O.k. Op termijn stelt elke grote schrijver je wel een keer teleur.
Jammer
genoeg gebeurde dit met de nieuwste Paul Auster: Man in the Dark
(Man in
het Donker, geen idee hoe het in het Nederlands heet). Het is uit en ja,
het
kostte behoorlijk wat moeite. Toch had ik mijn voorwerk gedaan. Ik had
me
door Paul Auster laten voorlezen in De Duif, vraag maar aan Elma. Ik was
op
die avond verschrikkelijk moe, en ik dacht dat het daardoor kwam dat het
me
niet kon boeien. Maar nee, het is erger. Wat mij betreft is Man in
the Dark
een onevenwichtig en misschien wel zeurderig boek.
Qua vorm. Bijvoorbeeld. We worden meegenomen in de wereld van de
goochelaar
Owen Brick, die door de slapeloosheid van August Brill uit zijn wereld
wordt
geparachuteerd in een parallelle wereld. Daarna is er het verhaal van
Brill.
Ze lopen door elkaar heen tot Brill het overneemt.
Qua stijl. Het verhaal van Brick is afstandelijk en dat van Brill is
geëmotioneerd.
Waar het op neerkomt is dat Brick in de wereld van de fantasie van
Brill
wordt binnengehaald en de opdracht krijgt Brill te vermoorden om hier
een
eind aan te maken. Kunt u het nog volgen? Fijn. Het lijkt of Auster zelf
de
boel ook niet erg geloofwaardig vindt, want hij legt veel uit.
Uiteindelijk is het een aanloop naar een ander verhaal. Het echte
verhaal
van Brill, zijn kleindochter, zijn vrouw, de moord op zijn schoonzoon.
De
omslag komt als Brick wordt gedood. Via ingewikkelde constructies kijkt
Brill met zijn kleindochter terug op wat achter hen ligt, wat hij heeft
geprobeerd te ontwijken door zichzelf verhalen te vertellen. Hoe diep de
pijn ook gaat, als de zon opkomt is er weer hoop. Cliché? Ja, ik kan het
niet helpen. Ik verzon het niet.
Schreef Paul Auster een aanklacht tegen de oorlog? Tegen mensen die
een
mensonwaardige dood sterven terwijl ze proberen het goede te doen?
Geen idee. Wellicht is het voor Amerikanen een heel kritisch boek.
Misschien
vinden jongeren dit ook. Mij stelde het teleur. Het verhaal boeide mij
niet
en er zijn fellere aanklachten tegen oorlogen verschenen.
Hier zit ik dan. Altijd wachtend op de nieuwe roman van de favoriete
schrijver.
yvonnep
Kijk
- dat had ik nou na 't lezen van Austers Brooklyn Dwaasheid uit
2005.
Ik doel op dat 'getverderrie'-gevoel. Noemde 't 'een onwaarschijnlijk
flauwekul-verhaal', flikkerde 't boek - vers uit de winkel - nijdig weg.
Besluit: nooit meer een Auster! Destijds hebben we er nog uitgebreid
over
gemaild - over de teleurstellende auteur.