'Moedige meiden, wijze vrouwen & geliefde dochters' samengesteld door Geraldine le Blanc

Niets zo erg als enthousiast beginnen aan een boek, na twintig bladzijden aarzelen ‘mm - het moet wel erg op gang komen’, na vijftig bladzijden denken - shit, moet ik dit echt uitlezen? En dan: je hebt beloofd het te bespreken, dus ja, dat moet.

‘Moedige meiden, wijze vrouwen & geliefde dochters’ heet het boek en het zou gaan over (ondertitel) ‘Heldinnen in volksvertellingen uit de hele wereld’. De vertellingen zijn bij elkaar gezocht door Geraldine Le Blanc en zouden volgens haar inleiding gaan over sterke vrouwenkarakters, ja over ‘heldinnen die in de wereldliteratuur een belangrijke rol hebben gespeeld’. Na 95 bladzijden (ik geef het toe: ik ben dus toch gestopt) ben ik er niet veel tegengekomen.

Ik lees wel over een paar vrouwen die listig zijn. Maar ook over buitengewoon stupide wezens die alleen het geluk hebben dat een ander (meestal een man) zich over ze ontfermt - anders zou het heel slecht met ze zijn afgelopen. En ik lees m.n. over vrouwen die gemeen zijn. En dom. Als contrast met onze heldinnen - maar toch.

Een voorbeeld.
‘De prinses met het leren gewaad’ uit Egypte.
De koning wordt weduwnaar en wil een nieuwe vrouw die het enkelbandje van zijn overleden vrouw past. De koppelaarsters reizen stad en land af en wat blijkt: alleen zijn eigen dochter past in het bandje. Dus zegt ‘een rimpelige matrone’ tegen de koning: “Waarom trouwt u niet met de prinses? Waarom zou u haar aan een vreemde geven en niet zelf van haar genieten?” Dat lijkt de koning wel wat dus de bruiloft wordt geregeld alleen ontsnapt de prinses als ze door krijgt wat haar te wachten staat.
Tenslotte komt de prinses (met een onderweg verworven prins) weer thuis en zegt tegen de koning: “Ik ben uw dochter, de prinses. Mij is al deze ellende overkomen door toedoen van deze oude zondares en schaamteloze vrouw!” De koning zelf treft uiteraard geen blaam. Zodat de oude vrouw van een hoge rots wordt gegooid en eind goed, al goed.

Nog een.
‘Dochter en stiefdochter’ uit Rusland.
Een weduwnaar trouwt met een weduwe - ze hebben alle twee een dochter. ‘De stiefmoeder was jaloers en ze zat voortdurend tegen de oude man te zaniken: “Breng je dochter toch naar het bos,” zei ze steeds weer. “Zet haar daar in een plaggenhut, daar zal ze meer spinnen.” ‘ Dus doet de sul wat de vrouw zegt en zet zijn dochter in die hut. Daar komt ‘s nachts een muisje langs en daaraan geeft ze wat eten en daarom ontsnapt ze aan een beer en wordt overladen met geschenken. Waarna de stiefmoeder haar eigen dochter naar de hut stuurt en je voelt ‘m al aankomen: die geeft het muisje niets (de trut) en dus wordt ze opgegeten door de beer. En de stiefmoeder sterft van verdriet en ‘de oude man leefde nog lang en gelukkig met zijn dochter en hij kreeg een rijke schoonzoon’.

Is dit een vervelend boek? Niet per se. Als je houdt van volksverhalen en de lol kunt inzien van rare kronkels en de (vaak) 1-dimensionale karakters en je blij kunt verbazen over merkwaardige andere culturen, beleef je er vast plezier aan. Maar als iemand die zich hoopte te laten inspireren door moedige meiden en wijze vrouwen, ervoer ik vooral ergernis.

Jeanne Doomen

schrijver: 

boektitel: 

Moedige meiden, wijze vrouwen & geliefde dochters

isbn: 

9789076542201

genre: