Ik ben nu in deel twee van Gabaldon bezig, en het is weer smullen. Het begint met Claire, die terug is in de twintigste eeuw, zo'n twintig jaar later. Ze bezoekt met haar dochter Schotland. Frank is overleden, en ze wil proberen om haar dochter te vertellen over haar echte vader, Jamie Fraser. Maar hoe ga je dat uitleggen, dat de vader van je dochter een 17de eeuwse Schotse clansman was, zonder dat ze je voor gek verklaart.

Claire probeert om Gaile Duncan, de heks uit het eerste deel, waarvan ze wist dat het ook een twintig-eeuwse dame was, terug te vinden. Of dat gaat lukken weet ik nog niet. Ik ben nu in het gedeelte dat Claire nog in de 17de eeuw is, met Jamie, en ze is zwanger. Het is weer spannend en ontroerend en romantisch.

Ik vind het zo mooi beschreven, de gevoelens die de twee voor elkaar hebben, geloofwaardig en om jaloers op te worden. Een voorbeeld:

"Jamie, zei ik zacht, ben je er gelukkig meer? Met de baby?" Vogelvrijverklaard in Schotland, verdreven uit zijn eigen huis en met slechts vage vooruitzichten in Frankrijk, had ik het hem niet kwalijk kunnen nemen als hij wat minder enthousiast was geweest met deze nieuwe verplichting. "Ja, Sassenach" Zijn hand gleed omlaag en streelde zachtjes mijn buik. "Ik ben heel gelukkig. En zo trots als een pauw. Maar ik ben ook verschrikkelijk bang.

""Voor de bevalling bedoel je? Dat komt wel goed hoor."[...] Dat ja - voor alles eigenlijk"antwoordde hij zacht. "Ik wil je beschermen, Sassenach - ik zou je als een mantel willen omhullen en jou en het kind met mijn eigen lichaam voor alles willen behoeden". Zijn stem klonk zacht en hees en haperde een beetje. "Ik zou alles voor je willen doen...en toch...is er niets wat ik kan doen. Hoe sterk ik ook ben en hoe graag ik het ook wil; toch kan ik je niet helpen bij wat jij straks zal moeten doorstaan. Als ik eraan denk wat er allemaal kan gebeuren, en dat ik volkomen machteloos zal moeten toezien... ja, dat maakt me bang Sassenach. En toch" - hij trok mij naar zich toe en legde zijn hand op een borst - "wanneer ik jou in gedachten voor me zie, met mijn kind aan jouw borst...dan voel ik me zo hol als een zeepbel en barst ik bijna van vreugde."

En verder op in het boek zit ook een passage waarin hun gevoelens prachtig worden omschreven, het hele scala. Hoe ze soms elkaar zouden willen bijten en slaan, of juist heel zacht tegen elkaar aan liggen, bijna in elkaar kruipen. Ontroerend en levensecht. Het dilemma van een allesoverheersende liefde waarvan ze zich soms allebei afvragen of het hen niet te gronde richt. Want beide vragen ze alles van de ander. Het volledige vertrouwen. Overgave. En wat dat van hen beide vraagt, hartverscheurend...

Ik ben nu bijna op de helft, en Claire heeft Jamie er zojuist van weerhouden om Jack Randall, zijn kwelgeest uit deel 1, die hij dood had gewaand, om zeep te helpen. Claire weet dat Jack Randall nog een jaar zou moeten leven om de voorvader van haar twintigeeuwse Frank te kunnen worden. Ze vraagt heel veel van Jamie, weet dat ook maar zit klem tussen haar gevoelens voor Jamie en Frank. Haar wroeging over wat ze van Jamie vraagt maar ook haar schuldgevoel ten opzichte van de man die ze heeft achter gelaten wordt heel duidelijk beschreven.

Je kunt het je zo voorstellen dat ze zich verscheurt voelt. Ze wil Jamie zijn wraak niet onthouden, maar ze wil ook Frank zijn leven niet beïnvloeden. Dat ze intussen druk bezig is met het verijdelen van de Schotse opstand van prince Charles, de Schots troonpretendent, maakt haar niets uit. Dat stukje geschiedenis wil ze best herschrijven, maar niet "haar" Frank "vermoorden". ;-)

Ondanks mijn bezwaren tegen Gabaldon en de romantiek van Gabaldon die nog 'mooier' is dan de allerglossy'ste hollywoodfilm waarin partners nou net dat tegen elkaar zeggen, in prachtige volzinnen, wat de ander het liefste wil horen om vervolgend weer rollebollend de liefde te bedrijven, ondanks dat alles ben ik nu al bezig in deel drie en houdt ze me af van dingen die nu echt moeten gebeuren. Als ik erover nadenk vind ik het niks, maar als ik het lees vind ik het heerlijk. Nou ja! :-))))))))))

DEEL DRIE ????????? Wat is deel DRIE ???? Ik ben het helemaal eens met Erna en heb gesmuld van de twee delen dus ik wor effe gek bij het idee dat er nog een deel drie is en daar hebben ze mij niks van verteld.

