Ik las rond de jaarwisseling Anne Enright - The gathering.
Winnaar van de Man Booker Priza 2007.
Dit is zo'n prachtig boek. Alles wat je erover opschrijft
doet het eigenlijk tekort merk ik. Daarom ligt het alweer
een paar weken op mijn bureau, naast de computer, en kom ik
er maar niet aan toe om er een mailtje aan te wijden. Wel
heb ik al met Elm2 in de zijlijn gediscussieerd en dat
bracht me weer allerlei nieuws.
Maar goed, nu dan toch een poging iets gestructureerder over
het boek te schrijven.
De ik-persoon, de Ierse Veronica Hegarty, moet het lichaam
van haar broer Liam ophalen in Engeland. Hij is verdronken,
het is duidelijk zelfmoord. De gebeurtenissen in de dagen
vanaf het moment dat Veronica hoort dat hij dood is, tot in
de weken (maanden?) na de begrafenis, zijn de weken die in
het boek dwars door elkaar lopen.
Natuurlijk gaan de gedachten van Veronica in deze weken uit
naar de jeugd die ze met haar broer deelde. Het enorme
gezin, met een moeder die het leven niet aan kon, een vader
die niet zo in beeld is. Een aantal kinderen die bij opa&oma
gaan logeren als moeder weer eens door het ijs is gezakt. En
de onduidelijkheid over wat daar bij opa&oma gebeurt,
waarover Veronica fantaseert terwijl ze zich bewust is van
het feit dat de fantasieen niet per definities de
werkelijkheid representeren, maar tegelijkertijd met de
zekerheid dat die werkelijkheid niet fris was. En hoe door
het ineen passen van de puzzelstukjes de ik-persoon ook de
grip op het leven dreigt te verliezen.
Ach, dit doet het boek eigenlijk helemaal geen recht! Ik heb
de neiging om maar gewoon de blurb over te typen, maar doe
dat niet. Wel een paar fragmenten:
"Stories bouncing off the walls. Scraps of lives, leaking
through. Whisperings in the turn of a door handle. Birds on
the roof. The occasional bleeping of a child's toy. And
once, my brother's voice saying: 'Now. Now.'"
"They are surprisingly tall - eighy-year-olds. They are
surprisingly like real people."
"I am all for sadness, I say, don't get me wrong. I am all
for the ordinary life of the brain. but we fill up
sometimes, like those little wooden birds that sit on a pole
- we fill up with it, until _donk_, we tilt into the drink."
"Liam never went into a shop. So, in honor of Liam, I put
the storage jars back and I drive home, pointing out all the
changes to him, now that he is dead. 'Look at that row of
street lamps!' I say. He is not convinced. I used to do this
when he was still alive, actually: all the little changes
and irritations, residential parking, gridlock, the seven
million orange cones between here and Kinnegad, all of these
things I pointed out to him, because he wasliving five
hundred miles away. And though he came back in a sporadic
way and took his holidays in the West, all of these changes
went on without him. And though not one of them meant
anything much, I was sad at the way he had been left behind"
(hier moet ik aan dat liedje van Sonneveld denken: Kees)
Else
Een
aanbeveling voor de volgende periode waard, Else
Eigenlijk
wel, maar ik weet zeker dat ik dit jaar geen tijd
heb om een samenvatting te maken dus...
als
jij het boek voorstelt, bied ik me aan als samenvatter. Is dat een mooie?
Of is dat een mooie?
Paula
