Het is heel lang geleden dat ik zo verschikkelijk heb gelachen boven een boek. Voor een deel omdat het herkenbaar was, maar voor het overgrote deel omdat Brusse in staat is het probleem "zwanger willen worden en het lukt niet" zo ongelooflijk droog komisch te presenteren. Het probleem helemaal gezien vanuit het standpunt van de man, maakt het nog eens extra interessant. Vanuit de vrouw gezien ken je het maar al te goed. Van jezelf, van vriendinnen om je heen etc. Werkelijk de tranen liepen me over de wangen van het lachen terwijl ik in de zon de pagina's verslond. Toen mijn echgenoot verbaasd kwam informeren waarom ik toch in mijn eentje zo vreselijk zat te lachen, kon ik niet eens uit mijn woorden komen en was pas lanzaam in staat hem het e.e.a. te vertellen en ook bij hem verscheen toen een grote grijns op zijn gezicht.

Brusse vertelt in een fictieve roman hoe het leven van de ik-persoon, die net als Peter Brusse journalist is is Londen, verloopt vanaf het moment dat zijn vrouw zegt: "ik wil een kind". Hij is eigenlijk nog niet zo ver maar Syl's wens moet vervult gaan worden. En dan komt het hele verhaal eruit op een fantastisch komische manier. Totdat het zo lang heeft geduurd en ze van alles en nog wat geprobeerd hebben en Sylvia verzucht: "ik hou van koken, maar als elk recept mislukt gaat de lol er wel vanaf". En dan verandert ook de sfeer van het boek. De verhouding tussen de twee verandert en het boek wordt grimmiger.

Tijdens het hele boek krijg je ook al het nieuws van de jaren zestig over je heen, want het verhaal speelt zich af tijdens de 'roaring sixties'. Van de Vietnamdemonstraties, het fotomodel Twiggy, de ontwerpster Mary Quant, het Profumo schandaal met Christine Keeler, de strijd tussen protestanten en katholieken in Ierland en de vrije sex. Alles passeert de revue op een uiterst smakelijke manier gepresenteerd.

Ik wil niet vertellen hoe of het afloopt en wat er allemaal ondernomen wordt, want misschien verklap ik dan gewoon te veel. Het is een boek voor iedereen die met dezelfde problemen heeft gekampt, of nog kampt en voor iedereen die wil weten hoe het leven dan verloopt. Een absolute aanrader en ik zou zeer benieuwd zijn wat voor discussies het uit zou lokken op de mailinglijst, vandaar dat ik het nomineer voor onze volgende leeslijst.

Van de blurb:

In de jaren zestig was swinging London the most exiciting city in the word. Een enthousiaste breuk met vastgeroeste ideeën en oude tradities, uitbundige creativiteit, drugs, de Beatles, Biba, de ontdekking van de pil, de legalisering van abortusen en - voor het eerst in de geschiedenis - seks als zorgeloos volksvermaak. Tegen deze achtergrond speelt zich het oermenselijke verhaal af van een jonge verslaggever en zijn vrouw die graag kinderen willen, maar ze niet krijgen. Dat willen ze nou net op het verkeerde moment. De tijdsgeest zit niet mee. Maatschappelijk betrokken mensen voelen zich schuldig aan de overbeolvking van de wereld en femistes roepen; baas in eigen buik.

Het uitblijven van nageslacht stelt hun huwelijk zwaar op de proef en brengt ze in conflict met hun omgeving elkaar en zichzelf. Maar op de lijdensweg zijn er ook hilarische ontmoetingen met artsen vol goede bedoelingen en anderen die willen 'helpen'.

In deze luchtige en ontroerende roman concentreert Peter Brusse zich niet alleen op het boze verdriet van de vrouw, maar vraagt hij zich ook met vrolijke zelfspot af wat zoiets belachelijks als mannelijkheid betekent.

Als smaakmaker enkele citaten:

-----
'U bedoelt, mijn onderbroek is te broeierig.'
'Ja, zoals ik zei, een strakke onderbroek werkt onvruchtbaarheid in de hand.'
Ik luister en denk: een strake slip voor de veilige wip. Ik zal het een vriend vertellen. Hij schrijft reclameteksten.
-----
Sylvia, zelf enig kind, zag zich voorbestemd als moeder van veel kinderen, hoe meer, hoe liever; de zoete inval, het grote huis met lange tafels voor spelletjes en feestelijk eten, verjaardagen, Sinterklaas, een grote keuken om met elkaar de afwas te doen en de belevenissen van de dag te vertellen.
-----
'Hij kan zich toch aftrekken? Of krijg je dan geen goed zaad.'
'Dat zou ik niet willen beweren. Maar als katholiek beschouw ik maasturberen als zonde. De man mag zijn zaad niet verspillen. En tot zonde kan ik uw echtgenoot niet aanzetten.'
-----
De professor is tevreden, 'De koude baden en de luchtige onderbroeken (de VLINDERNETTEN - Eisjen) hebben kwaliteit en mobiliteit aanzienlijk verbeterd.'
'Dank u. Dat is fijn om te horen. Het geeft de burger moed,' reageer ik beleefd.
'Toch mogen wij niet verwachten dat uw zaadcellen tegen alle stromen oproeien.'
'Dus is het klote, als ik het zo mag zegen.'
-----
'Ik heb weer iets heel bijzonders meegebracht,' (...) je kunt het nooit raden. Oorlogsspeelgoed, voor in bed. Een gepatenteerde zaadschieter. Kan niet missen, altijd raak,'
-----
We vullen het pistool zonder knoeien en met volle zelfbeheersing lossen we samen, hand in hand, als Romeo en Julia, het beslissende schot; 'het genadeschot', onze eigen, intieme crime passionel.
-----
Kijk naar die arme vrouwen. Kijk naar die lijven, ongezond en uitgewoond. Konden we de pil maar uitdelen in plaats van brandbommen. En abortus als het niet anders kan. Die arme kinderen, die jonge, weerloze meisjes, allemaal fucking raped. Zolang de Kerk de baas blijft zal de Ierse vrouw in slavernij onderworpen blijven. De bevrijding van de vrouw is belangrijker dan de eenwording van Ierland.

Eisjen