De roman is autobiografisch en laat de lezer een deel van het leven van
Pepijn Lievens zien dat werd bepaald door drank en drugs. Het is
daardoor al heel snel duidelijk waar de titel van het boek betrekking op
heeft.
Het boek is onderverdeeld in vijf hoofdstukken die elk een aparte fase
van zijn strijd tegen drank en drugs laten zien.
In het eerste hoofdstuk beschrijft Lievens hoe zijn leven eruit zag toen
hij volledig onder de invloed verkeerde van drank en drugs. De mensen in
zijn omgeving lijken er niet veel beter aan toe. Zijn belangrijkste
activiteit is drinken en snuiven, of de vrienden zoeken die ervoor
kunnen zorgen dat hij dit kan doen. Hij heeft zichzelf helemaal niet in
de hand en is de weg kwijt. Hij verhaalt in een originele stijl over
zijn verblijf in het danscafé en ervaringen eerder in zijn leven. Een
aardig voorbeeld van de stijl van Lievens is dit citaat over een
samenzijn met zijn vriendin waarbij zij de trouwdag beschrijft:
Ik staar in mijn kop thee.
`Na de kerk een receptie voor de familie, met toastjes en schuimwijn.
Geen champagne, om de kosten te drukken.'
Ik zie mezelf zwemmen in mijn kop thee. 'Help!' roept het kleine
mannetje.
`'s Avonds een driegangen menu: gerookte zalm, varkensgebraad en een
ijstaart. We snijden samen de taart aan.'
Ik probeer langs de glibberige randen van de theekop omhoog te
klauteren.
`Als openingsdans: Wonderful Tonight.'
Ik plons terug in de thee.
`Ik hoop dat je niet teveel drinkt.'
Ik verdrink.
Mijn liefje kijkt me bezorgd aan. Zonder nadenken grijpt ze mijn kop
thee en neemt een slok.
`Help!'
Hij beseft dat het zo niet gaat: `ik zit vast en kan de uitgang niet
vinden. Alcohol en drugs beheersen mijn leven. Ik wou vluchten in
vrijheid en het werd een gevangenis.'
Het tweede hoofdstuk begint met de trotse melding dan hij al een paar
maanden niet heeft gesnoven en gedronken. Lievens beschrijft hoe hij
probeert clean te blijven en hoe zijn omgeving hem daarbij (niet) helpt.
De positieve en de negatieve effecten die hiervan het gevolg zijn. Hij
ziet zijn vrienden niet meer, ze mijden hem:
`ik krijg het gevoel dat, sinds ik heb toegegeven dat ik
eenprobleem heb, ik als zwak bestempeld wordt en dat zwakkeren
afgestoten moeten worden.'
Lievens wordt in het ziekenhuis opgenomen en beschrijft beeldend hoe hij
zijn opname en verblijf heeft ervaren en hoe ook hierbij drank, drugs en
nicotine bepalend waren. Clean blijven blijkt onhaalbaar en Lievens
bedenkt zo zijn eigen manieren om met zijn geweten in het reine te komen.
In het derde hoofdstuk beschrijft hij het gevecht dat hij voert met
zichzelf, het verliezen van het gevecht, de stemmen in zijn hoofd, de
visioenen, stoppen met drinken, weer drinken, weer coke gebruiken. Hij
raakt volstrekt de weg kwijt, beseft ook dat hij de strijd aan het
verliezen is, maar heeft niet het vermogen er iets aan te doen.
Zijn reis naar Kenia, vastgelegd in het vierde hoofdstuk, betekent voor
Lievens de ommekeer in zijn leven. In eerste instantie is de reis een
voortzetting van zijn leven thuis, maar dan in een andere omgeving. Ook
in Kenia blijkt voldoende drank voorradig en `heft hij het glas en zuipt
zich te pletter'. Een jeepsafari gedurende zijn reis betekent voor hem
het omzetten van de schakelaar, hij beseft dat hij bezig is dood te gaan
en dat hij wil leven. Lievens besluit nu werkelijk een nieuw begin te
maken in zijn leven.
In het laatste hoofdstuk staat hij al meer dan een jaar droog. Lievens
heeft zijn gevechten gestaakt en accepteert zichzelf zoals hij is: `ik
zal nooit meer zijn wie ik was en altijd wie ik ben.'
Zeker aan het begin van het boek had ik, ook door de woordkeus, de stem
van een voorlezende Vlaming in mijn hoofd. Zo is het boek ook geschreven,
snel, alsof het verhaal aan je wordt verteld. Lievens heeft een directe,
beeldende schrijfstijl, humor en hij schrijft met de nodige zelfspot.
Het is geen nieuw verhaal. Al eerder is geschreven over drank- en
drugsverslaving, over de gevechten om de verslaving door te breken, ook
door (ex-) verslaafden. Voor Lievens zelf is het ongetwijfeld een
ingrijpende periode in zijn leven geweest. Hij laat wat van zichzelf
zien. Dat in combinatie met zijn snelle en originele schrijfstijl maakt
het tot een boek dat boeiend is om te lezen.
In een interview vertelt Lievens dat hij nu twee jaar droog staat. Hij
lijkt de strijd gewonnen te hebben.
Janny W
maart 2008