Het verhaal.

Fillis en Andrew zijn het ideale stel: jong, mooi en dolgelukkig met  elkaar. Zij is juf op een basisschool en hij verdient veel geld met “handel”. Zij is verstandig en gedegen, hij is een echte levensgenieter en draagt haar op handen. Ze gaan trouwen met alles er op en eraan en niets lijkt hun geluk in de weg te staan.  Ook de huwelijks reis naar de Dominicaanse republiek is een sprookje tot dat Andrew Fillis probeert te vermoorden en ze ternauwernood haar vege lijf kan redden. Andrew houdt vol dat stemmen hem tot zijn daad aanzetten. Fillis besluit geen aanklacht in te dienen en apart reizen ze terug naar Nederland waar Fillis thuiskomt in een versierd huis vol ballonnen en Andrew wordt opgenomen in een inrichting. Hij wordt daar behandeld door een vriend.

In het jaar daarna zie je de worsteling van Fillis om afstand te nemen van Andrew. Ze bezoekt hem een paar keer en is geschokt over hoe hij er uit ziet. Vadsig en afwezig door de pillen. De stoere man zit te knutselen aan een tafeltje. Haar vriendin Marrit gaat mee en flirt en passant met de jongen achter de receptie. Marrit is het tegenovergestelde van Fillis, prachtig, een flirt en een easy going levensstijl. De enige man op wie ze echt verliefd is geweest liet haar in de steek voor een man (Koos) maar ze heeft nu een goede relatie met die twee. Tussendoor komt de moeizame relatie met tussen Fillis en haar controlfreak moeder ook nog aan bod. Haar vader is een sulletje.

Ook al verklaart Marrit haar voor gek Fillis gaat toch terug naar de Dominicaanse Republiek, naar de plek waar haar huwelijksreis zo dramatisch eindigde. Fillis is vastbesloten in het idyllische Villa Serena met het verleden in het reine te komen en de draad van haar leven weer op te pakken. 

De hoteleigenaresse Mathilde is blij haar weer te zien. Maar dat veranderd als Fillis aanwijzingen denkt te vinden dat een regelmatige hotelgast, Anton een goede vriend van Mathilde, iets met de stemmen in het hoofd van Andrew te maken hebben. Fillis wordt gesterkt als ze de woorden van Anton leest in het gastenboek en als blijkt dat Anton en zijn vrouw Rita ook aanwezig waren toen een eerder gast zijn vrouw heeft gewurgd.

Mathilde weigert Fillis te geloven. In tegendeel, hun vriendschap bekoelt. Daarnaast speelt Alfonso het manusje van alles een rol. Was Fillis tijdens de eerste vakantie nog enthousiast over deze man, deze keer wordt ze angstig bij hem in de buurt. Ze de ontmoet de knappe Manolo. Hij woont met zijn dochtertje bij zijn moeder in een armoedige buurt in het armoedigste huisje. Zijn zoontje woont bij de moeder in Europa. De moeder van zijn dochter is overleden. Meer stereotiep dan Manolo krijg je ze niet. Sexy, goed gekleed en weet hoe hij een vrouw moet behandelen. Toevallig ook nog het neefje van de politiecommissaris die vorige jaar de poging tot wurging heeft onderzocht. Samen met Manolo gaat Fillis op onderzoek uit. Ze bezoekt zelfs de man die in de gevangenis zit omdat hij ook zijn vrouw heeft gewurgd in Villa Serena. 

SLOT
Steeds meer aanwijzingen leiden naar de Zwitser Anton. Ondertussen denkt Fillis dat ze zwanger is van Manolo en heeft ze regelmatig contact met Koos. Koos is spiritueel en vertelt haar hoe ze zich kan beschermen tegen stemmen, want alles wijst er op dat Anton met telepathie mannen aanzet tot wurgen. Alfonso volgt Fillis zo nu en dan en heeft bij één ontmoeting zelfs een pistool in zijn hand. Het einde start als ook Manolo bezeten is van Anton. Fillis denkt dat hij haar wil wurgen. Ze vlucht de hotelkamer uit. Dan hoort ook zij stemmen en ze wordt gedwongen haar handen om haar keel te leggen en zichzelf te wurgen. Voordat het echt fout afloopt hoort ze een schot en heeft Alfonso Anton dood geschoten. Mathilde raakt overstuur. Zij blijkt al jaren verliefd te zijn op Anton. De vrouw van Anton, Rita wordt van een kakelde kip een daadkrachtige vrouw en dat was het dan. O ja, natuurlijk is Fillis niet zwanger.

