Grrls. Dit gaan een lang verhaal worden dus zet je schrap. Eerst het
verhaal en dan het gedicht.
Bovenop mijn slaapkamerkast staan een aantal grote dozen met spullen van
mijn moeder. Vooral veel papier. Brieven, foto's, dagboeken en nog wat
rommel. Ik ben die dozen langzaam maar zeker aan het doorspitten. Geen
verdriet daarbij, alleen maar plezier en herinneringen.
Wat me vooral treft is de geur die uit die dozen komt. Iedere keer als
ik die geur ruik voel ik haar zachte wangen alsof ze me kust. Heel maf.
In één van die dozen vond ik een bandrecorderband. Geen idee wat erop
stond. Gelukkig hebben wij een vriend die al die ouwe zooi nog heeft en
gebruikt. Hij bood aan om de band te beluisteren en als er iets
bijzonders opstond er dan een cassetteband van te maken.
Zo gezegd, zo gedaan. Binnen de korste keren stond hij voor de deur met
een cassettebandje en zei: "Er staat een mannenstem op die een heel lang
sinterklaasgedicht voorleest."
Ik wist direct dat het mijn vader was. De man is dit jaar al 31 jaar
dood en het verdriet reeds lang gesleten. Zijn sinterklaasgedichten
waren berucht. Hij schreef gedichten van 5 of 6 pagina's en soms nog
meer. Hij las ze zelf voor. Iedereen die aanwezig was maar ook veel
afwezigen kwamen voorbij.
Eén van die gedichten heb ik nog. Heel mooi geschreven in een prachtig
handschrift. Maar nu had ik er dus eentje op cassette. Hoe zou dat zijn
om na zo'n lange tijd de stem van mijn vader weer te horen?
Veel mensen realiseren zich niet dat je een stem vrijwel altijd vergeet.
Al kun je je de persoon in kwestie nog zo goed voor de geest halen en al
weet je nog alles, de stem vergeet je.
Afijn, bandje opgezet en ja hoor, daar was hij. Ik herkende hem
onmiddellijk maar luisterde toch naar een vreemde. Was dit mijn vader?
Ik moest er erg aan wennen. Zo vertrouwd en toch ook zo anders. Heerlijk
om te hebben.
Dan komt de mail dat ik aan de beurt ben om het gedicht van de week te
verzorgen.
Ik dacht pas volgende week aan de beurt te zijn en heb dus niks klaar.
Geen nood. De plank met boeken is geduldig. Ik ruk op goed geluk een
boek uit de kast en sla het open.
En lees vervolgens dit gedicht en moet daar erg om lachen want zo'n grap
is nou typisch iets voor mijn vader.
Cassette
Ik vond cassettebandjes in een doos op zolder
en wilde weten of er nog iets moois op stond.
Toen hoorde ik ineens de stem van mijn vader,
alsof de woorden kwamen uit zijn mond.
Hij zong een liedje over edelweiss en alpen;
ik denk dat hij het zomaar zelf verzonnen heeft.
Ik zat verstard en luisterde geschrokken
omdat mijn vader al sinds jaren niet meer leeft.
Tot nu toe had ik enkel maar een boek met foto's
en ook een envelop waarop zijn handschrift staat.
Ik ben verbaasd dat een cassette heeft onthouden
dat hij ademhaalde, zong en heeft gepraat.
Zijn stem was het eerste dat ik ben vergeten
en toch herken ik hem bij elk gezongen woord.
Het valt me op dat hij een heel klein beetje sliste.
Toch gek, dat heb ik toen hij leefde nooit gehoord.
Ted van Lieshout
uit de bundel: Zij vonden de naam die zou blijven
Nederlandstalige gedichten over familie samengesteld door Henk van
Zuiden
ISBN 9064812667 Kwadraat-Utrecht 1996.
Zjanet
>
Grrls. Dit gaan een lang verhaal worden dus zet je schrap. Eerst
> het verhaal en dan het gedicht.
mooi verhaal zjanet. herkenning ook
al heb ik zelf mijn banden en recorder reeds lang weg gedaan
heerlijk hè om iemand te weten die dat nog voor je af kan spelen
> Veel mensen realiseren zich niet dat je een stem
vrijwel altijd
> vergeet. Al kun je je de persoon in kwestie nog zo goed voor de
> geest halen en al weet je nog alles, de stem vergeet je.
ik weet het niet
zou dat niet te maken hebben met of je auditief dan wel visueel
ingesteld bent?
> Afijn, bandje opgezet en ja hoor, daar was hij.
Ik herkende hem
> onmiddellijk maar luisterde toch naar een vreemde. Was dit mijn
> vader? Ik moest er erg aan wennen. Zo vertrouwd en toch ook zo
> anders. Heerlijk om te hebben.
mooi. :-)
> Dan komt de mail dat ik aan de beurt ben om het
gedicht van de week te
> verzorgen. Ik dacht pas volgende week aan de beurt te zijn en heb dus
> niks klaar. Geen nood. De plank met boeken is geduldig. Ik ruk op goed
> geluk een boek uit de kast en sla het open. En lees vervolgens dit
> gedicht en moet daar erg om lachen want zo'n grap is nou typisch iets
> voor mijn vader.
grin, wat leuk. :-)
fijn om te hebben nu, die cassette.
en het lijkt wel of het waar is dat toeval niet bestaat. ;-)
> Cassette
> Ik vond cassettebandjes in een doos op zolder
en ted van lieshout heb ik deze winter ontdekt toen ik in de bieb
tweedehands boeken kocht voor grap-sinterkerst-kado'tjes voor onder
de kerstboom
mijn artistiek begaafde kleindochter, die in den haag aan de
kunstacademie studeert, kreeg een mooi boek met gedichten en plaatjes
van
hem (kostte twee euro geloof ik)
je kent zijn sites natuurlijk?
http://home.hetnet.nl/~f2htavl/
ff op
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ted_van_Lieshout#Werk
gezocht of ik de titel nog weet, maar nee
ik vond het eigenlijk geen kinderboek, kwa poëzie
maar de uitgave suggereerde wel dat het een kinderboek zou zijn
bedankt voor een mooi gedicht zjanet en een mooi verhaal.
leve internet! :-)
Wouw, wat een verhaal!
Wat een vondst en een leuk gedicht.
Wat een rijkdom.
Een toepasselijk gedicht bij een mooi levendig verhaal van jou.
Wat een geweldig verhaal Zjanet! Heerlijk als dingen zo samenvallen. Het
gedicht vind ik vooral bijzonder in de context van het verhaal dat je er
omheen vertelt. Als gedicht zelf vind ik het vooral aandoenlijk en
eenvoudig (niet in de zin van 'simpel').
Mijn vader is inmiddels alweer ruim twintig jaar overleden en ik kan me
goed voorstellen hoe wonderlijk het zou zijn om zijn stem weer te horen.
Ik verbeeld me dat ik hem direct zou herkennen, maar of dat waar is kan
ik
natuurlijk niet bewijzen. Misschien is er een verschil tussen vergeten
en
ons ergens een voorstelling van kunnen maken. Ik denk dat ik zijn stem
onmiddellijk zou herkennen als ik hem hoorde, maar dat ik nu niet zou
kunnen uitleggen hoe hij klonk. Maar ergens in mijn geheugen zit die
stem
nog, dat weet ik zeker.
In ieder geval heb jij een mooi verhaal om te koesteren. Bijzonder.
> Mijn vader is inmiddels alweer ruim twintig jaar
overleden en ik
> kan me goed voorstellen hoe wonderlijk het zou zijn om zijn stem
> weer te horen. Ik verbeeld me dat ik hem direct zou herkennen, maar of
> dat waar is kan ik natuurlijk niet bewijzen. Misschien is er een
> verschil tussen vergeten en ons ergens een voorstelling van kunnen
> maken. Ik denk dat ik zijn stem onmiddellijk zou herkennen als ik hem
> hoorde, maar dat ik nu niet zou kunnen uitleggen hoe hij klonk. Maar
> ergens in mijn geheugen zit die stem nog, dat weet ik zeker.
ja, zo ervaar ik dat ook
een auditief geheugen werkt vast zoals jij schrijft.
(daarom is in horrorfilms de geluidsband zo belangrijk, dat werkt als
een
trein, geluiden die je denkt te herkennen, maar dit terzijde) ik ben
geloof ik vaak auditiever dan visueel. vind hoorspelen ook leuk. Bommel
b.v. de stemmen daar kloppen goed met de beelden en het verhaal dat ik
in
mijn hoofd heb zitten: http://www.omroep.nl/nps/bommel/
> In ieder geval heb jij een mooi verhaal om te
koesteren. Bijzonder.
ik moet ineens denken aan een bijzondere leerling van me die kort na
haar eindexamen verongelukte.
ik had het geluidsbandje van haar eindexamen engels nog. in plaats
van een gecommitteerde erbij namen wij de mondelinge tentamens op een
bandje op zodat de leerlingen konden reclameren. ging o.a. over de
boeken
die ze gelezen had. ik heb toen haar ouders gevraagd of ze prijs stelden
op dat bandje en dat was zo. misschien een klein beetje troost kunnen
bieden hoopte ik toen.
> Grrls. Dit gaan een lang verhaal worden dus zet
je schrap. Eerst
> het verhaal en dan het gedicht.
mooi en ook leuk verhaal.
> Afijn, bandje opgezet en ja hoor, daar was hij.
Ik herkende hem
> onmiddellijk maar luisterde toch naar een vreemde. Was dit mijn
> vader? Ik moest er erg aan wennen. Zo vertrouwd en toch ook zo
> anders. Heerlijk om te hebben.
wat hebben we in deze tijd toch eigenlijk een mazzel dat er meer
bewaard blijft dan alleen foto's of papier.
> En lees vervolgens dit gedicht en moet daar erg
om lachen want zo'n grap
> is nou typisch iets voor mijn vader.
En toeval zou niet bestaan?
Ontroerend verhaal, Zjanet. En eentje dat zo in 'de boekjes' zou kunnen.
Hoe leven en 'een greep in de kast' samen kunnen vallen.
Over 't herkennen van stemmen ben ik 't je met je eens. Mijn ouders zijn
al lang geleden overleden en hun stem ben ik kwijt. (Van m'n moeder weet
ik soms nog hoe ze de telefoon opnam - en dan 'heb' ik 'r weer.) Heb van
beiden natuurlijk foto's en handschrift. Ai ai, als straks ook die
handschriften verdwenen zijn!
Van m'n vader hebben we z'n laatste preek ('68, was ds), ook opgenomen
op
zo'n giga-band. Is overgezet op cd, maar het juiste timbre hebben ze
niet
te pakken gekregen. Heb inmiddels begrepen dat dat erg moeilijk is. Maar
fijn dat je 'een goeie' hebt!
Ach jee, wat een mooi verhaal!
Mijn vader is overleden toen ik nog maar net 5 was, zijn
stem (ik ben nu 38) kan ik me niet meer herinneren. Maar bij
ons thuis wordt nog vaak het verhaal verteld over hoe ik een
jaar of twee was, en mijn vader Zwarte Piet speelde bij het
Sinterklaasfeest. Mijn ouders waren van tevoren een beetje
beducht dat ik bang zou zijn voor Zwarte Piet, maar hij kwam
binnen en ik riep: pappa! Wat bleek? Hij had gehoest! Zo'n
keelschraaphoestje, dat hij kennelijk altijd als hij
binnenkwam inzette...
En ook zo'n passend heb je uitgezocht/kwam op je weg. Ted
van Lieshout heeft afgelopen boekenweek mijn hart gestolen,
bij het Boek&Bal-feest in Schiedam las hij voor uit eigen
werk, en maakte daar ondertussen tekeningen bij. Geweldig!
Hij maakt trouwens voor kinderen ook behoorlijk 'volwassen'
gedichten.
En wat een aardige man. Zou ik best als vader willen hebben
;-)
> Van m'n vader hebben we z'n laatste preek ('68,
was ds), ook opgenomen
> op zo'n giga-band. Is overgezet op cd, maar het juiste timbre hebben
ze
> niet te pakken gekregen. Heb inmiddels begrepen dat dat erg moeilijk
is.
Stug voorbeeldje van die vervorming: mijn vader had in de jaren vijftig
wekelijks een vijf- minuten-rubriekje op de radio over wetgeving voor de
detailhandel. Om de een of andere duistere pedagogische reden mochten
wij
kinderen dat niet weten maar wel stond die 'vervelende man' op maandag
tussen de middag altijd aan en dan moesten wij stil zijn, want mijn
vader
wilde daar beslist naar luisteren. We zaten erbij en hebben notabene
nooit
ontdekt dat hij het zelf was !
LOL!
> Stug voorbeeldje van die vervorming: mijn vader
had in de jaren
> vijftig wekelijks een vijf- minuten-rubriekje op de radio over
> wetgeving voor de detailhandel. Om de een of andere duistere
> pedagogische reden mochten wij kinderen dat niet weten maar wel
> stond die 'vervelende man' op maandag tussen de middag altijd aan
> en dan moesten wij stil zijn, want mijn vader wilde daar beslist
> naar luisteren. We zaten erbij en hebben notabene nooit ontdekt dat
hij
> het zelf was !
Dat is wel heel sterk. Ik wist wel dat stemmen anders konden klinken.
Waarschijnlijk je vader ook nooit met dat rubriekje in verband gebracht.
Ben je er ooit achter gekomen wat die pedagogische reden was?
> Dat is wel heel sterk. Ik wist wel dat stemmen
anders konden klinken.
> Waarschijnlijk je vader ook nooit met dat rubriekje in verband
> gebracht. Ben je er ooit achter gekomen wat die pedagogische reden
was?
Ik kan er alleen maar naar gissen, maar dat wij de stem van die meneer
bekakt vonden kon mijn vader twintig jaar later nog schaterend vertellen.
Net zoiets als dat beetje slissen dat iemand hoorde terwijl ze zich dat
slissen van het gewone stemgebruik niet herinnerde. Ik heb gelukkig nog
de
stemmen van mijn allang overleden ouders en schoonouders (geboren rond
1910) en zelfs van de grootmoeder van mijn man, (geboren in 1886),
doordat ik in de jaren zeventig fanatiek filmde. Kennelijk was mijn
microfoon toen al beter dan die van de radio van de jaren vijftig, want
ik
vind hun stemmen op mijn films levensecht. Behalve dan de fameuze keer
dat
mijn batterij bijna leeg was, sinds die tijd weet ik hoe mijn man zou
klinken als hij een eend was geweest.
>> Ben je er ooit achter gekomen wat die
pedagogische reden was?
Nog zoiets wat inderdaad voor deze jaren vreemd is. Houden ouders nu nog
veel geheim voor hun kinderen? Nauwelijks. Terwijl vroeger, mijn vroeger
dan, de leefwereld van de ouders gescheiden was van die van de kinderen.
Toen wij klein waren spraken mijn ouders Engels met elkaar als wij weer
eens ergens buiten moesten blijven. ''Kleine potjes hebben grote oren''
hoort helemaal bij die tijd. Niet dat er dingen speelden die echt zo
geheim waren, maar ze hadden zo hun ideeën over kinderen onwetend houden
''voor hun bestwil''. (misschien zouden we in het geval van het
radiopraatje anders gaan opscheppen??) De ouders van mijn man spraken
geen
Engels met elkaar maar hadden sprookjesnamen voor de andere mensen in de
straat. Sneeuwwitje bleek de buurvrouw te zijn. Bij hun was dat omdat
het
oorlog was en mensen voorzichtig moesten zijn voor elkaar. Natuurlijk
pikten wij binnen de kortste keren Engels op en hadden mijn man en zijn
broertjes al gauw door wie de boze wolf was, maar dat liet je dan op
jouw
beurt weer niet merken.
> Grrls. Dit gaan een lang verhaal worden dus zet
je schrap. Eerst het
> verhaal en dan het gedicht.
je verhaal is prachtig, schoor ik me met graagte voor vast.
voor mij gaat echter het stemmenverlies niet op.
ik "hoor" nog precies hoe ik werd aangesproken door mensen die al
jaren dood zijn.
bovendien herken ik "familieklanken" in mijn stemgeluid en in dat van de
kinderen.
wat het gedicht betreft, maar ja, loos poëziegrrl, afgezien van de "Ik
ben
verbaasd dat een cassette heeft onthouden dat hij ademhaalde, zong en
heeft gepraat" kan ik er geen poëzie in vinden. wat een klankloze
rechttoerechtaan taal! zo'n gedicht moet toch een beetje zingen. ik doe
er
meteen een tal excuses bij, maar nee, dit gedicht scheurt mijn oren.
"gepraat" is wat merkwaardig als je het over een liedje hebt. bovendien
vernam ik logopedi dat in veel gevallen een spraakgebrek zich minder of
zelfs niet voordoet bij het zingen. probeer eens slissend te zingen, dat
kunnen alleen spanjaarden ;-)
ah wel, ieder haar eigen ..
jouw verhaal, dat zal ik onthouden.