"De verre kust", eindigt weer met zo'n eind waarvan je het gevoel hebt dat het nog niet af is. Maar ik vraag me af of ik er na twee en half boek lang rollebollen niet echt genoeg van heb.:-))

Ja, het rollebollen heb ik nou ook wel gehad maar toch zit er een romantiek en spanning waardoor je niet kunt ophouden met lezen. Maar als ik optel hoe vaak die mensen het doen dan is er toch iets mis met de rest van de wereldbevolking.

Het taalgebruik van Gabaldon is wel erg prachtig en dat blijft me boeien. Net zoals Erna dat beschreef. Sommige stukken zijn om in een boekje over te schrijven en steeds weer opnieuw te lezen. Het is echter wel moeilijk om haar boeken op een rijtje te krijgen. Ik weet dat De Reiziger en Terugkeer naar Inverness bij elkaar horen maar hoe het nou met de rest zit?

Dat niet meer kunnen ophouden met het lezen van het verhaal had ik ook met de serie van De stam van de Holebeer. Wellicht komt dat omdat ik een zwak heb voor series. Ik haat het als een boek een einde heeft en geen vervolg. Als het goed is moet het steeds maar een vervolg hebben.

even op een rijtje :

Deel 1 De Reiziger
Deel 2 Terugkeer naar...
Deel 3 De verre kust
Deel 4 Het vuur van de herfst, Meulenhoff, 2001 (896 p.)

Als hevige fan heb ik dit 4e deel besteld bij ons in de bieb en wacht in spanning af. De verschillende delen horen wel degelijk bij elkaar hoor!

> Dat niet meer kunnen ophouden met het lezen van het verhaal had ik ook met > de serie van De stam van de Holebeer.  Wellicht komt dat omdat ik een zwak heb voor series. Ik haat het als een  boek een einde heeft en geen vervolg. Als het goed is moet het steeds maar een vervolg hebben.  Gek hè?

Zeer herkenbaar, De stam van de holebeer vond ik ook zoiets maar toch heb ik ze niet allemaal gelezen omdat ik er op een bepaald moment teveel van had. Ik las die natuurlijk allemaal ineens achter elkaar en dat was niet goed. Ik ergerde me bijgevolg aan het teveel aan herhalingen en verwijzingen naar de vorige delen om mee te kunnen met het verhaal, die ik overbodig vond, nu zullen ze welkom zijn om de draad weer te kunnen oppikken.

Bij Gabaldon zijn de tussenpauzes lang genoeg geweest veronderstel ik, ofwel is ze gewoon zeer goed (volgens mij althans). ik ben wel blij dat ik vooraf geen besprekingen heb gelezen (dat romantisch rollebollen zou dan ook misschien een afknapper zijn geweest). Dus ik vond de eerste drie delen allemaal even meeslepend en kan me volledig achter Erna's woorden scharen. Hopelijk is het met deel 4 weer raak

Ik ben ook een groot liefhebber van series, hoewel ik \het ook een kunst vind als een verhaal in een keer ook echt goed verteld is (en dat mag van mij best een open eind zijn) Het moet alleen niet jaren duren voordat er een volgend deel komt (bijvoorbeeld bij Auel) en de verhaallijn moet niet volledig uitgemolken worden.

Ik ben nogal een fantasy-freak en daar kom je dat verschijnsel toch nogal eens tegen. Bijvoorbeeld Robert Jordan, zijn serie zou eerst 6 delen of zo gaan tellen, het zijn er nu al negen en het eind is nog niet in zicht (ik geloof dat het er 12 gaan worden). Jordan schrijft goed, daar niet van, maar ieder deel komen er weer verhaallijnen bij, of worden er maar een paar weer opgepikt. En dat stoort me. Ik wil wel weten hoe het afloopt, maar met name het zevende deel vond ik taai.

Er zijn wel series waarbij ik toch zeer tegen mijn principe in halverwege ben afgehaakt. Bijvoorbeeld de series van Eddings (ook fantasy) over Belgarion, Polgara, Belgarath en er is nog zo'n serie (ben even naam kwijt) Allemaal vanuit dezelfde verhaallijn, maar telkens een ander perspectief. Mwah, wel erg uitgemolken. Gelukkig is Eddings nu met een nieuwe serie begonnen, war ik overigens nog niks van gelezen heb. Feist kan dat dus ook, want die heeft geloof ik nu ook al vier series over het Koninkrijk Midkemia en Krondor geschreven. Wordt zo langzamerhand misschien ook wel wat vervelend... Heb die tot nu toe wel allemaal (bijna dan) gelezen.

Een paar van de beste fantasyverhalen die ik ken zijn dus "onebookstands ;-)" , te weten Tigana van Guy Gavriel Kay en Het verhaal van de steen en de fluit van Hans Bemmann. Allebei heel originele verhalen en prachtig afgerond in een band.

Samenvattingen
mails
Eisjen