The good writing that eliminates truth from autobiography...

Is Tussen mes en keel een autobiografie? Of fictie?
De waarheid doet niet terzake, de werkelijkheid evenmin. Waarom suggereert de schrijver, dat de schrijver de schrijver uit het boek is? Waarom neemt hij niet de moeite een personage te verzinnen om zo zichtbaar afstand te scheppen tussen schrijver en schrijver? Of suggereert niet de schrìjver dit, maar kun je als lezer moeilijk de neiging van identificatie tussen beiden onderdrukken? Duwt de schrijver met opzet de lezer in de hoek om zich daar de vraag te stellen is dit boek toch een verkapte autobiografie? Of geeft het engelse citaat, heel fijntjes, de opvatting van de schrijver weer, dat dit een zo goed geschreven boek is, dat de waarheid uit de autobiografie is weggeschreven?