Een bedje van spinazie
Jolande Turnhout-van Oeveren stond in de rij bij de supermarkt. Links de
schappen met katten- en honden voer, rechts de wasmiddelen. Uit verveling begon ze de gebruiksaanwijzing op haar pak verse pasta weer
te lezen. Meng de pasta met extra vierge olijfolie. Oké, die had ze in huis.
Serveer dit op een bedje van spinazie en garneer met stukjes gorgonzola. De
spinazie lag in de mand, maar de gorgonzola!
Ze kon er natuurlijk gewone kaas voor gebruiken, maar haar man had zich de
laatste jaren tot een fijnproever ontpopt. 'Gewone vieze Goudse, Jola? hoorde ze Cor al zeuren. 'Op deze Italiaanse
pasta hoort Italiaanse kaas, is dat nu zo moeilijk te onthouden?' De kinderen kon ze ook niet meer als excuus gebruiken-'Je weet toch dat ze
geen buitenlandse kazen lusten!'- want die waren al jaren de deur uit. 'Ik zou de boodschappen zelf wel willen doen, en het koken graag
daarbij, maar ik heb geen tijd! 'tetterde Cor in haar gedachten voort. 'Het lijkt
wel of heel Utrecht een huis wil kopen, en nu moet ik ook nog in de Tv-makelaar optreden!'
Hij praatte over niets anders dan ene Silvia.
Achter Jolande stonden alweer vijf knorrige mensen in de rij.
Ze zette het mandje neer, zei lieflachend tegen de man achter zich: 'Even
iets halen!' en rende naar het zuivelrek. Gele en witte stukjes kaas, verpakt in een dun plastic jasje dat hen te
strak om het lijf zat, lagen te wachten op een hebberige hand. 'Waar is het nou, verdomme, '
mompelde Jolande.
'Zoekt u gorgonzola, signorina?' vroeg een melodieuze mannenstem.
Jolande schrok, en ging zo snel staan dat ze haar hoofd stootte aan het schap boven zich. Het regende zuivelproducten in de
supermarkt.
'Au! Sorry, sorry!'
'Éeft u zik bezeerd?'
Jolande voelde aan haar hoofd. Het zat er nog helemaal en deed geen pijn.
'U bent keskrokken,' zei de man bezorgd. 'Kaat u even met mij mee,
alstublieft?'
Hij droeg een witte winkeljas, waarop de woorden Giovanni Chiaparelli, chef, waren geborduurd in vlammend rode letters.
Vreemd! De chef was toch die dikke lelijke Wil, of was die eindelijk
ontslagen omdat hij zo onbeschoft was. 'Ja, als u 't niet ken finde dan hebbe we 't niet hè? Sou simpel is dat, mefrouwtje!'
Ze liep achter de nieuwe chef aan. Onder zijn jas droeg hij een pantalon
van rood fluweel en lakschoenen, die bij haar weten alleen Jos Brink nog
droeg. De man opende een deur, en liep voor haar uit een bochtige, donkere gang
in. Een neonlamp rochelde en knipperde. De grond was bezaaid met lege plastic flessen.
Dus daar komen ze terecht, dacht Jolande. En ik doe ze nog wel zo keurig
in een automaat.
'Eh, meneer? Waar gaat dit heen?'
Er kwam geen einde aan die gang. Vage beelden over de onderwereld kwamen in Jolande's gedachten op, als
lastige bijen zoemden ze om haar hoofd. Was er niet een rivier, de Lethe,
die je moest oversteken voordat je in het dodenrijk kwam? Als de supermarktchef haar in een boot trachtte te lokken, zou ze begrijpen dat
een glazen pot yoghurt haar van het leven had beroofd. Zou Cor treuren? Of zou hij meteen het huis verkopen en in een luxe
appartement met jacuzzi en sauna gaan wonen? Met die geweldige Silvia? De chef bleef staan en trok een trap uit het plafond.
'Iek ka voor,' zei hij, met die geruststellende muzikale stem.
'Voorsiektiek!''
Jolande klauterde achter hem aan de steile trap op. Hij stond al te
wachten, en pakte haar hand zodat ze veilig boven kwam.
'Ooo,' zei Jolande.
Ze waren op een enorme zolderverdieping, zo groot als
een fabriekshal. Door grote glazen ramen kwam licht naar binnen. Ze zag
daken, torens en wolken. De vloer was ook van glas. Ze keek op de hoofden van de winkelende
klanten, zo de supermarkt in. Preuts hield zij haar rokken bij elkaar. De chef lachte.
