Atkinson (Kate)

Het is iedere keer weer kijken of ik in het afgelopen jaar iets heb gegeten wat boeiend genoeg is om te lezen voor deze lijst.

Dit keer is dit Leven na leven van Kate Atkinson. De hoofdpersoon beleeft haar leven steeds opnieuw. Hierdoor krijg je dezelfde tijd verschillende keren te lezen waarbij de hoofdpersoon steeds nieuwe keuzes maakt. Want als ze de verkeerde maakt, dan eindigt haar leven. Zo weet ze zelf ook in een soort van onderbewuste welke keuzes ze niet moet maken, maar weet niet waarom.

Ik vind het een gelaagd boek, erg boeiend geschreven en interessant om te zien hoe een enkele keuze een leven zo kan beïnvloeden of je juist totaal ergens ander kan brengen. Speelt zich ook gedeeltelijk af tijdens de 1e en 2e wereldoorlog.

Cynni


Het is iedere keer weer kijken of ik in het afgelopen jaar iets heb gegeten wat boeiend genoeg is om te lezen voor deze lijst.

Dit keer is dit Leven na leven van Kate Atkinson. De hoofdpersoon beleeft haar leven steeds opnieuw. Hierdoor krijg je dezelfde tijd verschillende keren te lezen waarbij de hoofdpersoon steeds nieuwe keuzes maakt. Want als ze de verkeerde maakt, dan eindigt haar leven. Zo weet ze zelf ook in een soort van onderbewuste welke keuzes ze niet moet maken, maar weet niet waarom.

Ik vind het een gelaagd boek, erg boeiend geschreven en interessant om te zien hoe een enkele keuze een leven zo kan beïnvloeden of je juist totaal ergens ander kan brengen. Speelt zich ook gedeeltelijk af tijdens de 1e en 2e wereldoorlog.

Cynni


Ruby Lennox, hoofdpersoon van Kate Atkinsons prijswinnende debuut Behind the scenes at the museum, verliest nogal wat in haar leven. Heeft ze daardoor zo'n prachtig beeld van het leven na de dood? "This is my Lost Property Cupboard theory of the afterlife - when we die we are taken to a great Lost Property Cupboard where all things we have ever lost have been kept for us -" [p.323]

Behind the scenes at the museum is niet zo'n boek dat me onmiddellijk bij de kladden greep: het eerste driekwart was.. prettig onderhoudend en toen opeens het laatste stuk - wow, meegesleurd!


Kate Atkinson heeft zichzelf niet overtroffen met haar derde boek 'Emotionally weird'. Het leest weer als een trein, zeker. Haar taalgebruik is mooi. Ze is zeer grappig. Ik heb ook echt genoten van het boek. Maar er blijven een hoop vragen liggen.

Het boek is zeer kunstzinnig in elkaar gezet. Perspectieven wisselen - en de lettertypes gelijk ook maar, mooi gedaan -, maar niet zo vaak dat het achteraf nodig lijkt. Een verhaal dat door verschillende personen afwisselend wordt verteld ken ik. Atkinson laat voor 90% Effie aan het woord, voor 5% Effie als schrijfster en voor 5% Nora. Was het dan wel nodig, die extra perspectieven?


Subscribe to Atkinson (Kate)