Tegen de tijd dat de zon op zomerse namiddagen alweer laag genoeg staat
om het niet te warm te hebben, is het prachtig om vanaf het balkon naar
de berghellingen te kijken. Het lage licht maakt de dikke zomerbomen
zwartgroen met een lichtgroene kroon waar de zonnestralen nog net de
kruinen raken. De kloven waar het water door naar beneden valt, worden
donkere scheuren in de oppervlakte.
Ook al heb ik die dag in mijn atelier gewerkt op het balkon een aquarel
maken kan er ook nog wel bij. Simpele onderwerpen om voor die dag af te
kicken.
Heeft
de ambulante groenteman net in het dorp zijn waren door een luidspreker
aangesprezen, zijn roep klinkt langs de hellingen als het gebed uit een
minaret, dan liggen de onderwerpen voor de hand. Aardbeien, citroenen,
courgettes, alles groeit in de zon en het is verleidelijk om dezelfde
kleuren uit je aquareldoos te halen.
Is het ooft op, dan zijn er altijd de onmetelijke bergen met hun
alpenweiden waar tapijtjes ontstaan in diverse geelgroene kleuren,
rechthoekjes waar al wel of waar nog niet gehooid is. Ik zie helzelfde
als
Morandi zag. Nietige stallen en hutjes tussen de enorme
kastagnebomen. De grote meester had weinig nodig om dit landschap te
suggeren. Tegen beter weten in doe ik het ook. Bloed kruipt waar het
niet gaan kan.
Veel oude huizen in Garzeno herbergen nog hetzelfde handgemaakte
meubilair zoals ik op de foto's van Morandi's atelier zag. De dekenkist,
de boeren tafel, de stoeltjes met hun rieten zittingen. Generaties lang
veranderde er niets. Midden in de keukens staat de houten tafel, die
schoongeschrobd ook gebruikt wordt om het vlees van het geslachte varken
te verwerken. De buffetkasten hebben allemaal dezelfde glazen deurtjes.
Alleen de televisie is er bij gekomen. Die staat ook in de keuken, want
zo er al een salon is, zit daar nooit iemand. Na het avondeten is het
feest compleet. De hoger gelegen witgrijze rotswanden staan in brand,
evenals de besneeuwde toppen aan het eind van de
Valtellina.
