Carol Shields: Het Swann symposium

Ik heb het Swann symposium en De stenen dagboeken van Shields gelezen. Wat me met name aan haar boeken opvalt is dat ze heel veel lijntjes in het verhaal uitzet zonder dat het storend is. Ze begint in een verhaal dat heel soepel overgaat in een ander verhaal, (of een ander personage) bijna ongemerkt, het valt pas op als je soms hoofdstukken later weer mee terug genomen wordt naar wat er eerder gebeurde en op dat moment vroeg ik me dan ook pas af, oh, ja hoe gaat dat verder. Het waren voor mij heerlijke leesboeken, voor als je moe bent iets moois wilt maar niet al te zwaar. Wat mij betreft winterse aanraders voor bij de kachel. <<<

>>> Het verhaal draait om de hype die ontstaat in de literaire wereld n.a.v. het enige gedichtenbundeltje dat ooit verschenen is van Mary Swann. Een vrouw van eenvoudige komaf over wie alleen bekend is dat ze na haar bezoek aan de uitgever op gewelddadige wijze omgebracht is door haar man. Juist omdat er zo weinig over haar bekend is, wordt haar werk alleen maar interessanter en er wordt een groots symposium georganiseerd. Het beeld wat van het boek in mijn hoofd is blijven hangen is dat er op humoristische wijze de draak gestoken wordt met de 'literaire wereld' met hun wetenschappelijke benadering, hun pretenties waardoor ze soms de werkelijkheid uit het oog verliezen. Er waren nog twee specifieke passages uit het boek die ik me kon herinneren waar ik erg om gelachen heb indertijd. Ik heb ze even opgezocht want de herinnering vervormt de realiteit nog weleens, in dit geval viel het mee. In het eerste stuk is Jimroy (een befaamd biograaf) in gesprek met Rose Hindmarch (de bibliothecaresse uit het dorpje waar Mary Swann woonde). Jimroy citeert en interpreteert een gedicht van Mary Swann :

"Bloed spreekt mijn naam Blaart de dag met ontdaan Verspilt het weinige dat ik bezit Rooft de tijd, schrijnt het gewricht.

Rose wachtte eerbiedig, de hand aan haar broche. Welnu zei Jimroy, tamelijk luid sprekend. Dit lijkt me - maar je hoeft het natuurlijk niet met mee eens te zijn - maar voor mij is het een rechtstreekse verwijzing naar het sacrament van de plechtige communie. Of misschien, en dat bedoel ik eigenlijk, misschien naar een meer elementair soort bloedverbond, het consumeren van de godheid, zoiets. Rose zei niets, ze wilde hem geen tweede keer teleurstellen. Het woord menstruatie kreeg ze niet over haar lippen. Ze ging nog liever dood. Met dat woord had ze altijd al moeite gehad. Ze knikte, eerst aarzelend, daarna enthousiast."

Ook later komt nog een keer naar voren dat de bibliothecaresse ervan overtuigd is dat Mary Swann het gedicht geschreven heeft in de periode dat ze ongesteld was. De interpretatie van de gedichten wordt helemaal lachwekkend als duidelijk wordt (alleen voor de lezer) dat het oorspronkelijke manuscript (waar geen kopie van bestond) in eerste instantie bij de uitgever thuis tussen het visafval terecht is gekomen. Als het tussen het vuil gevonden wordt zijn grote delen onleesbaar en de uitgever maakt samen met zijn vrouw het manuscript al gissend en rijmend weer compleet. Dat wordt de uiteindelijke uitgave van het bundeltje, hetzelfde bundeltje dat zoveel commotie veroorzaakt.

Een luchtig, origineel en humoristisch boek !!<<<

nov. 98

Nog meer over dit boek....: 

schrijver: 

boektitel: 

Het Swann symposium

isbn: 

9789052262154

genre: 

leeslijst: 

maand: