Een poging mijn leven weer eens te beteren. Ik lees nauwelijks, maar ik zal proberen toch iets te vertellen over de drie boeken die ik de afgelopen drie maanden las (geen paginabijhouderij voor mij).
In december las ik Dreaming in Cuban van de in Havana geboren Amerikaanse Cristina García. Het leuke was dat ik het in New York las en op weg daarheen op Schiphol in gesprek kwam met mensen die naar Havana gingen. En het boek speelt afwisselend in Cuba en in Brooklyn.
Het verhaal ga ik niet vertellen. Het Amerikaans vond ik af en toe best moeilijk trouwens, moeilijker in ieder geval dan ik had verwacht.
Twee beelden/scenes zijn me erg bij gebleven.
De eerste: Pilar, een kunstenares, wordt door haar moeder gevraagd een muurschildering te maken ter gelegenheid van de opening van haar tweede filiaal in de banketbakkerijbusiness. Pilar is hoogst verbaasd. Het botert absoluut niet tussen die twee en kunstzinnigheid is niet iets wat moeder kan waarderen. Moeder wil graag het vrijheidsbeeld, moeder is honderd procent pro Amerika. Pilar maakt inderdaad een vrijheidsbeeld, maar wel een heel punky vrijheidsbeeld. Bij de opening heeft ze er eigenlijk al spijt van en ze vreest het ergste. En inderdaad breekt de pleuris uit als de genodigden het ontheiligde vrijheidsbeeld zien. Maar Pilarde genodigden leert dat ze van haar moeder houdt.
Het tweede beeld is Pilars grootmoeder die in Cuba is achtergebleven. Celia heet ze. Celia staat pal achter El Lider, Castro dus. Ze woont aan zee en iedere avond surveilleert ze. Ze speurt de zee af om te zien of er vijandige schepen aankomen. Celia heeft met Pilar een speciale relatie. Zoals het in een Latijnsamerikaanse roman betaamt, kunnen ze met elkaar communiceren over een grote fysieke afstand heen. Maar dat is niet wat Celia voor mij zo speciaal maakt. Meer zoals ik haar zie. Wat je over haar te weten komt is verstild, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Er zijn geen (of nauwelijks) rechtstreekse dialogen waarbij zij betrokken is. Ze zorgt voor haar kinderen, ze loopt wacht over het strand, ze zwemt soms
einden de zee in. Ze ziet, ze weet en ze zit in haar schommelstoel op haar patio voor zich uit te kijken. Totdat ze weer eens gaat zwemmen, richting Verenigde Staten, en tijdens het zwemmen de oorbellen die ze nog nooit heeft uitgedaan, een voor een in zee laat vallen. Mooi.
Leuke bijkomstigheid. Pilar denkt in de tijd van het boek veel aan de Nederlandse expressionistische schilderes Jacoba van Heemskerck
(1876-1923) Ik had nog nooit van haar gehoord. Googlen leverde mooie plaatjes op.
Ik heb het boek trouwens meegenomen op de Halloweenbijeenkomst bij Elma en ik zal het een volgende keer weer terugbrengen. Maar ik ben wel benieuwd wie de goede geefster was en of zij het boek ook gelezen heeft en zo ja, de rest natuurlijk.
Paula