Doeschka Meijsing: Over de liefde

Het boek is 31 januari uitgekomen en aangezien ik nog nooit iets van haar gelezen had en de achterflap me intrigeerde leek me het een mooie kennismaking.

En dat is het. Ik ben halverwege en, al gaat het om het aloude thema van een verloren liefde, het is domweg 'spannend'. De hoofdpersoon, Pip, heeft de derde liefde in haar leven verloren. Haar vriendin, 12 jaar jonger als zijzelf, heeft nota bene haar hart verloren aan een middelbare, lompe, getrouwde _man_. Het is één en al terugkijken naar wat er gebeurd is en het zich afvragen over het hoe en waarom in haar leven. Waarom zij niet geschapen is voor die éne grote liefde voor het leven.

Ik had al sterk het gevoel dat het autobiografisch is en Het Parool heeft daar het antwoord op. Daar weten ze precies te vertellen wie de verloren liefde is. Daar schrijven ze ook: 

"Maar dit boek, dat ligt er toch maar. Het is ongetwijfeld een schrale troost, maar met Pip heeft Meijsing een onvergetelijk personage gecreëerd. Met haar knorrige scherpzinnigheid raakt zij de lezer vol in het hart."

En dat is het. Ze raakt je diep. De manier waarop ze schrijft, praat, vertelt is heel indringend en ze weet een sfeer te scheppen van integere intimiteit. Zo mooi!

Iemand meer van haar gelezen heeft? Ik vind dit echt geweldig en
verheug me erop om straks na het eten weer lekker in dit boek te
duiken. Krijg het vast uit vanavond!

Eisjen
PS: Bij Querido de flaptekst en een link naar een interview (pdf file)

 

Dit boek staat ook op mijn lijst, Eisjen, Ik heb twee boeken van haar gelezen, die mij zeer bevielen. "de beproeving" (zie hieronder) en 'de tweede man'. Daar heb ik geen verslag meer van. Maar het staat hier op de plank, en dat wil zeggen dat het zeer herleesbaar is. En ik begrijp dat haar nieuwste boek dat dus ook is..

"De beproeving"
Een boek dat wat langzaam op gang komt. Jona, gescheiden, gaat met zijn dochter Tamar (10 jaar) naar een Spaans eiland. Op vakantie, maar eigenlijk is het een soort bedevaart, een pelgrimstocht voor Jona. Op dat eiland heeft hij namelijk zijn Grote Liefde gevonden en weer verloren, en het waarom ervan snapt hij nog steeds niet. Omdat hij maar niet uit het dal van een diepe depressie komt, probeert hij nu op dat eiland met zichzelf in het reine te komen, of zijn Liefde te hervinden. Dat hij daar zijn dochter in meesleept hindert hem niet, hij stoort zich eigenlijk heel weinig aan haar. Gelukkig is ze in staat zichzelf te redden, met hulp van andere hotelgasten: de Engelse Lesley, en de eigenaar, Roman-Voldodze. Hoewel Jona het niet wil, bemoeien zij zich ook met zijn leven. Zeker als hij de hele dag niets anders
doet dan wachten, drinken en wachten. Als hij dan eindelijk zijn Grote Liefde weer ontmoet, lopen de dingen heel anders dan hij verwachtte..

Mooi beschreven hoe een liefde steeds van aard verandert. De zielenroerselen zijn haast filosofisch.
Marjo

Ik heb 'De tweede man' met plezier gelezen.

 

 Het boek is 31 januari uitgekomen en aangezien ik nog nooit iets van > haar gelezen had en de achterflap me intrigeerde leek me het een > mooie kennismaking.

DAT is snel! dat tempo haal ik dus Echt niet, afgezien van het feit dat ik tv junk ben het ging op tv of radio gisteren? or the day before? over Doesjka M's nieuwste boek, ik heb ervan gehoord

> "Maar dit boek, dat ligt er toch maar. Het is ongetwijfeld een > schrale troost, maar met Pip heeft Meijsing een onvergetelijk > personage gecreëerd. Met haar knorrige scherpzinnigheid raakt zij de > lezer vol in het hart."

vooral die knorrige scherpzinnigheid trekt mij aan
de obsessie met een verloren liefde niet echt
daar ben ik niet van, van die obsessie, zullen de grrls al wel eens
gemerkt hebben? ;-)


> DAT is snel!