'Zij u niet kunnen zien, signorina!'
'Interessant,' zei Jolande.
'Zo wij zien klanten die stiekem stelen onze producten', zei de chef,
'maar daarvoor ik u niet 'ier 'ebben kebrakt.'
Hij liep met krakende lakschoenen naar een chaise longue, bekleed met groene stof.
'Kaat u liggen, alstublieft'
Jolande ging zitten. De bank rook bedwelmend naar pasgemaaid gras. De chef bediende een espressoapparaat, dat kreunde en siste. Door het gras
heen rook Jolande de geur van versie koffie. Wat kan mij het schelen, dacht ze. Ze schopte haar schoenen uit en ging op
de bank liggen. In de blauwe hemel kwam een kleurig Alitalia-vliegtuig voorbij.
'Zuiker?' vroeg de chef.
'Ja graag. Koffie zo heet en zoet als'
Ja, als wat ook alweer? De ketel van de centrale verwarming, dacht Jolande, maar die was niet
zoet.
'De liefde,' zei de chef.
Hij had zijn witte winkeljas uitgedaan. Boven zijn roodfluwelen strakke pantalon was hij naakt en gebruind. Hij droeg een ketting met een gouden, puntvormig sieraad op zijn borst.
'Noem mij Giovanni, bella!'
De man overhandigde Jolande het kopje espresso. Hij ging naast haar op de bank zitten. Nu pas zag Jolande hoe knap hij was. Hij had dik, donkerbruin haar, dat
iets te lang was, zodat hij het met een ongeduldige beweging van zijn slanke hand naar achteren duwde.
De woorden: woest erotisch! kwamen in Jolandes hoofd op.
'Mijn man verzamelt treinen,' zei ze snel.
'Treinen? Hij directeur van Nederlandse Spoorweken?'
'Nee,' lachte Jolande. 'Speelgoedtreintjes.'
'Ah. Giovanni verzamelt andere zaken.'
Hij lachte, met fraaie witte tanden.
'Zoals?' vroeg Jolande, het kopje espresso als een kuisheidsgordel tussen
zichzelf en Giovanni houdend.
'Dit!'
Giovanni pakte de ketting en bewoog hem langzaam, als een
hypnotiseur, heen en weer. Jolande zette haar kopje ergens neer. Ze moest dat sieraad aanraken. Het
glansde, er schoten vonken uit en het verblindde haar.
'Wat is dat?..'
'Jij zocht het toch ook?' fluisterde hij, en zijn adem was heet als
woestijnwind.
Jolande drukte haar lippen tegen het goud. Er zat een zoute smaak aan.
'Gorgonzola' zei ze ademloos.
'Jij bent de pasta, ik de gorgonzola, en samen liggen wij op een bedje van
verse spinazie,' fluisterde Giovanni.
Jolande sloot de ogen. Ze voelde hoe hij op haar kwam liggen en haar hals
begon te kussen. Het is Cor niet, dus je kunt gerust kijken, zei een neutrale stem in haar
hoofd. Jolande opende haar ogen. Giovanni had een mooie mond, met volle lippen en
een cupidoboog, een echte zoenmond. Hij zoende ook geweldig en propte niet
meteen zijn tong in haar mond zoals Cor deed, zodat ze bijna stikte. Terwijl hij hete kussen op haar gezicht drukte, masseerden zijn handen
haar lichaam. Als een goochelaar wist hij tegelijk moeiteloos al haar kleding te verwijderen. Zo waren haar kleren er nog en zo fladderden ze
door de lucht.
Hoe is 't mogelijk? dacht ze. Hoe is 't mogelijk dat een winkelchef de energie overhoudt om na zijn veeleisende baan, in de sportschool zulke
fantastische dijen en billen te kweken? Zijn ledematen waren gespierd en glad, zo anders dan de aapachtige Cor.
Weg Cor! gebood Jolande zichzelf, en energiek greep zij Giovanni's stoompijpje, dat nu een forse stoompijp was geworden, en stak het
apparaat in haar melkkan, die meteen hevig begon te borrelen en te stomen.
Zij schokten en schudden als een op hol geslagen espressoapparaat, en juist toen Jolande dacht dat ze uit elkaar zouden spatten, spoot Giovanni
gloeiende koffie in haar melk.
'Mamma mia, een dubbele cappuccino,' kreunde hij vol wellust.
'Servizio compreso?' stamelde zij.
Giovanni lachte bulderend een geluid als van een naderende herfststorm. Jolande sloot haar ogen en klampte zich aan hem vast, bang dat ze weg zou
waaien.
