Met bijzonder veel plezier gelezen. Een verhaal over een vrouw die op haar 65e terugkeert (anoniem) naar haar geboortedorp. De zoon van haar broer is echter geïnteresseerd in een soort dagboek dat zij van haar moeder heeft gekregen (als erfenis) en wil haar niet met rust laten, waardoor haar hele familiegeschiedenis wordt opgerakeld en uiteindelijk een goed geconserveerd familiegeheim wordt onthuld.

Ik heb genoten van de licht ironische stijl, die mij regelmatig breeduit deed grijnzen (is altijd leuk in de trein :-)). Het boek is vanuit twee perspectieven geschreven: een 65-jarige en een 9-jarige Framboise. Oh ja, ook nog een derde: de moeder (uit het 'dagboek' worden stukken geciteerd) Langzaam vallen de stukjes van het familiedrama in elkaar. Eigenlijk begreep ik aan het begin al welke kant het verhaal op zou gaan, maar het mooie van het boek zit hem m.i. niet in de ontknoping, maar in de manier waarop de relatie tussen moeder en dochter in kaart wordt gebracht en hoe dat de relatie met haar eigen dochters weer beïnvloedt. Ik vind vooral de 9-jarige Framboise (met als broer Cassis, zus Reine-Claude en kinderen Pistache en Noisette (die weer een dochter Pêche heeft) :-))))) erg goed neergezet. Hoe wreed en meedogenloos kinderen kunnen zijn weet zij m.i. heel goed weer te geven.

Eten speelt in dit boek van haar (ook weer, naar ik heb begrepen van recensies over Chocolat) een belangrijke rol. Heerlijk vind ik dat. Ik houd namelijk erg van eten en misschien nog wel meer van de bereiding ervan en vooral het verhaal van haar moeder slingert tussen allerlei recepten door. Ik ben benieuwd naar haar andere boeken. Wie weet begin ik daar over een poosje ook eens aan!

Aline