Gistermiddag kwam ik terug van de stad in ontzettend slechte humeur - ben ik gelijk op de bank geploft met vers gekocht kadoboek-voor-favoriete-kleuter en een grote zak spekjes. Ik vind spekjes eigenlijk best vies, maar ach, ze lagen daar wel en het leek me een passende hap om te nuttigen tijdens het lezen van een kinderboek. Ik kan toch niet aan een nieuwe grote-mensen-boek beginnen tot ik Paradise (Toni Morrison) een beetje meer 'verwerkt' heb in mijn hoofd, dus dan maar Lola de Beer met een zak van die gore nederlands snoepgoed erbij.

Eerst even over het uiterlijk van het boek.