Autobiografisch boek. De auteur Bianciotti werd geboren in Argentinië. Hij ging op z'n 25ste naar Parijs en werkte eerst voor uitgeverijen voordat hij later zelf auteur wordt. Hij schrijft over zijn eigen leven. Dit boek is 3e deel van zijn levensrelaas.
Voor het eerst, na 40 jaar, gaat hij terug naar Argentinië en ontmoet -inmiddels beroemd- al zijn broers en zussen weer. Ze zijn van eenvoudige komaf. Hij gaat terug naar zijn geboortehuis en ontmoet daar oude man die verhaalt en waardoor ook oude verhalen naar boven komen. In die verhalen ontmoeten we andere figuren die inmiddels dood zijn. Hij beschrijft zijn broers en zussen zeer gedetailleerd (in letterlijk en figuurlijk (emotioneel) opzicht en zeer liefdevol, ondanks dat je de indruk krijgt dat hij met de ene zus of broer meer heeft dan de ander, maar eigenlijk spreekt hij die voorkeur ook weer niet uit.
Hij heeft een paar optredens in Argentinië met een grote schare bewonderaars en de familie op de 1e rij. Ook ontmoet hij een vriend uit het klooster van vroeger, die hem vraagt hem na zijn dood in Argentinië te begraven. Wat volgt is dan een relaas over het dorp in Italië, waar zijn ouders oorspronkelijk vandaan komen, en waar hij -in een spontane opwelling- zegd begraven te willen worden. Daar komt hij dan weer op terug en omkleedt dat met argumenten.
Het verhaal gaat dan een beetje schoksgewijs over naar andere auteurs en vrienden die dood zijn. Hij koketteert een klein beetje teveel met hun vriendschap, dat is een klein beetje storend. Zoals het relaas over zijn aanwezigheid bij de dood van Hugo Borges. Te intiem, dat had voor mij niet gehoeven. En dan zijn gesprek met Yourcenar over Borges, ook Yourcenar sterft 2 maanden later.
Slotconclusie; prachtig boek! Vooral het 1e deel over zijn familie en zijn jeugd, vond ik echt schitterend. Het 2e deel over beroemde auteurs had wat anders gekund. Maar voor degenen die smullen van prachtig gestileerde zinnen en waar het eigenlijk meer om de zinnen gaat dan om het verhaal: LEZEN!!! En achteraf: tjonge: het gaat wel erg veel over overleden personen......., maar al lezende stoort dat in het geheel niet. Hij deed mij een beetje denken aan mijn favoriete schrijver Javier Marias, maar die is een meester in het beschrijven van emoties, gedragen, houdingen, veronderstellingen ........ Ik ga ook zijn andere boeken in de autobiografische trilogie beslist (eens) lezen: ' Wat de nacht de dag vertelt' en 'Stapvoets naar de liefde' .
Bianciotti is lid van de Academie Française:
Marjan P.