Vrouwen en Boeken
De Verdronkene Margriet de Moor's nieuwste - is een magistraal boek. Qua compositie, qua thema, qua karakters, qua grote lijnen en details. Zo'n boek waar je in begint, snel inkomt en aan het eind steeds langzamer gaat lezen.
Er is een verhaal. Armanda en Lidy zijn zussen. Armanda vraagt haar oudste zus in haar plaats naar haar petekind in Zeeland te gaan, zodat zij naar een feestje kan. Met Lidy's man. Want halfbroer van haar beste vriendin.
Eigenlijk hou ik niet zo van verhalen, die zijn me meestal veel te kort. Maar die van Margriet de Moor (ook van Rascha Peper trouwens) zijn kleine romannetjes op zich.
Ik denk dat dat misschien wel het allerbelangrijkste is aan een (kort) verhaal: dat er wat (liefst veel!) te raden over blijft. Omdat het niet helemaal 'af' is, het puzzeltje nog niet helemaal gelegd, blijft zo'n verhaal in je kop hangen (althans in 't mijne).
'Ik droom dus' is De Moors 4e werk, uit 1995. Errug leuk vond ik haar notities achterin het boek. Hier vertelt ze iets over de (ontstaan)geschiedenis van de verhalen, soms iets over hoe ze geïnterpreteerd moeten worden, en hoe die verhalen haar eigenlijk tot schrijven 'verleid' hebben (p. 191):
A.s. woensdag is weer de uitreiking van de Librisprijs. Grijp je kans en vul de poll in bij de Volkskrant en lees ook even het prachtige stuk van Arjan Peters (tja, ik ben bevooroordeeld), waar ons boek van de maand in één alinea wordt verklaard:
