Elia Barcelo: De eeuwige terugkeer van de liefde

De eeuwige terugkeer van de liefde is een vlot lezend verhaal. Het is geen roman, want het aantal pagina's bedraagt 91 en daarbij is het gepubliceerd op een klein formaat en in een groot corps. Het verhaal is op een avond zo uit te lezen. Ergens maar goed ook, want door het verhaal enkele keren weg te leggen heb je als lezer wellicht minder grip op het verhaal met verschillende lagen en tijden. Het verhaal gaat heen en weer in tijd. En dat gebeurt soms in 1 alinea. Dat maakt dat je als lezer alert moet blijven, maar aan de andere kant laat een doorgewinterde lezer zich hierdoor niet afschrikken.

Het verhaal gaat over de liefde tussen Celia en een niet nader bij naam genoemde jongen, die later goudsmid word, in een Spaans dorpje. Ze hebben elkaar voor het eerst lief als hij 19 is en zij ergens in de veertig. Hij is de zoon van een oude vriendin van haar, maar bovenal herkent zij in hem haar oude liefde waarmee zij als jong meisje zou gaan trouwen, maar vlak voor haar trouwdag door hem in de steek is gelaten. Na een aantal maanden beeindigt de (oudere) Celia de relatie met haar jongere liefde. Hij verdwijnt uit het dorp en wordt goudsmid.

Als hij vanuit Madrid naar New York wil emigreren om daar sier te gaan maken met zijn ontwerpen, wil hij eerst langs zijn oom, die hem het handwerk heeft geleerd. Op de treinreis naar zijn oom, komt hij langs zijn geboortedorp waar de oudere Celia nog woont. Hij besluit uit te stappen en vanaf dat moment vliegt het verhaal heen en weer in tijd. Als lezer is het wat lastig te volgen wat nu werkelijkheid is en wat zich ontspruit aan de fantasie van de goudsmid, waarbij het gehele verhaal natuurlijk al fictie is.

Het komt erop neer dat hij zich inbeeld (of was het nu echt?) dat hij ook de geliefde is geweest van Celia toen zij jong was. Als ik het zo opschrijf, lijkt dat ongeloofwaardig, maar door de wijze waarop de auteur het weergeeft, komt het geheel geloofwaardig over (hoe absurd dat ook klinkt). De mores van het verhaal is volgens mij dat de liefde van alle tijden en van alle leeftijden is en dat liefde de bron is van het bestaan.

Ik vond het een leuk verhaal om te lezen, maar tegelijkertijd, ondanks de complexe lagen, wat oppervlakkig. Het verhaal heeft alles in zich om emoties en gevoelens uit te diepen en de tragiek van de liefde te beschriijven. Daar laat Barcelo kansen liggen. Waarom heeft de auteur zich beperkt tot de 91 pagina's (en dan nog eens in een groter corps uitgegeven). Het verhaal geeft vele situaties waarop men dieper kan ingaan.

Volgens de achterkaft behandelt Barcelo filosofische thema's op een lichtvoerige manier. Ik vind dat wat overdreven, maar dat komt misschien omdat ik gewend ben wat zwaardere filosofische boeken te lezen. En lichtvoetig? Ik weet het niet: eerder beknopt dan lichtvoetig. Ik associeer lichtvoetig eerder met sprankelend.

Kortom: een leuk boekje om te lezen, maar ik had het nooit zelf gekocht. Niet omdat ik het slecht geschreven is (dat is het namelijk niet), maar omdat ik dan nog liever zoveel andere boeken eerst wil kopen en lezen. Vooralsnog is Barcelo voor mij geen blijver en een auteur waarvan ik halsreikend uitkijk naar het volgende boek.


Marjan

Nog meer over dit boek....: 

Elia Barceló is een veelbekroonde Spaanse schrijfster. Ze woont met man en kinderen in Innsbruck, waar ze Spaanse doceert aan de universiteit.

schrijver: 

boektitel: 

De eeuwige terugkeer van de liefde

isbn: 

9789056721428

genre: