Van de Oostenrijkse schrijfster Marlen Haushofer las ik jaren geleden De wand, een boek dat me altijd is bijgebleven. Ik vond het verhaal bijzonder mooi, maar ook beklemmend. En eigenlijk had ik precies hetzelfde na het lezen van De mansarde. Daarom nomineer ik het voor de leeslijst. Bijkomend voordeel, het is niet zo dik :-). Ondanks dat is het wel een boeiend verhaal met een thema dat zeker niet gedateerd is.

Op het eerste gezicht leidt de vrouw in deze psychologische roman uit 1969 een rustig leven. Ze is eind veertig, getrouwd, heeft twee kinderen en de week kent een min of meer voorspelbare indeling. Haar domein is de mansarde waar ze ongestoord zichzelf kan zijn.  Ze maakt er tekeningen, voornamelijk van reptielen en vogels, iets anders tekenen lukt haar niet. De rust wordt verstoord door en gele envelop die op een maandagochtend door de brievenbus valt. De vrouw herkent meteen wat er in de envelop zit. Ze brengt de envelop naar de mansarde. Daar ligt het geïsoleerd en kan het niet binnendringen in haar huidige leven. Maar het blijft niet bij die ene envelop, gedurende de rest van de week ontvangt ze er elke dag één. En natuurlijk blijven ze niet ongelezen. 's Avonds vertrekt ze naar de mansarde en leest de aantekeningen uit de envelop. De structuur voor het boek ligt daarmee vast. Overdag is daar het hedendaagse leven waarin  haar isolement duidelijk naar voren komt en haar onmacht om daarin veranderingen aan te brengen. 's Avonds zijn daar de aantekeningen. die haar toegestuurd worden door iemand die ze met succes had geprobeerd te vergeten. Soms zijn er herinneringen aan haar jeugd en de levendige vrouw die ze op sommige momenten toch is geweest, dat maakt haar huidige gemoedstoestand des te schrijnender. Veel ook wordt niet gezegd en daardoor blijft het raadselachtig, mysterieus, schimmig. En dat is meteen ook aantrekkingskracht van dit goed geschreven boek.

Janneke