Geef me een 'goed' boek en alles moet wijken. Ik vergat verdorie
gisteravond de kip in de oven te zetten...... Had het boek even gauw opgepakt nadat ik de oven aan had gedaan en de salade klaar had. Zo van, heb ik lekker een uurtje totdat die kip klaar is. Na een uur zegt manlief; 'Wanneer eten we'.......... Ik naar de oven, zit er helemaal niks in. Staat nog (gemarineerd) in de koelkast! Een uur later zaten we aan tafel. Daarna direct terug naar het boek.

Zo ontzettend goed. Zo heerlijk meeslepend en duidelijk invoelbaar. Op de achterflap wordt gesproken over haar zoektocht in haar verleden;

(...) Daar vindt ze de liefde in de pure vorm terug (...)

Eerlijk gezegd hield ik mijn hart vast voor een soort "Deus Ex
Magina" waarbij alles weer plotseling goed komt. Niet dat ik het Pip (Doeschka) niet gun, in tegendeel, maar dat zou het mooie
realistische van het verhaal teniet doen. Want zoiets komt toch
zelden voor grrls!? Toch alleen in de boek*treeks :-)..... Maar nee,
gelukkig. Die pure liefde is er, maar op zo'n bijzondere manier en
tegelijkertijd krijgt ze zo'n geweldige les in wat het leven al zo op
iemands bordje kan leggen, dat ik met ingehouden adem dat gedeelte heb gelezen. Ik ga het niet verklappen, dat zou doodzonde zijn. Maar ik zou zeggen, lezen grrls, lezen!

En ik beveel het aan voor onze volgende leeslijst. Lijkt me heerlijk
om met al die grrls vol ervaring eens lekker 'knorrig' of vrolijk mee
te doen.
Eisjen


In dit geval sta ik vierkant achter de aanbeveling, maar ik hoop wel dat het dan de weg naar de bibliotheken al gevonden zal hebben.

> Eerlijk gezegd hield ik mijn hart vast voor een soort "Deus Ex > Magina" waarbij alles weer plotseling goed komt.

vast niet bij deze knorrige scherpzinnige. ;-)

> Niet dat ik het Pip > (Doeschka) niet gun, in tegendeel, maar dat zou het mooie > realistische van het verhaal teniet doen. Want zoiets komt toch > zelden voor grrls!?

zeker niet bij oudere lesbo's lijkt mij

> Toch alleen in de boek*treeks :-).....

psies

> Maar nee, > gelukkig. Die pure liefde is er, maar op zo'n bijzondere manier en

ver

klap

per

tje?

buri vermeer gok ik zo ;-)

> tegelijkertijd krijgt ze zo'n geweldige les in wat het leven al zo op > iemands bordje kan leggen,

ergens in mijn hoofd, maar ik kan het zo gauw niet vinden, een
jappenkamp?

> dat ik met ingehouden adem dat gedeelte
> heb gelezen. Ik ga het niet verklappen, dat zou doodzonde zijn. Maar > ik zou zeggen, lezen grrls, lezen! > En ik beveel het aan voor onze volgende leeslijst. Lijkt me heerlijk > om met al die grrls vol ervaring eens lekker 'knorrig' of vrolijk mee > te doen.

LOL, wie weet doe ik tzt mee/

> buri vermeer gok ik zo ;-)

Mmmm, je hebt je goed ingelezen bij de recensisten. Maar vast niet wat je verwacht. Het zou me verbazen. Laat me weten tegen die tijd.

> ergens in mijn hoofd, maar ik kan het zo gauw niet vinden, een
> jappenkamp?

Maar hoe combineer je jappenkamp met de liefde van je leven. Ik had  het me zo niet voor kunnen stellen............
Eisjen

Er zijn over dit boek nogal wat negatieve mails verschenen. Ik heb het
eergisteren uitgelezen. Mijn hoofd stond helemaal niet naar lezen, er
gebeuren nogal wat vervelende dingen in mijn familie de laatste tijd en
maandag kwam ik weer eens van een begrafenis.
Desalniettemin heb ik van dit boek genoten en ik was blij dat ik zondag nog
een restje had overgehouden voor de maandagmiddag.

Ik vond het al met al behoorlijk humoristisch. Alleen niet op een manier van
hardop lachen.
De hoofdpersoon is uitsluitend bezig met haar liefdesverdriet. Het is haar
derde mislukte relatie en voor haar is daarmee haar leven mislukt. Het is
het enige dat haar bezighoudt.
En nee, dat klinkt niet humoristisch.
Maar terwijl zij alleen maar bezig is met dit verdriet, gebeurt er ook nog
een heleboel. Veel eigenlijk voor iemand die haar deur gesloten houdt voor
iedereen en geen telefoon meer opneemt.
Het vertellen van die gebeurtenissen alsof ze er helemaal niet toe doen,
want er is iets veel belangrijkers, namelijk VERDRIET, maakt het geheel
humoristisch, alsof ze ondanks alle oprechte gevoelens toch wil zeggen: het
is maar liefdesverdriet hoor!
En ook lijkt het alsof de hoofdpersoon door deze mislukte liefde (en andere
gebeurtenissen) met haar neus op haar allereerste, grote, onbereikbare
liefde gedrukt wordt.

Wat mij betreft: niks mis met dit boek. Met de titel ook niet. Eerste
onbereikbare liefde, drie andere liefdes, alledrie verschillend, maar daarom
niet minder oprecht.

In mijn ogen meer een afrekening met het sprookje van DE WARE. En als er nog
een moraal in zou zitten, dan is dat VRIENDSCHAP.

De eerste 90 pagina's ga ik nog opnieuw lezen, want dat was lang geleden en
toen heb ik het boek weggelegd voor Anne Enright. En ja, binnenkort ga ik
aan de samenvatting daarvan beginnen. Zodra het begint te regenen en mijn
tuin me niet weglonkt. Maar wat mij betreft: lekker Doeschka Meijsing lezen
hoor!

 

Toen ik op pagina 60 van dit boek was, heb ik het even weggelegd. Niet omdat
ik er niets aan vond, maar ik was gewoon even helemaal niet aan lezen
toegekomen en inmiddels was Anne Enright binnengekomen en ben ik daaraan
begonnen.
Ik heb dus geen mening over het boek als geheel, maar wil wel even kwijt dat
ik hoofdstuk 2 (Requiem) prachtig vond.
Citaat:
Ik kromp ineen bij de gedachte aan Lisa in haar laatste jaar terwijl ik het
grote plein overstak, ik hunkerde plotseling naar de aanwezigheid van een
paar van mijn andere doden, naar mijn erudiete Vriend-Muziek, met de grijze
krullen van onder zijn hoed (...); naar de jongensachtige professor met de
zwarte ogen; naar mijn Scheepsmannetje dat plotseling ten onder was gegaan.
Naar al diegenen met wie ik nooit meer stevig gearmd het plein zou
oversteken. Ik had een hele wereld onder mijn voeten, het rijk van de doden,
en ik wenste ineens daar met hen te mogen wandelen door de eeuwig hopeloze
lanen en hun zwijgend verdriet te delen in een eindeloos gaan, naar niets
gaan, maar gaan. De lantarens waren opgestoken, uit de grachten begon de kou
op te trekken, de stad maakte zich op voor de laatste uren Ik droeg mijn
onderwereld met me mee, ik hoefde nooit meer alleen te zijn.

Misschien trof het me omdat ik in 4 maanden tijd naar 3 begrafenissen ben
geweest van mensen jonger dan ik. En ik wandel dan wel niet met ze over een
plein, maar ze begeleiden me wel degelijk, en dat op de gekste momenten.

Het hoofdstuk leent zich trouwens ook wel om op zoek te gaan naar bekende
Nederlanders, daar zal ik me zelf niet aan wagen.

Nog een citaatje uit dat hoofdstuk (omdat ik dat zelf als ik heel gelukkig
was/ben dat ook vaak dacht/denk):
... maar we stierven niet ter plekke, hoewel het van mij best had gemogen
dat ik mijn leven op het toppunt zou verlaten.

Ik laat het boek nu verder even liggen en zal er in juni/juli opnieuw in
beginnen. Misschien stort het inderdaad wel helemaal in, maar dit hoofdstuk
heb ik dan toch mooi meegekregen.
 

 

 

Leuk dat leeservaringen zo verschillend kunnen zijn. Ik heb genoten van het
boek.
Doeschka heeft inderdaad een vaardige pen, met de nodige zelfspot, waardoor
ik soms zelfs moest schateren. Dus dat zelfmedelijden werd aardig in
evenwicht gehouden door die zelfspot, waardoor het totaal geen draak van een
boek werd.
Wat me wel verbaasde was dat ze een puberale verliefdheid op een docente als
een echte liefde opvoert (als één van de drie). Alsof ze met de docente een
reële relatie had gehad.
Ik heb het interview met haar bij Pauw en Witteman teruggezien en daar
meldde ze dat het in de steek gelaten worden door een partner met zoveel
schaamte gepaard gaat. Voor mij een totaal vreemd verschijnsel. Dat je
teleurgesteld, verdrietig of boos bent, oké. Maar schaamte????
Ik kon de schaamte nog wel plaatsen bij haar irreële verliefdheid op zo'n
onbereikbare docente.......maar in haar andere relaties zou ik me niet
schamen. Alsof je publiekelijk afgaat als je partner een ander leuker vindt
en je daarvoor in de steek laat? Dat lijkt me nu weer wat ver
gezocht.............Maar misschien is dan voor een BN-er anders?? Geen idee.

Doeschka kan schrijven en daarvan heb ik genoten. Ook ezelsoortjes gemaakt,
maar dan weer geheel andere dan jij ;-).

Ezelsoortjes:

"Hoe komt het toch", vroeg ik zuchtend, "dat in jouw generatie altijd de
beste vrienden willen blijven met de mensen die ze verraden heeft? Het lijkt
wel alsof jullie bang zijn voor een echte breuk, een gewoon, feitelijk
afscheid. Wat het tenslotte is, als je iemand voor iemand anders verlaat.
Waarom moet iedereen toch zo bij elkaar gehouden worden? Is dat een doel?

Meijsing heeft totaal geen zelfspot, nooit gehad ook. Daarom vond ik het ook
zo'n larmoyant gezeur.
Ik had als lezer graag willen weten waarom de partner van Pip (!) was
opgestapt na zoveel jaar.
Dat is toch iets wat je graag wilt weten, lijkt me. Maar nee, geen enkele
poging om dit verschijnsel te verklaren.
Ik begon zelfs bewondering te krijgen voor het uithoudingsvermogen van Jula,
die al die tijd die Pip om zich heen had weten te verdragen.
En dan Pips verbazing dat Jula op een man viel. Nooit van biseksualiteit
gehoord, zeker.

 

 

ik denk na over schaamte en google even en vindt deze mooie site van
de vpro:
5 jaar geleden al deze programma's:
https://www.vpro.nl/programma/madiwodo/dossiers/13061563/

ik denk dat schaamte een heel gecompliceerd gevoel is, sterk
cultureel bepaald ook
ik herken wel wat meijsing zegt en ben het wel met andere elma eens:
gevoel van 'niet goed genoeg'
deze definitie voldoet imo wel:

> Schaamte is verlies aan achting voor jezelf als gevolg van verwacht
> verlies aan achting in de ogen van anderen. Schaamte is een gevolg
> van verlangen om door anderen geacht en geaccepteerd te worden.

en het hebben van een partner, of het afgewezen worden door een
partner, heeft grote sociale consequenties. lijkt mij?

 

 

Interessante link elma, die van de VPRO. Dat ga ik eens bekijken als ik iets
meer tijd heb.

Schaamte is misschien inderdaad een gecompliceerde emotie, die bij iedereen
op een ander moment kan optreden, en totaal niet rationeel is. Ik heb zelf
een "blozende" puberteit achter de rug........, er was toch niets om me over
te schamen, maar blijkbaar deed ik het wel.

Gelukkig heb ik er in mijn afwijzingen van vriendjes geen last van
gehad.........Nee, dan was ik alleen maar verdrietig of boos. Ach ja, en
toen ik zelf eens een vriendje afwees, wilde deze precies te horen krijgen
wat mijn "bezwaarpunten" dan wel precies waren.
Ach de liefde.......ingewikkeld.

En Doeschka Meijsing geen zelfspot.....ach, ik kon wel lachen hoe ze
zichzelf beschreef naast de sportieve Jula. Ik vond het interessant om haar
reflecties te lezen over haar liefdesleven, hoe ze de balans opmaakt en
probeert er inzicht in te krijgen.
Maar inderdaad Trude, we lezen niet precies waarom Jula vertrokken is.
Waarschijnlijk de verliefdheid op die man, die te veel aan Jula trok??? Het
onbekende en nieuwe is altijd spannender dan het veilige bekende van een
jarenlange relatie. En Jula bleek uiteindelijk voor die man te kiezen maar
waarom precies? Leuker dan Doeschka, toch een kinderwens, onverwachts toch
zwanger van hem???

Nog meer over dit boek....: 

schrijver: 

boektitel: 

Over de liefde

genre: 

leeslijst: 

maand: