Een boek over een moeilijke rol die soms in het leven
vervuld moet worden.
"Ik ben nu ongeveer op 1/5 van Patrimonium van Philip Roth, die hierin schrijft
over z'n stervende vader. Tot nu toe vind ik het wel mooi: hoe liefde voor, en ergernis
over z'n vader voortdurend naast elkaar staan. Heel even vond ik dat-ie *te* laconiek
beschreef wat zijn vader allemaal doormaakt, maar dat is eigenlijk juist erg herkenbaar -
de enige manier om ermee om te gaan.
Ik heb het boek geleend en lees het daardoor in het Nederlands, maar op een enkele
stijve zin na (die bij Roth ook best zo zou kunnen zijn want ik heb niet eerder wat van
hem gelezen) geloof ik niet dat ik veel mis.
Wie ging mij voor?"
En inderdaad er waren andere grrls die het boek kenden:
"Ik vond het een ontroerend verhaal. Ik heb mijn
exemplaar opgezocht en zie dat ik heel wat heb aangestreept:
- Being by myself also allowed me to be as emotional as I
felt, without having to put up a manly or mature or philosophical front.
- Alone, when I felt like crying I cried, and I never felt
more like it than when I removed from the envelope the series of pictures of his brain -
- Just remember: you can't prevent your father from dying and
you may not be able to prevent him from suffering.
- with a Magic Marker he had written in uneven blockletters
across the top fold of the wrapping: From a Father to a Son. Here , he said. Take this
home. Downstairs in the car I tore off all the wrappings and found my grandfather's
shaving mug."
En dat kwam van een grrl die aan het eind van haar mail
schreef dat ze: "nu haar vader gaat bellen".
Een citaat dat deed huiveren en ontroerde.
"Door de verminking van zijn gezicht had de tandarts
grote moeite om het [gebit] precies passend te krijgen; nog maar twee dagen geleden, toen
ik een wandeling met hem maakte, had mijn vader het uit zijn mond gerukt - "Dat
pokkeding! Te veel tanden!" maar toen hij het in zijn hand hield, wist hij niet wat
hij ermee moest doen. We waren bezig North Broad Street over te steken en het licht stond
op het punt op rood te springen. "Hier," zei ik, "geef maar hier," en
ik pakte het gebit en stopte het in mijn zak. Tot mijn verbazing voelde ik een intense
bevrediging toen ik het in mijn eigen hand hield. Verre van er vies van te zijn of weerzin
te voelen vond ik het, terwijl ik doorliep en hem aan zijn arm de stoep op hiep, juist
grappig dat het me zošn goed gevoel gaf [...]. Door het gebit met glibberig speeksel en
al aan te pakken en in mijn zak te proppen, had ik volkomen toevallig de fysieke
verwijdering tussen ons overbrugd die op de normale manier was ontstaan zodra ik geen kind
meer was."
"En", schreef de grrl erbij die het citaat stuurde, īk blijf het mooi
vinden."
Het is ook een herkenbare situatie:
"Ik heb ook eens zo iets meegemaakt met een dierbaar
iemand en ik kon het. Dat gaf mij in die periode ook dat goede gevoel. Een overwinning op
mezelf."
"Heeft wat weg van... Als ouders oud worden en zorg nodig hebben, dan wisselen de
rollen en worden de kinderen de ouders (als dit nog te volgen is). Net zoals ouders dat
gezever (en erger) van kinderen moeten opruimen zo komt er een tijd dat de rollen
omgedraaid worden. Ik vind dit stukje een heel treffend beeld geven van hoe dit kan
beginnen...op een volkomen natuurlijk manier ja..."
Een boek dat dus een goede indruk geeft van een
moeilijke rol. Die van het "zorgende kind".
Eisjen