ik ga
ook zijn andere boeken in de autobiografische trilogie beslist (eens)
lezen: ' Wat de nacht de dag vertelt' en 'Stapvoets naar de
liefde' .
Bianciotti is lid van de
Academie Française: