Hanneke Groenteman vindt zichzelf dik. Zou het daardoor komen dat ze al vanaf haar kindertijd een fascinatie heeft voor dikke mensen? Als kind jatte ze geld van haar moeder om steeds weer opnieuw op de kermis naar de Dikke Dame te kijken. Enkele jaren later werd de fascinatie nog groter toen de Dikke Dame ook een Dikke Dochter bleek te bezitten. Jaren later is ze op zoek gegaan naar deze Dikke Dame. Die bleek overleden, maar de 'Dikke Dochter' leeft nog en daar heeft ze een aantal gesprekken mee,
waarvan ze verslag doet in het boek.

En passant rapporteert ze ook nog over andere dikke dames, zoals (Amerikaanse?) vrouwen die door hun man worden vetgemest omdat hij daar seksueel op kickt. Zowel deze Amerikaanse vrouwen als de Dikke Dame van de kermis lijken geen probleem te hebben met hun omvang.

In korte fragmenten analyseert Groenteman hoe zij zelf tegen haar dik zijn aankijkt. En bij dat analyseren moet je je geen diepgravende betogen voorstellen. Het zijn korte stukjes, fragmentarisch, bijna anekdotisch, maar niet oppervlakkig. Met een paar goedgekozen woorden weet ze tot de kern door te dringen. Toch weet het boek niet helemaal te overtuigen. Wat wil Groenteman nou eigenlijk? Wil ze het verhaal vertellen van de Dikke Dames op de kermis? Wil ze ons vertellen over haar fascinatie voor dikke mensen? Of wil ze met ons haar eigen ervaringen met eten en met haar lichaam delen? Eigenlijk wil ze alles tegelijk. En daar is niets mis mee, maar dan had ze daar iets meer pagina's voor moeten uittrekken dan de magere 138 pagina's die het boek nu telt.

Petra

Bedankt voor het voor-lezen Petra. Begin er denk ik maar niet aan. Doorzakken bij Jamin vond ik geestig, al kan ik niet goed tegen Groentemans onzekerheid omtrent haar lichaam.