Eindelijk nou es echt uitgelezen - deze beroemde pil (407 pg's).
'k Was er ooit al es in begonnen; er zit een briefje in, waarin 'k de
toenmalige vraag om dochters poppenwagen even in de achterbak van de
auto te
stoppen. Deze vrouw is inmiddels 44! Was wel een schattige vondst.
Maar terzake nu. 'k Vond 't soms wel werken, hoor, de lectuur van deze
roman. En niet altijd 'leuk werk'. Dus besloot 'k op een gegeven moment
es
een beetje te googelen. En wat stond op nro uno: juist! Een pracht van
een
grrls-samenvatting (Hilde) van 't maandboek uit aug.'00. Nog
ruimschoots van
voor mijn tijd. Dat was dus even zwaar comfortabel en toch maar weer es
lof
en prijs voor 't samenvat-systeem! Natuurlijk koekeloerde 'k nog even
verder
en vernam dat Maria Stahlie het boek meer dan 10 x heeft gelezen! Ik ga
het
haar niet nadoen.
Zo.Veel info over deze roman hoef ik dus lekker niet meer te geven. Kijk
maar op de site, dames!
Maar zo eenvoudig zal 'k me er maar niet vanaf maken. Even kijken of 'k
er
een kort maar bondig besprekinkje van kan maken. De plot - voor hen die
't
echt niet weten - is eigenlijk simpel. Zeno Cosini is een zakenman in
Triest. Een hypochonder, lijdend aan allerlei ingebeelde kwaaltjes.
Stelt
zich onder behandeling van een arts, die hem aanraadt zijn herinneringen
op
papier te zetten. Als aanknopingspunt voor een psychoanalyse. Aldus
geschiedt. De 'bekentenissen' komen tot stand. Over zijn rookverslaving,
de
dood van zijn vader, z'n huwelijk, z'n maitresse, z'n werk.
Het verhaal is mooi-rond. In een kort voorwoord meldt Dokter S dat hij
Zeno's verhaal vrijgeeft ter publicatie. Uit wraak omdat Z de
behandeling
heeft afgebroken en (ik) 'hoop dat het hem ongenoegen doet'. In een kort,
behoorlijk hilarisch slothoofstuk ('Psychoanalyse') vertelt Z dat hij
schoon
genoeg heeft van die analyses (hij zou lijden aan het Oedipus-complex)
en
verzint zelf maar es wat bij z'n trance-sessies.
Dit klinkt prettig sarcastisch en levert fraai leesmateriaal. Zeker als
je
je realiseert dat 't een behoorlijk nieuw onderwerp is voor die tijd:
een
Freudiaanse roman incl commentaar.
Wat beviel me? Zeker het eerste hoofdstuk: Het Roken. Prachtig hoe hij
z'n
verslaafdheid beschrijft. Met almaar die Laatste Sigaret. '15.4.1890, 4
uur
30. Mijn vader sterft. L.S.' Het zal niet baten, al die goede voornemens.
Z
is daar goed in. Hij zal nooit meer vreemd gaan, hij zal nooit meer -
smoesje na smoesje. En ondertussen.
Dus wat beviel me niet? Het personage Z ging me op d'n duur geweldig
irriteren. De relativerende humor verdween, het uiterst genuanceerde
ego-getrip nam toe. (Man, hou op met je gezeur en doe es wat). Ik geef
het
toe: ik las te a-historisch. Te zeer vanuit een hedendaags perspectief.
En
te weinig als het literaire portret van een freudiaans personage,
verslaafd
aan zijn driften.
Het zij zo.
Mart
Dat is lang geleden, poeh, ik had echt je mail nodig om me
de inhoud te kunnen herinneren. Toen popte ook weer gelijk
de irritatie op die je zo treffend beschrijft. Ik las het
vlak na het boek van Marion huppeldepup google google:
Marjon van Royen 'Italie op maandag'. Zij was toen
correspondent in Italie. Haar boek vond ik erg onderhoudend
en ik heb toen een korte periode Italiaanse schrijvers
gesnoept. Na Svevo was die afgelopen trouwens :-)
Ook
Sandro Veronesi niet es geprobeerd? Ik vond In de Ban van mijn Vader
een hele goeie.
