Arme, maar mooie jongen (Pietro) gaat werken voor de ook al zo mooie, maar
arrogante Maria. Na een aanvankelijke wederzijdse afkeer komt het tot
een gepassioneerde liefdesverhouding. Een huwelijk zit er niet in, het standenverschil is te groot en
Maria's familie zit verlegen om een echtgenoot met geld. En dus trouwt Maria met de rijke, intelligente
en symphatieke, maar lelijke Francesco.
Citaat: Ze hield niet van
Francesco,
maar Pietro was vergeten. Haar hart, genezen van de vreselijke
liefdesaandoening, was nu vredig aan het soezen, alsof het van een
ziekte herstelde.
Van vroeger herinner ik me nog dat je wanneer je de communie ontving,
je drie uur, later 1 uur van te voren niet mocht drinken. Tijdens de
lange hoogmis moest dan ook vaak de fles 4711 gepakt worden om
flauwgevallen mensen bij te brengen. In de tijd van Maria was het kennelijk nog een
stuk strenger:
'De ochtend van haar huwelijksdag stond ze vroeger dan
gewoonlijk op en waste haar hele lichaam, de mond stevig gesloten om
geen druppeltje water in te slikken, want bij de huwelijksplechtigheid
moest ze de hostie innemen.'
Nogal smerig als je bedenkt dat de priester de
hostie
op de uitgestoken tong plaatste!
Nou ja, Pietro laat het er niet bij zitten. Hij zal hoe dan ook aan
geld zien te komen en Maria de zijne maken. Dat gaat dan in bewoordingen
als:
"Doden, doden! Hij moest iemand doden, hij had mensenbloed nodig voor
de
vreselijke dorst die hem zijn keel schroeide"
Tijdens hun huwelijksreis op het platteland gaat Francesco op zoek
naar gestolen vee. Hij komt niet terug. Maria¹s gemoedstoestand wordt als
volgt
beschreven: Gedreven door haar verdriet en de moed der wanhoop liep
Maria voort door het bos, in de stervende nacht, als een sprookjesfiguur.
De omgeving was het volmaakte decor voor een tragedie: het licht van de afnemende maan, geheimzinnige
schaduwen, angst, voorgevoelens, berouw,
onheil en misdaad.
En Francesco wordt inderdaad dood aangetroffen. Met zeven dolkstoten
is
zijn hart doorboord. Hoe het verder gaat staat onder de verklapper.
Ik kon me niet inleven in dit boek. Zo vreselijk pathetisch,
geëxalteerd, gepassioneerd. Toch een te nuchtere Hollander vrees ik, En te oud
waarschijnlijk. Ik geloof dat ik vroeger ook wel erg geleden heb
onder onbeantwoorde liefdes.
Het leukste (nou ja, leuk) vond ik eigenlijk het laatste stukje over
het leven van Grazia Deledda waarmee het boek afsloot. Ze heeft dan al
jaren borstkanker en als de laatste fase ingetreden is, komt een priester
de sacramenten toedienen: Grazia Deledda deed hem zelf open. - "Waar is
de zieke? - Dat ben ik, komt u maar mee."
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Ja, ze trouwen. Even is Maria gelukkig, maar dan komt ze er achter
dat haar nieuwe echtgenoot de vorige vermoord heeft. Ze geeft hem niet
aan, dat zou schande over de familie brengen.
Citaat:
"Ze herinnerde zich
ooit een rij gevangenen gezien te hebben die op weg waren naar de
strafkolonie.
Ze liepen twee aan twee, allen aan de ketting. Zij en Pietro waren
als die ongelukkigen: gebonden aan dezelfde ketting, op weg naar hetzelfde
oord van boetedoening."
paola