Anita Brookner heeft haar absolute meesterwerk geschreven: "Falling slowly". Het boek gaat over het leven van twee zusters, Miriam (49) en Beatrice (50), en natuurlijk, over de eenzaamheid. 'Falling slowly' is prachtig geschreven, en het staat vol met wijze bespiegelingen, waar je het wel of niet mee eens kan zijn. Voor twee alleenwonende zusters doen Miriam en Beatrice opmerkelijk weinig samen, eigenlijk niets, behalve een enkele wandeling. Ook praten ze nooit over wat ze voelen of denken. Daarom zag ik deze twee zusters als één persoon: de hard werkende, realistische Miriam en de romantische, (alsmaar Jane Eyre lezende), thuis zittende Beatrice. Als dat romantische, onbeweeglijke aspect is verdwenen, kan Miriam verder met haar leven. Het boek deed me denken aan het Nederlandse realisme van Couperus, Coenen en Emants. Het (nood)lot bepaalt het leven. Dat is geen populair standpunt in een tijd dat je in staat wordt geacht je leven zelf in de hand te hebben, jezelf te veranderen in een meer 'gewenste' persoonlijkheid. (Oprah Winfrey!) 'One's life is not always in one's own hands. That is why it is so convenient to blame outside forces. But in fact one's secret self makes certain choices, reject others. This is a matter for reflection, not for self-castigation. But it is apparently easy to explain to others:'That was where I went wrong. That was where I made my mistake.' It was in fact more sensible to contemplate destiny.'
Trude
van Anita Brookner tevens door de Boekgrrls besproken:
Hotel du Lac
Laatste keer bijgewerkt: 15/07/05 Eisjen