'Ze komp weer bij.'
Jolande zag het gezicht van Wil als een volle rode maan boven zich hangen en rook zijn bieradem.
Haar billen waren nat. Ze lag in een plas melk en room voor het zuivelschap.
'Sulle we eens prebere te gaan staan, mefroutje?' Wil begon aan haar te
sjorren.
Jolande duwde zijn dikke handen weg. 'Blijf van me af!'
Wil's volle maangezicht verdween, en Jolande zag het plafond van de
supermarkt. Het was gemaakt van melkachtig glas. Het leek wel of daarboven zich iets glanzends zwarts bewoog, weg van haar.
'Giovanni!' riep ze.
'Suus, bel 112,' riep Wil. 'Een ambulans, en snel een beetje!'
'Ik heb niks!' Jolande krabbelde zo vlug ze kon overeind.
'Ik wou u alleen maar hellepe,' zei Wil beledigd. 'U lag daar maar te
schreeuwe om gorgelsla, maar dit is een winkel zonder fratsen dus
gorgelsla gaat u maar bij de concurrent hale!'
Het personeel en de klanten lachten luid. Jolande stapte op soppende
schoenen, maar met opgeheven hoofd de winkel uit.
'Mot je niet afrekene?'schreeuwde Wil haar achterna.
Jolande begon te hollen...
(wordt vervolgd)
Trude de Jong
|
Romantisch
Vervolgverhaal
Hoe het begon:
Lieve dames,
Laten we de traditie in ere herstellen nu de avonden weer langer worden en
de bladeren bij wagonladingen tegelijk van de bomen kieperen: ons
vervolgverhaal!
Ons Romantische Vervolgverhaal!
Trude
Na heel veel heen en weer
geschrijf over het hoe en wat, ontvingen we deel één: 'Een bedje van
spinazie'.
Deel 1: Een bedje spinazie
Deel 2: O Sole mio
Deel 3: Babi Pangang
Deel 4: Slagroomsoesjes
Deel 5: Saucijsjes
Deel 6: Een pak Always met vleugels
Deel 7: Gedeelde ossenstaartsoep
Deel 8: Telefoon
Deel 9: Joyeux Noel
Deel 10: Ware Liefde
Deel 11: Het Glazen plafond
reacties van de grrls:
Wat
een fijne manier om de vleselijke kanten van het bestaan aanvaardbaar te
maken voor ons dames! Een uitdaging om hier deel 3 voor te schrijven!
OK geen commentaar maar wel heel veel plezier gehad om deze
aflevering! Irene, die wel zou weten wat met zo'n Cor te doen........................
Het is bijna een schot voor open doel, maar het is nog niet te laat om mee
te doen;-)!
Okay, ik ben om! Zeker dankzij deel 1. Mag ik ook nog meedoen, sprak zij
deemoedig. Als zesde of zo, zonder iemand voor de voeten te willen lopen....
2
Hilde, 3 Petra, 4 Ita, 5 Agnes, 6 Ron, 7 Henriette, 8 Ina, 9 Kathinka, 10
Anoniem, Slot: Hanneke. Maar er kunnen er altijd meer bij!
Heerlijk!
Ik kijk uit naar deel 2. Kunnen we het koffie-apparaat bij de grootgrutter
nog met dezelfde ogen
bekijken?
Moest wel even naar boven
kijken, bij het doen van de boodschappen, of ik iets kon zien. Tja, en mijn
espressoapparaat heeft ineens een heel andere betekenis gekregen. Ben benieuwd hoe dit verhaal verder
gaat. Krijgt Wil iets in de gaten? Komt Jolande heelhuids thuis? En hoe reageert Cor op
haar verwarde toestand? Dank je Trude voor deze honger en dorst opwekkende
start ;-)
Godsammeklere Trude (pardon hoor, maar ik kan geen ander woord vinden dat even krachtig is!) wat heb ik gelachen! De pijp was net over de top, maar wel geheel passend. Ik ben benieuwd naar het vervolg (maar ga niet meeschrijven, want hier kan ik toch echt niet tegenoop!)
Daar heb je gelijk in Else, ik vrees het ergste voor wanneer ik aan de
beurt ben, want wat voor taferelen hebben we tegen die tijd dan al niet
gehad?
:-D
haha, super trude!
iek 'ep kenoten!
Zoiets
is toch een fluitje van een cent voor jou? Na je onvergetelijke Joop
ter Heulparodie ligt er nu weer een mooie kans op je te wachten....
|