Joyeux Noel

Het was al na tienen toen Jolande in een taxi weer langs het winkelcentrum kwam, op weg naar huis. Door de natte autoruiten zag ze in het voorbijgaan een schim bewegen tussen de schappen in de supermarkt, of verbeeldde ze zich dat maar?

Ze slikte een snik weg en bande de gedachten uit aan Giovanni, aan zijn paradijs tussen de wolken, en aan de uren die zij er samen in extase hadden doorgebracht. In de afgelopen weken hadden schuldgevoel en verlangen in haar gestreden wanneer zij terugdacht aan haar ontmoetingen met deze mysterieuze man. Zijn donkere ogen hadden voor haar met een gouden gloed geschenen, de glans van de zwevende hanger weerspiegelend. Voor hem was zij haar Cor ontrouw geweest!

Misschien kwam het door het naderende kerstfeest, dat zij ondanks alles met warmte aan haar echtgenoot kon denken, en zich de goede tijden voor de geest kon halen die zij samen vroeger hadden beleefd. Hun huwelijksreis naar Venetië, waar Cor de gondel vaardig over de gezwollen grachten had geloodst naar het paleis van de Doge. Hun eerste jaren samen in een flatje en de geboorte van hun kinderen. Wanneer had Cor zich mee laten slepen door zijn ambities? Wanneer was het bijwonen van een receptie van samen pimpelen veranderd in netwerken met de andere boys?

Jolande zuchtte. Haar gedachten dwaalden terug naar het bizarre gesprek met Silvia. Silvia was aanvankelijk Jolande's troosteres der smarten geweest, maar uiteindelijk had Jolande haar slapend achtergelaten in een twijfelaartje, moegehuild en met een nakende hoofdpijn. Jolande besefte dat alle prettige herinneringen aan haar jonge en snelle verleden en alle dromen over een come-back in een gouden toekomst, achtergelaten moesten worden. Ze moest zich beraden over de stappen die ze moest nemen, nu ze zich bewust was geworden van het verraad dat haar omringde.

Even later draaide de taxi de oprit op van huize Turnhout. Jolande schrok. Dat was waar ook! Ieder jaar versierde zij de woning, Cor de tuin. Dit jaar had zij nog niet aan de kerstdecoraties gedacht! Cor had alvast een vreugdeloze lichtslang om de vlaggenmast geworpen om wat kerstsfeer te brengen, maar voor het overige verkeerde de woning in volledige duisternis. Verward rekende Jolande af, en nam hobbelend op één schoen de laatste meters naar de voordeur. De buitenlamp was niet aan, zodat zij in het duister haar tasje moest doorzoeken naar de sleutel. Zoals altijd was haar tas weer veel te vol met allerhande overbodige rommel. Bovenin voelde ze haar portemonnee, maar onderin tussen drie lippenstiften en haar Chanel #5 ook supermarktbonnetjes, zegeltjes, een pantykousje en een gebruikte zakdoek! En wat was dat lange metalen voorwerp? Gelukkig hoorde ze haar sleutels tegen het onbekende object tikken, zodat ze niet langer onder het afdakje hoefde te kleumen. Na een paar pogingen lukte het haar de deur te openen, en toen stond ze al in de donkere hal.

Op kousen en de tast liep Jolande voorzichtig naar de living. Zo stil, zo donker was het anders nooit! Als ze vroeg naar bed ging, liet ze altijd een gezellig lampje voor Cor branden, zodat hij een welkom aantrof als hij laat terugkwam van zijn besprekingen voor de Televisiemakelaar! Voorzichtig deed Jolande de deur op een kier. Een geur van alcohol en aftershave kwam haar tegemoet, evenals een zwaar geronk. Jolande zuchtte en knipte de schemerlamp op de sidetable aan. Geen inbrekers dus, maar uitsluitend haar echtgenoot die de bar alvast voor de feestdagen aan het inrichten was geweest! Het zachte licht van de fengshui schemerlamp bevestigde haar vermoedens. Ze zou maar stilletjes naar boven verdwijnen en hem zijn roes laten uitslapen. Dan kon ze ook alle gedachten en gevoelens laten bezinken die haar nu overspoelden.

Helaas werd ze in de uitvoering van haar voornemens gehinderd door de schroefdop van een fles vodka, die pijnlijk in haar vlees drukte toen ze naar de deur terugliep. Een rauwe kreet ontsnapte haar en werd beantwoord door een schorre uitroep van Cor, die met vlekkerig gezicht en haar overeind, rechtop op de bank ging zitten. "Rotwijf! Kan je een harde werker niet eens even laten uitrusten?!". Cor gaf luid en duidelijk uiting aan de frustratie die hij voelde nu hij zo ruw in zijn slaap was gestoord.

De spanning en zorgen van de afgelopen tijd werden te veel voor Jolande. Ze voelde een grote woede in zich opwellen. "Moet je nou altijd tegen me schelden, rottige zuiplap?", smeet ze Cor voor de voeten, " Kun je nu nooit eens vragen wat MIJ bezighoudt? Zie je niet dat ik ook doodmoe ben? Maar jij denkt natuurlijk weer alleen aan jezelf!". Ze besefte ineens dat ze met deze paar zinnen al minstens drie van Dr. Phil's regels voor conflicthantering had geschonden, maar het kon haar niets meer schelen. Ze liep naar de deur en schopte ondertussen alles wat ze onderweg tegenkwam aan de kant: lege vodkafles, strategisch geplaatste plant, het bijzettafeltje met de stapel fleurige boeken over wooninrichting. Stomend van woede en tierend zoals ze nog nooit eerder had gedaan, liep ze de hal weer in, waar op dat moment de deurbel zijn doordringende geluid liet horen. Cor rees ondertussen vervaarlijk omhoog en liep Jolande achterna. Hij stond op het punt zijn vrouw voor eens en altijd te vertellen wat hij vond van haar onvoorstelbare brutaliteit, toen Jolande de voordeur venijnig opentrok.

Jolande's mond viel open. "Jij! Wat doe jij hier?" bracht ze met moeite uit. Achter haar verslikte Cor zich, zodat hij voor de verandering eens niet het laatste woord had.

*Wordt vervolgd* 

Frisia Cantat