In de eerste helft van 2002 stond onder andere 'De zevende
ontmoeting' van Wassmo op de leeslijst. Hierop terecht gekomen naar
aanleiding van de leeservaring van een onzer:
"De
zevende ontmoeting doet me qua sfeer denken aan de boeken van Marianne
Frederiksson. Ook de uitgever (De Geus) en de streek (Scandinavië)
brengen je in die sfeer. Heerlijk leesboek. Een man en vrouw - beiden
geboren in de tweede wereldoorlog is gedurende het boek te herleiden -
komen elkaar een aantal malen in hun leven tegen en worden sterk naar
elkaar toegedreven maar wenden zich telkenmale weer van elkaar af. Tot
de laatste (zevende? ik raakte eigenlijk de tel kwijt) keer in de jaren
tachtig, dat verklap ik maar alvast. Ondanks zichzelf lijkt dat te
gebeuren, dat afwenden. Hun onbestemde verlangen weerhoudt beiden er
niet van de platgetreden paden van zijn familie te bewandelen (hij) of
een geheel eigen rebelse weg te kiezen (zij). Mooie beschrijvingen van
het leven in een benauwd dorp, ingewikkelde familierelaties.
Wat ik erg mooi vind zijn de beschrijvingen van de gevoelens voor een
eigen kind. Hoe je verbaasd kan zijn over het pakket aan emoties dat je
cadeau krijgt met je kind en dat dwars in kan druisen tegen je andere
ambities in het leven,
maar dat je altijd bij je
draagt. "
Een handjevol grrls dat zich over het boek uitte was het hier
unaniem mee eens:
"Het
boek van Herbjorg Wassmo is mooi, boeiende schrijfstijl bezigt ze, de
zeven ontmoetingen kloppen ook, te beginnen in de jeugd ( 9 jr) en
eindigend op middendertigjarige leeftijd , als hij (Gorm) een succesvol
zakenman is en zij (Rut) een beroemde kunstenares. Met die ontmoeting
begint het boek eigenlijk, om vervolgens al flash-backend de andere
keren te omschrijven. Er zit veel onderhuids gevoel in, erg mooi
verwoord, met name de relatie met de engelse kunstenaar Michael
die Rut op weg helpt met schilderen, maar toch
begon het me halverwege een beetje te vervelen, te
obligaat al die gebeurtenissen die toen nog volgden. In elk geval de
moeite waard om te lezen."
"Het
boek gaat over de ontmoetingen tussen Gorm en Rut en wat zij in hun
leven tussen die ontmoetingen doen. Op de achterflap wordt gesuggereerd
dat vooral Gorm zich aan deze ontmoetingen vastklampt omdat hij iets
mist in zijn huwelijk o.i.d.; ik denk dat degene die dat stukje
heeft geschreven het boek niet heeft gelezen. Het
hele boek staat juist in het kader van een aantrekkingskracht tussen
twee mensen (die is begonnen op negenjarige leeftijd) die allebei net op
een ander tijdstip erg naar de ander verlangen, waardoor ze de hele tijd
om elkaar heen draaien. Het concept is wel aardig, maar eigenlijk is de
enige vraag die het boek oproept: "Krijgen ze elkaar of niet?"
Het stuk waarin Gorm naar zee gaat vond ik ronduit zwak; het is wel heel
erg in grote stappen snel thuis.
Dat was een beetje mijn overall gevoel bij het boek.
Het boek beslaat een periode van een jaar of dertig en er is dus
niet veel ruimte om iets goed uit te werken: de relatie van Gorm tot
zijn moeder in zijn latere leven en zijn vader in zijn eerdere wordt
alleen vluchtig aangetipt. Hetzelfde geldt voor Rut. Heel veel
verschillende relaties worden aangestipt (tot broers en zussen; vrienden
en vriendinnen en tot eigen kinderen) maar omdat het boek steeds
afwisselend vanuit het perspectief van Rut en Gorm
is geschreven is de enige relatie die echt wat wordt uitgediept de
relatie tussen hen is. Dat is misschien wel de opzet maar dAt maakt m.i.
het boek juist erg plat."
Misschien alleen maar een lekker tussendoortje?
"Ik
heb het boek ook in een keer uitgelezen.Maar ik was op vakantie en dan
heb je zoveel tijd. Het boek is niet meer dan een gewone roman
Makkelijk
geschreven en er is niets dat het erbovenuit tilt.Tijdens het lezen wel
aardig. Tenminste in het begin maar later begint het te vervelen.Als het
uit is ben je het meteen weer vergeten.Er blijft niets om over na te
denken en ik zou het ook niet gauw aan iemand aanbevelen.Kortom: leuk
vakantie amusement maar ook niet meer of minder."
"Ik
vond het gegeven eigenlijk wel heel mooi, twee mensen die elkaar alleen
af en toe heel vluchtig hebben gezien, maar aan elkaar blijven denken.
Als het niet heel erg zoetsappig wordt, hou ik altijd wel van dat
soort romantische gedachten... Ik heb niets onderstreept in het boek
(doe ik eigenlijk nooit, is misschien voor de boekgrrls toch wel handig),
maar wat ik bijvoorbeeld mooi vond is de passage waarin
Gorm zegt: "Ik geloof dat jij mijn iemand bent, Rut". Of het
moment dat Rut haar litteken aanwijst en zegt: "Jij bent een deel
van mij." Ja, dat vond ik ook wel leuk gevonden, dat Gorm in zijn
jeugd voor een groepje stoere jongens met een steen een paal moet raken
en dat die dan terugketst tegen Ruts voorhoofd...
Ook mooi vond ik verschillende stukjes uit de jeugd
van Gorm en Rut. Bijvoorbeeld het moment waarop de
kleine Gorm een bezoek brengt aan zijn vaders kantoor, die eigenlijk
altijd met zijn werk bezig was en nooit thuiskwam. Dan staat er: "Gorm
begreep dat zijn vader hier eigenlijk woonde.""
Maar het aantal mails met negatieve reacties groeide:
"Na
het lezen van alle 477 bladzijden heb ik nog steeds niet het gevoel dat
ik Rut en vooral Gorm goed ken. Er zat weinig karakterontwikkeling in
dit boek. Dingen die wel duidelijk werden, kwam ik te weten door de
hándelingen van de personages. Terwijl ik het juist ook altijd prettig
vind om te weten wat er achter iemand schuilt, waarom hij of zij doet
zoals ie doet. Af en toe neemt Gorm wat mij betreft een out of the blue
beslissing. Bijvoorbeeld: hij gaat naar zee omdat hij niet het door zijn
vader uitgestippelde toekomstpad wil bewandelen. Vond ik nog enigszins
geloofwaardig. Maar dat hij na het overlijden van zijn vader zich
plotseling wel met hart en ziel op die zaak stort, werd heel weinig
uitgewerkt. Opeens nam hij die beslissing en klaar."
"Ik
was opgelucht toen ik het uit had. Het boek is veel te dik. Het bevat
veel te veel onnodige, lelijke woorden en zinnen. En het verhaal is zo
plat, 't stijgt nergens boven het niveau van een streekroman uit. Doet
inderdaad aan Marianne Fredriksson denken, die ook veredelde
streekromans schrijft. Voor mij geen Wassmo meer na deze ervaring."
En dat was nog de reactie van iemand die het uit heeft gelezen.
Zover kwamen deze grrl niet:
"Wassmo
is terug naar de bieb. Ik heb het echt geprobeerd, alhoewel de foto op
de voorkant al een waarschuwing van jewelste was. Een brave versie van
The joy of sex (ECI-grrls moeten dit herkennen;-)) in zwart-wit, uit
dezelfde reeks waarmee die zouteloze
lopende-band-boekwerkjes
van dat vervelende Engelse stel worden opgeleukt. Bij bladzijde 50 of
daaromtrent ben ik blijven steken, vooral omdat het me toen ook helemaal
niets meer kon schelen hoe het met Trut en Grom verder zou gaan."
Een wat genuanceerdere grrls vatte de discussie onbedoeld samen
met:
"Dit
is inderdaad geen boek dat heel lang zal blijven 'nagalmen' in mijn
hoofd, maar ik vond het zeker niet vervelend om te lezen en heb van
sommige stukken ook genoten."
En voor degenen die hiermee denken Wassmo te kennen resteert nog de
uitsmijter:
"Toch
vind ik de Tora-trilogie van een compleet ander (hoger) niveau. Die zou
ik niet graag gemist hebben."
Samenvatting
Ina