Verschillende meningen zoals
gewoonlijk:
<<<
>'t Was wat stil van mijn kant, want ik zat te lezen moeten jullie weten. In
een adem heb ik the Samurai's Garden uitgelezen en toen ik het uit had heb ik het
boek een beetje spijtig opzij gelegd. Ik was echt tot tranen toe geroerd. Zo zie je
maar weer, wat de een keurig vindt, raakt bij de ander een gevoelige snaar.
Dat was ik dus, die het "keurig" noemde. En dan heb je nog niet eens mijn
"bespreking" gelezen. Ik houd hem nog maar een poosje vast. Misschien ga
ik het boek nog maar een keer lezen. Ik had de hele tijd al zo'n gevoel dat er meer
aan de hand moest zijn dan ik er uit kon halen.
>>>
Onzekere mensen wordt prompt
een uitgebreide riem onder het hart gestoken.
<<<
>De beste leidraad in een oordeel over boeken ben je zelf. Een schrijver/ster
heeft iets te vertellen en kiest daar een vorm voor. Zo ontstaan er al twee dingen
waar iedereen verschillend op reageert. Je kunt wat iemand heeft te vertellen niets
vinden, of minder belangrijk of vul maar in. Dat heeft met zoveel te maken. Met
wie jij bent, hoe je leven is, wie of wat je in de leven hebt ontmoet.
Ook op de vorm reageert niet iedereen hetzelfde. Tsykiyama koos een heel verhalende
vorm, waarbinnen zich andere verhalen afspeelden. Ik houd daar heel erg van. Ze koos
voor beelden die mij aanspraken - lekker veel tuin en natuur en mensen die weten wat
ze in hun leven aan het doen zijn en waarom en dan toch nog door dingen kunnen
worden verrast. De hoofdpersoon zocht, al wist hij dat niet, naar mensen die
hem op zijn weg naar volwassenheid een hand toereikten en hem toestonden dit op zijn
manier te doen.
>Zoals Tsukiyama de vele aspecten van schoonheid in haar boek neerzet, raakte mij
ook zeer. De jonge en mooie Keiko, de aangetaste schoonheid van Sachi. Maar ook: de
schoonheid die mensen van binnen hebben. De schoonheid van tuinen, of ze nu vol
staan met planten of met stenen....
>Het heeft volgens mij ook iets te maken met het Japanse. Dit lijkt een precisie
te hebben, het heeft iets delicaats, iets teers. In een Japans restaurant vleien ze
het eten bijna op je tafel - in Chinese restaurants smijten ze het er op! Zoiets.
<<<
Zo'n prachtige opsteker wordt
natuurlijk altijd gewaardeerd.
>>>
> >Heel erg bedankt voor je reactie op mijn briefje. Ik ben er erg blij mee. Erg
aardig van je om zo uitgebreid op mijn brief in te gaan Ik bedoelde met dat keurig meer
iets van beschaafd en wel speciaal in vergelijking tot "Buitenstaanders". Ik heb
er zeker wat aan, alleen al omdat je zoveel moeite hebt gedaan om het me uit te leggen,
maar ook vanwege de opmerkingen zelf.
<<<
We leren dus zeker van elkaar en
blijven gelukkig van mening verschillen.
>>>
> Ik vond zelf het boek dan ook nogal tegenvallen. Alles lag er voor mij een beetje
te dik bovenop. Een jongen die bij een zwijgzame Japanner in huis komt, waarna die
zwijgzame, in zichzelf teruggetrokken man ineens zijn hele ziel en zaligheid blootlegt aan
zo'n knul. En hij is niet de enige.
> Ik kom nu wel erg negatief over merk ik. Het is niet in mij opgekomen om het boek aan
de kant te leggen, wat ik wel doe als ik een boek niks vind.
> Ik was in gedachten in Japan, zag het huis, de tuin, het eten, de buigingen, min of
meer voor me. Dat vond ik allemaal best knap. Ook de overpeinzingen en levenswijsheden
vond ik vaak wel mooi. Waarom vond ik het alles bij elkaar dan geen goed boek? Omdat er
eigenlijk niets in gebeurde. Het was me allemaal te subtiel, te voorzichtig, te mooi.
> Het komt al met al voor mij neer op fraai verpakte algemene waarheden als: stille
waters hebben diepe gronden (Matsu), een geschonden uiterlijk kan een mooi innerlijk
verbergen (Sachi), werken in een tuin kan een mens door moeilijkheden heenhelpen.
Waarheden die ik niet wil ontkennen, maar ik vind dat het boek er niets aan toevoegt,
behalve dan de voldoening die ik ontleen aan het lezen van heldere, sierlijke zinnen.
<<<
Waarom vinden we een boek mooi of
niet?
<<<
> En inderdaad heeft het wel of niet 'mooi of boeiend' vinden van een boek of
schrijver vaak met de tijd waarin je het leest te maken ook, en je stemming en zo, van
alles heeft invloed. > soms is het 'herkenning' wat een boek zo aantrekkelijk maakt,
> Ach, waarom lezen we? Om te groeien en....ja, eigenlijk slechts daarom denk ik, om
het gevoel in het leven te staan ook....?
<<<
Dat lijkt me een prima afsluiting voor dit boek.
juni 1997
Eisjen