Het oordeel
Het boek is geschreven in de ikvorm. De hoofdstukken spelen zich afwisselend af in de Dominicaanse republiek (het heden) en in Nederland (terugblik naar kindertijd, tijd voor het huwelijk en tijd na de huwelijksreis).

Het boek begint goed. “ik wist dat hij inmiddels ontslagen was uit het therapeutisch centrum en bij zijn moeder was ingetrokken, daar onderhield hij een warme relatie met de afstandbediening, terwijl zijn moeder zich het vuur uit haar sloffen liep om hem gelukkig te maken.” Je krijgt in een paar zinnen een goed beeld van Andrew in zijn huidige situatie. Als je dan verder leest dan valt op hoe anders hij een jaar geleden was. Er moet dus wel iets ergs gebeurd zijn.  Daarna gaat het snel bergafwaarts met het boek. Veel clichés: “Ik voelde zijn pijn” Uit niets blijkt dat. 

De schrijfster laat weinig aan de eigen verbeelding over. Niets wordt gewoon gezegd: zuchte, nadrukkelijk, schraapte, trok schouders op, hortend en stotend. Er hoeft maar iets te gebeuren of ze snakt naar adem, is ademloos of gaat zelfs hyperventileren.

Het gedeelte over de kindertijd gaat vooral over de verhouding met haar moeder. Erg oppervlakkig en niet uitgewerkt. Bovendien heeft het verder geen rol in het verhaal. In het begin denk je nog dat het iets te maken heeft met wat er later in haar leven gebeurt of hoe Fillis alles wat ze meemaakt een plaats geeft, maar dat is niet heft geval. Nutteloze informatie.  Alles is vrij ééndimensionaal en stereotiep.

De politiecommissaris is een simpel type dus luistert hij naar Julio Iglesias. Het zou nu juist een verdieping zijn geweest als er iets aan die man was geweest dat niet in de lijn der verwachtingen lag. Manolo is prachtig en sterk. Zijn dochtertje is schattig, zijn moeder is een beschermende vrouw die niets moet hebben van de vriendin van haar zoon etc. 

In het begin van het boek is er ook een stijlbreuk. Het hele boek is in een vertellende sfeer, maar op pagina 12 en 13 wordt het opeens vooraf gegaan door de mededeling tot welke groep iemand behoort. (nu ik dit zo lees is het misschien niet duidelijk, maar ik weet het even niet anders te omschrijven) Dus de reactie van haar collega’s wordt voorafgegaan door het woord collega’s. Die van haar moeder door het woord familie en die van Marrit door het woord vriendin.

Ook sommige woorden zorgen voor oponthoud tijdens het lezen. Voorbeeld: betaaltelefoon. Ik kom dat woord nooit tegen in het dagelijks leven.

Het politierapport komt erg ongeloofwaardig over en ook Manolo die erg arm is heeft toch een boot en is altijd prachtig gekleed (hoe blijft die witte broek toch smetteloos wit in dat arme stoffige hutje?)

Opvallend 
In de namen in het boek zit een opvallend patroon: Anton,
Andrew,  Alfonso Mathilde, Manolo, Marrit. Maar aan de voorletters is niet af te lezen of ze tot de good or the bad guys behoren. Zelf vond ik de namen van de twee engelse dames erg leuk: Enid en Blythe. Ik meende hierin de namen van een van mijn favoriete kinderboekenschrijfster Enid Blyton te herkennen, maar misschien begin ik inmiddels ook wel dingen te zien die er niet zijn.

Conclusie
Tijdens mijn schrijfcursus zei mijn docent altijd: show don’t tell. Daar gaat het mis in dit boek. Pauw kiest vaak voor tell. En te vaak voor show AND tell. Dubbelop dus waardoor de vaart uit het boek verdwijnt en je niet betrokken wordt bij het verhaal.  De achterflap is veel belovend, maar wordt op een soapie-achtige manier uitgewerkt. Het is geen literatuur, daarvoor zit er te weinig (of eigenlijk geen) diepgang in. Verhaallijnen komen niet terug, personages blijven oppervlakkig. Het boek mist de scherpte en adremheid van chicklit. Het heeft een basis voor een spannend boek en is uitgewerkt als een bouqetreeks, jammer.

Natascha