Oktober 1999 was de maand van Hotel du Lac geschreven door
Anita Brookner. In het boek staat het leven van Edith Hope centraal.
>>Edith Hope is schrijfster. In plaats van een huwelijk met een saaie, degelijke
man vlucht ze naar Zwitserland. Ze observeert de mensen die ze tijdens de reis en in het
hotel ontmoet en heeft fantasieën over hen. Maar niet iedereen is zoals Edith denkt.
<<
Het thema wordt op de volgende manier onder woorden gebracht.
>> Ook is het een boek over eenzaamheid, vooral van ouder wordende vrouwen. De
egocentrische mannen ontbreken niet.<<
Hotel du Lac werd door een paar boekgrrls herlezen.
>> Heb voor de tweede keer Hotel du Lac gelezen. Ik kon me bijna niets van de
eerste keer herinneren, alleen dat het over een droevige vrouw ging en dat ik het niet
echt bijzonder vond. Maar,...
na herlezing moet ik constateren dat ik het een heel prettig, gevoelig boek vind.
Brookner beschrijft heel knap de subtiele gevoelens van Edith. De karakterschetsen van de
gasten vond ik in het begin
clichématig, maar bij het uitwerken ervan (als ze de vrouwen beter leert kennen) weet
ze me te intrigeren.<<
De hernieuwde kennismaking beviel niet altijd goed.
>>Hotel du Lac had ik een paar jaar terug al eens gelezen en zoals mij vaker
gebeurd met Brookner na een paar bladzijden weggelegd en nooit meer opgepakt (…) Zij
is voor mij het type auteur … oeps hokje … dat ik met regelmatige tussenpozen
meeneem uit de bieb … en me bij thuiskomst weer afvraag waarom neem het eigenlijk mee
…<<
En soms is de herinnering nog levend.
>>Ik heb het ooit gelezen. Ik vond het haar saaiste boek, Haar boeken zijn
allemaal vooral saai eigenlijk … maar van de saaiheid van de andere genoot ik meer
dan de saaiheid van Hotel du Lac.<<
Van een depressieve sfeer, tot lichte ironie.
>> Ze hebben allemaal een soort depressieve sfeer, maar ze maken op een of andere
manier depressiviteit vaag aantrekkelijk<<
>>Een van de grrrls noemde Brookner's heldinnen depressief(?), daar kan ik het
niet mee eens zijn voor zover het Hotel du Lac betreft in ieder geval. Edith is weliswaar
een buitenstaander maar dat is wel haar eigen keuze. Ze is meer een toeschouwer (en wat
voor een) dan een acteur. Ze zou net als de vrouwen in haar middle class omgeving kunnen
leven als een keurige getrouwde dame met dinner-parties (al dan niet bij candlelight) en
andere sociale verplichtingen die niet meer zijn dan loze routine. Maar ze kiest er niet
voor. Liever nog dan zo'n leven kiest ze voor een verhouding met een getrouwde man die ze
slechts een paar keer per maand ziet. Ze laat er zelfs twee huwelijken voor schieten. En
dat voor een op het oog saaie, kleurloze tuttebel......Ja, dames, pas maar op: de echte
femme fatale gaat gekleed in tweed-rok, twinset en pennie-shoes.<<
>>Je krijgt in korte tijd een hele wereld voorgetoverd. En ook niet echt
deprimerend, milde spot of lichte ironie zou ik eerder zeggen.<<
>>Een leuk geschreven boek met inderdaad ook wat ironie. Globaal gezien valt de
lectuur wel mee. De beschrijving van de verschillende types vind ik goed geslaagd. Ik denk
wel dat zulke situaties ook effectief gebeuren. De macht der gewoonte leidt tot een
saaiheid in het bestaan, een sleur waar onze maatschappij helaas ook aan mee moet doen.
Tja, dat is natuurlij het leven … De sleur doet ons ook leven maar het is de kwestie
om die saaiheid te doorbreken. Boeken lezen bijvoorbeeld J
Dat maakt je dan als mens wat gelukkiger.<<
Zo’n conclusie moet van een boekgrrl komen.
Katja Berkenbosch.
nita Brookner; Hotel du lac